Berlina Ensemblo
| Berlina Ensemblo | ||
|---|---|---|
| ||
teatra ensemblo 
| ||
| Komenco | 1949 vd | |
| Geografia situo | 52° 31′ 18″ N, 13° 23′ 10″ O (mapo)52.52166694444413.386111111111Koordinatoj: 52° 31′ 18″ N, 13° 23′ 10″ O (mapo) | |
| Lando(j) | Germanio vd | |
| Sidejo | Theater am Schiffbauerdamm | |
| Situo | Berlino | |
| Adreso | Bertolt-Brecht-Platz 1, 10117 Berlin, Germany | |
| ||
 Berlina Ensemblo | ||
| Fondinto(j) | Helene Weigel • Bertolt Brecht vd | |
| Retejo | Oficiala retejo | |
La Berlina Ensemblo (germane Berliner Ensemble) estas drama teatro en Berlino, fondita de Helena Weigel kaj Bertolt Brecht en 1949. Kiel unu el la plej famaj teatroj en Germanio, kiu akiris tutmondan famon danke al la produktadoj de teatraĵoj de sia fondinto, Bertolt. Brecht; iĝis la praktika formado de lia teorio de " epopea teatro ". Ekde 1954, la Berliner Ensemble estas loĝigita en la konstruaĵo Theater am Schiffbauerdamm en la centro de la germana ĉefurbo (Placo Bertolt Brecht 1) [1].
Establo kaj komenco
[redakti | redakti fonton]Post kiam Brecht Weigel eskapis de enketoj en Usono, ili alvenis tra Zuriko al Orienta Berlino, kie ili estis bonvenigitaj kun malfermitaj brakoj. Ili fondis sian teatron laŭ la ideoj de la epopea teatro. La unua produktado estis Patrino Kuraĝo kaj ŝiaj infanoj (1949), tiam Majstro Pontilla kaj Matty lia servisto, La Patrino, La kaŭkaza kretocirklo kaj pli.
En 1954, la teatro translokiĝis al la teatro "Am Shipbauerdam", teatro kiu, ekde sia malfermo en 1892, enscenigis revoluciajn teatraĵojn kiuj traktis la laboristan movadon. La Berlina Ensemblo loĝas tie ĝis hodiaŭ.
Repertuaro
[redakti | redakti fonton]- 1949 - “ Patrino Kuraĝo kaj Ŝiaj Infanoj ” de B. Brecht. Scenigita de B. Brecht kaj E. Engel. Artistoj Theo Otto kaj Kaspar Neher, komponisto Paul Dessau.
- 1949 - “Sinjoro Puntila kaj lia servisto Matti” de B. Brecht. Scenigita de B. Brecht kaj E. Engel. Artisto Kaspar Neher; komponisto Paul Dessau. La premiero okazis la 8-an de novembro
- 1949 - " Vassa Zheleznova " de A. M. Gorkij. Reĝisoris Berthold Viertel; artisto Theo Otto. La premiero okazis la 23-an de decembro
- 1950 - "La Guberniestro" de J. Lenz, adaptita de B. Brecht. Scenigita de B. Brecht, E. Monk, K. Neher kaj B. Besson. Artistoj K. Neher kaj Heiner Hill. La premiero okazis la 15-an de aprilo
- 1951 - “Patrino” de B. Brecht. Scenigita de B. Brecht. Artisto Kaspar Neher; komponisto Hans Eisler
- 1951 - "Red Rooster" kaj "Beaver Coat", komponado de B. Brecht bazita sur la teatraĵoj de G. Hauptmann. Scenigita de E. Monk
- 1952 - “Sinjoro Puntila kaj lia servisto Matti” de B. Brecht. Scenigita de B. Brecht kaj Egon Monk. Komponisto Paul Dessau
- 1952 - “Kremlin tintas” de N. Pogodin. Scenigita fare de Ernst Busch
- 1952 - "La Rompita Kruĉo" de G. Kleist. Scenigita de T. Giese
- 1952 - "Prafaust" de J. W. Goethe. Scenigita de E. Monk; artisto H. Hill
- 1952 - "La Fusiloj de Teresa Carrar" de B. Brecht. Scenigita de E. Monk
- 1953 - “Katzgraben” de E. Strittmatter. Scenigita de B. Brecht; artisto Carl von Appen
- 1953 - "Vintra Batalo" de I. R. Becher. Produktado de B. Brecht
- 1954 - “Don Juan” de Moliere, adaptita de B. Brecht. Scenigita de Benno Besson
- 1954 - " Kaŭkaza Kreta Rondo " de B. Brecht. Scenigita de B. Brecht. Artisto Carl von Appen ; komponisto Paul Dessau; direktoro M. Wekvert
- 1955 - "Timpano kaj Trumpetoj" de Farquhar/Brecht. Scenigita de B. Besson
- 1957 - “ La Vivo de Galileo ” de B. Brecht (eldono (“Berlino”). Scenigita de B. Brecht kaj E. Engel. Artisto Kaspar Neher, komponisto Hans Eisler
Post la morto de Brecht
[redakti | redakti fonton]La teamo daŭre enscenigis prezentaĵojn de Brecht, sed kelkaj moviĝis al Okcidenta Germanio. Helena Weigel provis konservi la heredaĵon de sia edzo, kaj nur post ŝia morto en 1971 Ruth Berghaus povis malfermi la teatron al pli novaj tempoj. Menciindaj de ĉi tiu periodo: Printempo Vekiĝas, Fraŭlino Julia, kun referencoj al la realo de Orienta Germanio.
Reen al tradicio
[redakti | redakti fonton]Post la elpelo de Wolf Biermann, Berghaus devis eksiĝi, kaj la nova artdirektoro, la konservativa Vogue, provis religi kun la tutmondaj sukcesoj de la 1950-aj jaroj, kiuj malsukcesis.
Post la falo de la muro
[redakti | redakti fonton]Estis malfacile por la teatro resaniĝi post la ŝanĝo en la reĝimo, kaj la tutaj naŭdekaj estis tre malfortaj, kun tre rapida turno de direktoroj. Ekde 1999 ĝi estas administrata de Klaus Feiman. En januaro 2012, la germana protesta movado kontraŭ la novliberala politiko de Angela Merkel eniris la teatron, kiam aktivuloj interrompis la prezentadon en la mezo kaj provis okupi la teatron.
Notindaj membroj
[redakti | redakti fonton]
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Berliner Ensemble bekommt neue Spielstätte (germane) (21 May 2019). Alirita 15 May 2020 .