En Esperanto li aperigis duoncenton da volumoj, sed lia plej legata verko restas eble la hispanlingva Zamenhof, iniciador de Esperanto (1948), tradukita en plurajn lingvojn.
Doktoro Bovoro. Eld. Amigos de Lopez Luna, Buenos Aires, 1980.
„ Mi legis kun plaĉo kaj profitdona intereso la historion, aŭ romanecan biografion de doktoro Bovoro kiu neniam ekzistis. Gustumante la paĝojn de tiu verko, mi havis la senton ke la fikcia disvolviĝo de la rakontitaj faktoj nepre
devus havi aŭtentikecon aŭ ekvivalenton por ke ni pli bone lernu la lecionon
plej varian de la homvivo.
Tamen, ĉiu el ni konis iun ajn sinjoron Bovoron kiu kondutis sin, aŭ oni devigis lin konduti sin tiel, laŭ simila maniero — laŭ plej variaj nuancoj— por ke ni kredu je blufoj, ironiaĵoj kaj satira vero ĉiutaga.
Eble ni ne scios rigardi nin en la mondan magian spegulon, en kies fono doktoro Bovoro kaj liaj ĉirkaŭantaj figurantoj rolas komedie: simile, eble, al ni.
Jen humoro, seriozeco kaj naiveco: do senbrida kaj natura filozofio de la vivo.
La lingvo, en tiu libreto centpaĝa, kserografie presita, fluas tre bone kaj akorde kun la celo de la argumento ĉiam vigla.
Malmultaj eraroj lingvaj troviĝas, laŭ mia aprezo. En paĝo 13, estas presita nekorekta «sia», anstataŭ «lia». En paĝo 26, mi estus skribinta «geedziga ceremonio», anstataŭ «edziga». En paĝo 55: «viŝis ŝviton sur sia frunto», anstataŭ «de sur».
La frontpaĝo estas tre malbela pro fuŝe desegnitaj titolliteroj: bedaŭrinde, ĝi impresas tre malfavore, ne alloge. ”
