Amador Bueno da Veiga
| Amador Bueno da Veiga (1650-1719) | ||
|---|---|---|
 La bandejranoj estis la unuaj esploristoj de la brazila teritorio, malfermante vojojn kaj sklavigante indianojn kaj nigrulojn.
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 1650 en San-Paŭlo, San-Paŭlo | |
| Morto | novembro 1719 en Casa Branca, San-Paŭlo | |
| Lingvoj | portugala vd | |
| Ŝtataneco | Brazilo  vd
| |
| Profesio | ||
| Okupo | sertanista (en)  vd
| |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Amador Bueno da Veiga estis brazila bandejrano el la kapitanlando de San-Paŭlo. Li estis pranepo de Amador Bueno de Ribeira, la "Aklamita" reĝo de San-Paŭlo.
Bandejrano
[redakti | redakti fonton]Fine de la 17-a jarcento estis granda tumulto en San-Paŭlo pro la granda alfluo de eŭropanoj kaj homoj el aliaj lokoj, ĉefe el la nordorienta regiono, al la ormina regiono de Minas-Ĝerajso. La loĝantoj el San-Paŭlo kredis ke, ĉar ili malkovris la minejojn, ili devus havi la ekskluzivan rajton esplori ilin kaj tiucele ili sendis la faman reprezentadon en la 16-a de aprilo 1700 al la guberniestro de la Suda Dividado, pt:Artur de Sá e Meneses. Dum tiu okazo Amador Bueno da Veiga ne subskribis la peticion ĉar li estus en la internlandaj teritorioj kun João Cavaleiro[1]. Amador jam havis ejon en San-Paŭlo sur la dekstra bordo de la Rivero Anhembi (en la nuna Mandaqui-najbareco) kiu etendiĝis ĝis la deklivoj de Monto de la Cantareira (São Miguel kaj Guarulhos). Ekzistis ampleksa areo kie tritiko estis kultivita, intencita por provizi la urbon kaj aliajn provincojn.
La 23-an de septembro 1704, Amador proponis malfermi novan itineron inter San-Paŭlo kaj Minas-Ĝerajso, laŭ informado lia al la Guberniestro de Rio-de-Ĵanejro en tiu dato. Li petis tempoperiodon de unu jaro kaj proponis, ke ĝi estus vojo kapabla porti ŝarĝitajn ĉevalojn, homojn kaj kondukado de brutoj. Tiu vojo malfermita de la kapitano pt:Garcia Rodrigues Pais, li diris, estas nekapabla porti ŝarĝitajn ĉevalojn aŭ brutojn ĉar necesas tri monatoj da vojaĝado tra la arbaro kaj estas senfrukta de provizoj, eĉ de tio, kion la arbaro kreas.
Li petis interŝanĝe «la kampojn ĉe la rando de la arbaro de la Serra da Boa Vista ĝis la dankado por la longo kaj rekta direkto de la Caminho das Minas kaj la arbaro sur la rando de la kampo ĝis la supro de la montoj kaj mara ŝnurfabriko sur ambaŭ flankoj; kiuj teroj estas servataj de Via Moŝto, tiel alfrontante de Serra da Boa Vista ĝis la loko tratranĉante la indentaĵojn rekte al la maro ĝis la supro de la montoj kaj ĉio, kio el la menciitaj direktoj restas al la centro, por doni ilin kiel kultivota grundo kaj pro kompato ĉar li kaj liaj posteuloj kun la vestaĵo de Kristo kaj la titolo de nobelo de la Domo.» Tio estis la dua propono por refari la Novan Vojon. La tria venos en 1705 de Félix de Gusmão - per ĝi ni malkovris, ke Garcia Rodrigues Pais finas sian vojaĝon al Paraiba, la vojo estis jam larĝa kaj du kampoj estis konstruitaj.»
Li partoprenis en la "Milito de la Emboaboj" inter 1707 kaj 1709 kaj en ĉi tiu lasta jaro li estis nomumita ĉefkomandanto (Cabo-Maior) de la armeo el San-Paŭlo kiu marŝis al la Rivero das Mortes, en Minas, por venĝi la morton faritan kontraŭ siaj samcivitanoj de la portugaloj en la Capão da Traição, ĉe la fino de la Milito de la Emboaboj. Kiel rekompenco li akiris grundojn ("sesmaria") en kio nun estas Taubaté en la ŝtato San-Paŭlo. Kaj el tie lia kromnomo, "Cabo Maior dos Paulistas" (Plej granda majoro de la loĝantoj el San-Paŭlo"). Tiu epizodo reflektis en la emancipiĝo de la Kapitanlando de San-Paŭlo, kiu ĝis 1720 ampleksis Minas-Ĝerajson.
En letero al la Reĝo skribita la 20-an de januaro 1708, Antônio Luís Peleja, Ĝenerala Mediatoro de San-Paŭlo, parolas pri li: «indiĝena kaj loĝanto de San-Paŭlo, insolenta, rojalista, la plej kruela murdisto de multaj vivoj», kiu; estis atribuita, en la momento de la distribuadoj, la plej altvaloran rivereton de Bento Rodrigues, en Ouro Preto. Li vivis en la regiono de Minas-Ĝerajso «multajn jarojn kun multaj gentoj kaj bienoj en tempoj kiuj donis la plej grandajn profitojn, alportante grandan kvanton da oraj aroboj kaj havis, dum monatoj, oraĵistojn laborantajn por li por fandi la oron en ingotojn, stampi monerojn aŭ fari juvelaĵojn kaj altvalorajn objektojn. Laŭ Antonil, Amador eltiris ok arobojn el oro "el la rivero Ouro Preto, Ribeirão kaj aliaj partoj".
Amador Bueno da Veiga tiam dediĉis sin al esplorado de la internlandaj teroj de la riveroj Mogi-Guassu kaj Pardo, sur kies bordoj li mortis en novembro 1719. Li estis unu el la grandaj figuroj de la ekonomia epoko en San-Paŭlo, konata kiel Tropismo.
Posteulo de bandejranoj, li estis siavice la prapatro de gravaj figuroj de San-Paŭlo kaj Brazilo, kiel ekzemple la brazila poetino pt:Bárbara Heliodora.