Belchior Pinheiro Oliveira
| Belchior Pinheiro de Oliveira (1775-1856) | ||
|---|---|---|
.png) La nura bildrekordo de Belchior kaj pentraĵo de Pedro Américo pri la Sendependeco de Brazilo.
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 8-an de decembro 1775 en Diamantina, Minas-Ĝerajso, Brazilo | |
| Morto | 12-an de junio 1856 en Pitangui, Minas-Ĝerajso, Brazilo | |
| Lingvoj | portugala vd | |
| Ŝtataneco | Brazilo  vd
| |
| Profesio | ||
| Okupo | politikisto vd
| |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Belchior Pinheiro de Oliveira estis brazila politikisto kaj religiulo, kiu estis fundamenta por la sendependigo de Brazilo. Grava konsilisto de la Imperiestro Petro la 1-a, la vikario ankaŭ respondecis pri dokumentado rilate al la detaloj de kio okazis la 7-an de septembro. Li estis kuzo de la Patriarko de Sendependeco de Brazilo José Bonifácio de Andrada e Silva, kaj estis la pranevo de la patro de José Bonifácio. Li estis brazila deputito ĉe la Kortegoj de Lisbono, reprezentante Minas-Ĝerajson.
De sacerdoto al konsilisto
[redakti | redakti fonton]Filo de la kapitano Belchior Pinheiro de Oliveira kaj D. Floriana Rosa de Oliveira, Belchior Pinheiro de Oliveira estis naskita la 8-an de decembro 1778, en Tejuco, en kio nun estas la minurbo de Diamantina.
Dediĉita al legado de la Biblio kaj granda akademiulo, li pasis tra la Oratorio de la Episkopa Palaco de San-Paŭlo antaŭ ol ricevi forpermeson por studi Kanonikojn kaj Civilan Juron, en la Universitato de Koimbro. En la portugala urbo, li iĝis bakalaŭro la 5-an de julio 1809.
Konscia pri la ŝanĝoj de la epoko, li alportis novan akademian lingvon kaj ankaŭ komencis disvastigi novan politikan etikon post esti influita fare de framasonismo - kiu vekis en lin serion da pripensoj pri religio. Ĝuste dum ĉi tiu periodo, fakte, laŭ artikolo de la Historia kaj Geografia Instituto de Minas Gerais (IHGMG), li vidis kreski sian amon al sia lando kaj "por demandoj, kiuj postulis rapidajn solvojn".
Pro tiuj kaj aliaj kialoj, li estis indikita por deputiĝi por la Provinco de Minas-Ĝerajso en la Kortegoj de Lisbono. Sed li fine rifuzis la 25-an de februaro 1821. Baldaŭ poste, kune kun José Joaquim da Rocha, li aliĝis al la Rezisto-Klubo. Ĝuste tie li renkontis kaj amikiĝis al la imperiestro D. Petro la 1-a.
Al la imperiestro, Belchior de Oliveira estis multe pli ol nur membro de sia akompanantaro. Li ankaŭ estis lia konfidulo, akompanante lin, laŭ historiaj rekordoj, al Vila Rica (en marto 1822) kaj en tiu fatala vojaĝo al Santos (en aŭgusto 1822).
Konsilisto de la Sendependeco
[redakti | redakti fonton]Kiel oni povas imagi, la sacerdoto Belchior Pinheiro de Oliveira estis apud Petro la 1-a je la 16-a horo de la 7-a de septembro. Fakte, la vikario ne nur akompanis lin sed ankaŭ helpis lin preni ĉi tiun decidon.
"Unu el la plej gravaj figuroj respondecaj por la Sendependigo de Brazilo, li estis kuzo de José Bonifácio de Andrade e Silva, kiu estis akademiulo dediĉita al demokrataj kaŭzoj kiu komencis labori favore al la Sendependeco en la 1821-a kaj kiu konvinkis la sacerdoton ke sendependeco estas grava por Brazilo. La sacerdoto, ĝustatempe, konvinkis la imperiestron”, klarigis José Raimundo Machado, esploristo kaj prezidanto de la Pitangui Historia Instituto (IHP), en 2015.
Kiel jam menciita, Belchior ankaŭ registris memorojn de tiu dato. Laŭ lia raporto, la princo revenis al San-Paŭlo rajdante mulon, kaj ne sur bela rajdĉevalo kiel idealigita fare de Pedro Américo.
Krome, ankaŭ Petro la 1-a suferis de disenterio kaj doloro. Je certa punkto, la akompanantaro de Dom Petro ricevis leterojn el Portugalio. Kelkaj enhavantaj minacojn al la imperiestro, kiel elstarigitaj en raporto de la Leĝdona Asembleo de San-Paŭlo:
"Estis en tiu tempo, en loko nomata Moinhos, ke du kurieroj de la Kortego haste alproksimiĝis. Ili transdonis gravajn paperojn al la princo. La princo ordonis, ke la leteroj alportitaj de Paulo Bregaro kaj Antônio Cordeiro Ramos[1] estu laŭtlegitaj. Ili estis: instrukcio de la Kortegoj, leteroj de Dom Johano la 6-a [alvenintaj el Portugalio], alia de la princino, alia de José Bonifácio kaj ankoraŭ alia de Chamberlain... Dom Petro, tremante pro kolero, prenis la paperojn el miaj manoj kaj ĉifante ilin, tretis sur ili, kaj lasis ilin sur la herbon, mi ilin forprenis, tiam li turnis sin al mi kaj diris: — Kaj nun, patro Belchior?, Kaj mi respondis: "Vi estos kaptito de la portugalaj Kortegoj kaj, eble, senheredigita de ili. Ne estas alia vojo krom sendependeco kaj apartigo de Portugalio."
Petro la 1-a, responde, faris kelkajn silentajn paŝojn laŭlonge de la vojo, al kelkaj bestoj, kaj ekkriis: “Patro Belchior, ili volas tion, do ili ricevos la konton. La Kortumoj persekutas min, ili nomas min kun malestimo ‘knabeto’ kaj ‘Brazilano’. Nu, nun ili vidos, kiom valoras la knabeto. De hodiaŭ niaj rilatoj estas rompitaj. Mi volas nenion pli kun la portugala registaro kaj mi proklamas Brazilon, por ĉiam, apartigita de Portugalio."
La frazo estis akceptita kun entuziasmo de la gazetara konferenco, laŭ raportoj de la vikario. "Vivu la Libereco! Vivu aparta Brazilo! Vivu Dom Petro!", kaj ili festis. "La princo turnis sin al sia adjutanto kaj diris:" Diru al mia gardistaro, ke mi ĵus deklaris la sendependecon de Brazilo. Ni estas apartigitaj de Portugalio'".
La rekono
[redakti | redakti fonton]Kvankam malmulte memorigita de la brazilanoj, Patro Belchior estas vidita kiel grava figuro de multaj loĝantoj de la regiono kie li naskiĝis. Mortinte la 12-an de junio 1856, li ne nur donis sian nomon al unu el la stratoj en Belo Horizonte, sed ankaŭ, la 7-an de septembro 1969, kiam la Sendependeco de Brazilo fariĝis 147-jara, lia tombo ricevis plakedon kun iom da lia rakonto.
"Vikario de Pitangui inter 1814 kaj 1856, membro de la Municipa Ĉambro, deputito en la kortumoj de Lisbono, al la Konstituciiga Asembleo de 1823-a, al la Provinca Asembleo de Minas-Ĝerajso. Kunulo de Dom Petro dum la Vojaĝo sur Ipiranga, li partoprenis en la kreado de la Imperio de Brazilo, konsilante la princon preni grandan decidon”, diras parto de la raporto.
La aŭtoroj konsideras la vikarion unu el la plej gravaj homoj en la historio de Minas-Ĝerajso. "Estas revuo eldonita en 1922 kaj kiu estas en la kolekto de IHP, en kiu estas intervjuo kun la komandanto de la gardistaro de Dom Petro. La raportisto demandas ĉu sacerdoto Belchior efektive partoprenis en la decido pri Sendependeco. La soldato respondas, ke ili staris proksime de la Rivereto Ipiranga kaj kiam la sacerdoto legis la leterojn, la imperiestro fakte petis konsilojn kaj la sacerdoto donis ĝin."
Belchior plenumis la sacerdotecon dum 42 jaroj, ĝis la fino de sia vivo. Lia korpo estis entombigita ene de la malnova ĉefpreĝejo, kiu fine estis trafita per fajro en januaro 1914. Kiel rezulto, la restaĵoj de la sacerdoto fine estis prenitaj al la fronta ŝtuparo de la nova ĉefpreĝejo, kie ili restis ekde tiam. [2]