Saltu al enhavo

Cornelio Vitelli

Aldoni ligilojn
El Vikipedio, la libera enciklopedio
Cornelio Vitelli
(1450-1525)
Distribuado de la moderna greka lingvo, instruata en la 16-a jarcento de Cornelio Vitelli.
Distribuado de la moderna greka lingvo, instruata en la 16-a jarcento de Cornelio Vitelli.
Persona informo
Naskiĝo 1450
en Kortono, Toskanio, Italio
Morto 1525
en "Santo Antimo", Arezzo, Italio
Alma mater Universitato de Oksfordo
Universitato de Bolonjo
Universitato de Romo
Universitato de Loveno
v • d • r

Cornelio VITELLI estis itala helenisto, filologo, erudiciulo kaj humanisto. Li estis unu el la unuaj profesoroj pri la greka en la Universitato de Oksfordo.

Biografio

[redakti | redakti fonton]

Li studis en Bolonjo kaj Romo ĉe Francesco Filelfo e Domizio Calderini (1446-1478) . Aliflanke William Grocyn, Robert Gaguin (1433-1501), Gregorio Tifernate (1414-1462) kaj Thomas Linacre estis liaj lernantoj. Li instruis la latinan kaj la grekan en New College ĝis 1489 kiam li estis kunvokita al Parizo fare de Karolo la 8-a, kiu nomumis lin, kun Publio Fausto Andrelini, por instrui tie; sed, pro ĵaluzo de la logikistoj, li ŝajnas esti reveninta al Oksfordo, kaj eble loĝigis en Exeter College en 1491.

"Eiusdem Plinii Praefatio in libros historiæ naturalis", verko publikigita en 1519.

En 1474 li skribis epigramon omaĝe al Federico da Montefeltro enhavantan rememoraĵojn pri Ovidio kaj Marcialo, kiu estis inkludita en kolekto de similaj panegiroj por la duko datita de 1475. Vitelli verŝajne esperis esti dungita kiel kuratoro de Guidubaldo, la filo de Federico, sed liaj atendoj ne estis plenumitaj. Ekde majo 1483, Vitelli anstataŭigis Merula en la rolo de leganto kaj instruisto de retoriko en la Venecia respubliko, kiel legeblas en la registarprotokolo enhavita en la Venecia Ŝtata Arkivo, (noto datita la 6-an de majo 1483).

Li devis fari du legadojn ĉiutage, publikajn kaj okazigitajn ĉe la Ospitaletto, apud la sonorilturo sur la placo Sankta Marko. Fine de 1484 la tasko pasis al Giorgio Valla. En 1488 li translokiĝis al Parizo, kie li jam estis instruinta Gregorio Tifernate kaj lia studento Robert Gaguin (inter 1457 kaj 1459 ).

Ĉi tie Vitelli renkontis du aliajn humanistojn, Girolamo Balbi kaj Publio Fausto Andrelini, kun kiuj li komencis iom konfliktan intelektan rilaton. Komence la rilato kun Balbi estis bona, ĉar li provis eniri la bonajn gracojn de Vitelli kun flataj epigramoj por meti lin sur sian flankon kontraŭ Andrelini.

Poste, aliflanke, kiam Andrelini reagis al liaj atakoj per mordaj elegioj publikigitaj en siaj "Amores" (1490) kaj la "Elegiae" (1494), per subita turniro, Balbi ankaŭ ĉesis esti en favoro de Vitelli kaj lia kolego kiun li atakis per diversaj skribaĵoj. Ekde la 8-a de februaro 1508, li okupis religian postenon ĝis sia morto en 1525.

Verkaro

[redakti | redakti fonton]
  1. De dierum, mensium annorumque observee ad Pyladem Brixiensem
  2. In defensionem Plinii et Domitii Calderini contra Georgium Merulam ad Hermolaum Barbarum, 1482
  3. De vetustate Aquileinsis patriae liber primus-sextus, 1482
  4. Epistola in Defensionem Plinii et Domitii Calderini contra Georgium Merulam Alexandrinum, 1490
  5. Annotationes in Cornucopiæ N. Perotti libellum, 1499
  6. Eiusdem Plinii Praefatio in libros historiæ naturalis, 1519
  7. Cornucopiae, siue linguae latinae commentarij, 1517
  8. Cornucopiae, siue linguae latinae commentarii diligentissime recogniti, 1522

Vidu ankaŭ

[redakti | redakti fonton]

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Cornelio_Vitelli&oldid=8941760"