Saltu al enhavo

Didier Fassin

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Didier Fassin
Persona informo
Naskiĝo 30-an de aŭgusto 1955 (1955-08-30) (69-jaraĝa)
en Francio
Lingvoj franca
Ŝtataneco Francio Redakti la valoron en Wikidata
Alma mater Universitato de Parizo 6 - medicino (–1982)
Lernejo por Altaj Studoj en Sciencoj Sociaj - sociologio (–1988)
Universitato de Parizo-Sudo - magistro (–1986)
Universitato de Parizo Kartezio - diplomo de altnivelaj studoj (–1983) Redakti la valoron en Wikidata
Familio
Frat(in)o Éric Fassin Redakti la valoron en Wikidata
Okupo
Okupo antropologo
humanitaristo
kuracisto
sociologo
universitata instruisto Redakti la valoron en Wikidata
v • d • r

Didier FASSIN, naskiĝinta la 30-an de aŭgusto 1955, estas franca antropologo, sociologo kaj kuracisto. Li estas profesoro ĉe la Kolegio de Francio sur la katedro "Moralaj demandoj kaj politikaj aferoj en nuntempaj socioj" kaj profesoro pri sociaj sciencoj ĉe la Princeton Instituto por Altnivelaj Studoj. Li ankaŭ okupas direkton de studoj ĉe la Lernejo de Altnivelaj Studoj en Sociaj Sciencoj. Li estis elektita al la Akademio de Eŭropo en 2021 kaj al la Usona Filozofia Societo en 2022.

Biografio

[redakti | redakti fonton]

Post studado de medicino, li iĝis helpklinika estro de la Hôpitaux de Paris, specialiĝante pri interna medicino kaj infektaj malsanoj ĉe la Pitié-Salpêtrière hospitalo ĉe la komenco de la aidosepidemio. Restado en Kolkato, kie li laboris kiel kuracisto-oficiro en mortejo, eksponis lin al la duobla realeco de ekstrema malegaleco kaj kultura diferenco, reorientigante lian karieron unue direkte al popolsano kaj tiam direkte al la sociosciencoj[1]. Dum sia ŝtatservo en Tunizio, li evoluigis regionan programon por la administrado de akuta reŭmatika febro kaj ĝiaj korkomplikaĵoj kiuj tiam reprezentis la ĉefan kaŭzon de mortindico inter junuloj[2]

Iĝinte magistro en epidemiologio kaj publika sano, li poste instruis tiujn fakojn ĉe la Fakultato de Medicino de la Universitato Pierre kaj Marie Curie. Estis en Senegalo, kadre de programo de la Esplorinstituto por Evoluo, ke de 1984 ĝis 1986 li faris sian unuan antropologian studon, kiu temis pri la rilatoj inter terapiistoj kaj pacientoj en urba medio kaj pri kiu li ĉerpas materialon por sia doktoriga disertacio[3]. En 1989, li iris al Ekvadoro al la Franca Instituto de Andaj Studoj por studi kun sociologo Anne-Claire Defossez la procezojn respondecajn pri malegalecoj en patrina mortindico kaj genera sano, precipe inter indianaj loĝantaroj[4]. De 2000, li reĝisoris programon pri la politikaj, historiaj kaj memortemoj de aidoso en Sud-Afriko, la lando en la mondo plej trafita per la epidemio.

Samtempe, li ĉiam pli interesiĝas pri la moralaj kaj politikaj demandoj starigitaj de la prizorgado de homoj konfrontitaj kun situacioj de malfortikeco aŭ regado: malriĉuloj, senlaboruloj, migrantoj, rifuĝintoj, aidosaj orfoj en Afriko, viktimoj de katastrofo en Venezuelo, subpremataj loĝantaroj en Palestino[5]. Surbaze de longaj kampaj esploroj - dek kvin monatojn kun kontraŭkrimaj brigadoj kaj kvar jaroj en prizona centro - lia esplorado fokusiĝas, unuflanke, al la evoluo de kompataj logiko kaj humanitaraj praktikoj, aliflanke, pri la deplojo de subpremaj politikoj tra la polico, justeco kaj malliberejo. Li plenumis ilin danke al la subvencio "Ideoj" de la Eŭropa Esplorkonsilio kiu li estis premiita en 2008[6].

Profesoro pri sociologio en Sorbonne-Paris-Nord Universitato en 1997 poste direktoro de studoj en politika kaj morala antropologio ĉe la Lernejo de Altnivelaj Studoj en Sociaj Sciencoj en 1999, li kreis la Cresp, Centro pri Sano, Socio kaj Politiko, poste, kun Alban Bensa, la Iris interfaka esplorinstituto pri sociaj aferoj, kiu dependas de la CNRS kaj Inserm kaj kiun li direktis ĝis 2010[7]. Inter 2002 kaj 2009, li estis vicdirektoro de la Maison des sciences de l’homme Paris Nord. En 2009, li estis nomumita profesoro de sociaj sciencoj je la James D. Wolfensohn ĉe la Institute for Advanced Study en Princeton, kie li sukcedis Clifford Geertz[8]. Kiel membro de la Komitato de Monda Antropologio de la Amerika Antropologia Asocio de 2010 ĝis 2013, li partoprenis internaciajn interŝanĝojn en antropologio kun sudaj landoj. En 2015, li kreis someran lernejon en sociaj sciencoj kun dujaraj cikloj por junaj esploristoj de latinamerikaj landoj, Mezoriento kaj Afriko[9].

En 2016, li ricevis de la sveda reĝo la oran medalon de la Sveda Societo de Antropologio kaj Geografio aljuĝitan ĉiun trian jaron al antropologo[10]. La saman jaron, li faris la Tanner-Prelegojn pri Homaj Valoroj en la Universitato de Kalifornio, Berkeley, pri la demando de puno[11] kaj la Adorno-Prelegoj en la Universitato de Frankfurto pri la temo de vivo[12].

En 2018, li estis la unua sociscienca esploristo kiu ricevis la Nomis eminentan sciencistan premion[13], por esplorprogramo pri krizoj[14]. En ĉi tiu kunteksto, li disvolvas kun Axel Honneth internacian programon pri krizo kaj kritiko, direktante kun Veena Das sciencan verkon pri la vortoj de krizo kaj donante la Page-Barbour Prelegojn pri "Krizo: Elementoj de Kritiko" ĉe la Universitato de Virginio [15]. Samtempe, kun Anne-Claire Defossez, li faras etnografion de la limo inter Italio kaj Francio, en Alpoj, el kiu li rekonstruis la vojaĝojn kaj travivaĵojn de ekzilitoj. En 2024, sukcedante Marcel Mauss, Claude Lévi-Strauss, Louis Dumont, Pierre Bourdieu kaj Maurice Godelier, li estis la sesa franca sociscienca esploristo kiu estis premiita per la Huxley Memorial Medal [arkivo] de la Reĝa Antropologia Instituto de Britio kaj Irlando.

En 2019, li estis elektita al la Kolegio de Francio sur la ĉiujara katedro de publika sano kaj donis sian inaŭguran prelegon pri "La malegaleco de vivo"[16]. Lia kurso temis pri "La Mondoj de Publika Sano". En 2022, li estis nomumita al la konstanta katedro “Moralaj demandoj kaj politikaj aferoj en nuntempaj socioj” kaj faris duan inaŭguran prelegon kun la titolo “Sociaj sciencoj en tempo de krizo”. Ĝiaj unuaj du kursoj havis la temon "La Provoj de la Limo" en 2022-2023 kaj "La Fakultato de Puno" en 2023-2024)[17].

Alvojaĝanta profesoro en la universitatoj de Honkongo, Johanesburgo, Bonaero, Bruselo, Kembriĝo kaj Princeton, li estis membro de la Sciencaj Konsilioj de la Nacia Instituto pri Sano kaj Medicina Esploro kaj de la Grandurbo Parizo kaj membro de la Komitatoj de Etiko. de la Nacia Instituto de Agronomia Esploro kaj la Instituto Pasteur. Li estis nomumita per dekreto, en 2022, al la Nacia Konsultiĝa Etika Komitato por Vivo kaj Sano-Sciencoj je la propono de la Prezidanto de la Nacia Unio de Aprobitaj Asocioj de Uzantoj de la Sansistemo.

Engaĝiĝoj

[redakti | redakti fonton]

En 1996, Didier Fassin fondis kaj direktis la Villermé Unuon por pacientoj sen socia protekto aŭ restadpermeso en la Avicenne de Bobigny hospitalo. Administranto tiam vicprezidanto de Kuracistoj sen landlimoj de 1999 ĝis 2003, li iĝis en 2006 prezidanto de la Komitato pri Sano de Ekziloj (Comede)[18], neregistara organizo, kiu zorgas pri eksterlandanoj en neregula situacio.

De 2017 ĝis 2021, li estis membro de la scienca konsilio de la Ĝenerala Regilo de Lokoj de Senigo de Libereco, sendependa aŭtoritato respondeca por la taksado de malliberejoj kaj aliaj enfermaj institucioj. En 2018, li estis invitita partopreni en la Nov-Ĵerzejo Ŝtata Puna kaj Komisiono por Reformo de la Prizonsistemo[19], kiu estas zorgita de la guberniestro je produktado de rekomendoj por la leĝdonanto.

Li regule kontribuas al la ĉiutagaj gazetoj Le Monde kaj Libération, same kiel al la retejo de AOC, Analizo-Opinio-Kritiko, kaj foje al la periodaĵoj Politis kaj L’Obs. Li ankaŭ publikigis artikolojn en The London Review of Books, The Guardian, The New York Times, The Atlantic, The New Statesman, Frankfurter Allgemeine Zeitung, The Berlin Review. Ekde 2022, li havas rubrikon en la revuo Alternatives économiques.

Laboroj

[redakti | redakti fonton]

Politika antropologio de sano

[redakti | redakti fonton]

De siaj unuaj esploroj, Didier Fassin distingiĝis de la du ĉefaj francaj aliroj al medicino kaj malsano en la 1980-aj jaroj: etnomedicino, kiu celas kunigi tradiciajn terapiajn scion, kaj la antropologion de malsano, kiu teoriadas pri la simbolaj kaj magiaj religiaj aspektoj[20]. Prefere, ĝi strebas kapti la politikajn grandecojn de sano, la malegalecojn en prizorgado, la potencorilatojn ĉirkaŭ medicino, la ordinarajn interpretojn de malsano[21]. Li evoluigas ĉi tiun aliron en siaj studoj pri urba sano en Senegalo, patrina sano en Ekvadoro, la aidosa epidemio en Kongo kaj infana plumbotoksiĝo en Francio. Li teoriadas ĝin en verko, La Politika Spaco de Sano. Genealogia eseo, kaj kadre de lia direkto de studoj ĉe EHESS: “Politika antropologio de sano”[22].

La demando pri neegalecoj estas centra en ĉi tiu tuta laboro. Li esploris ĝin etnografie en la esplorado pri aidoso en Sud-Afriko kiu kaŭzis la publikigon de la libro When Bodies Remember[23]. Montrante kiel la epidemiologia kaj politika krizo kaŭzita de la epidemio malkaŝas la pezon de ĉiam ĉeestanta pasinteco de rasapartismo, ĝi proponas la koncepton de enkorpiĝo de malegaleco kiu manifestiĝas dumaniere: objektive, laŭ la maniero kiel la malfortikeco kaj perforto heredita. de rasaj politikoj reflektiĝas en korpoj; subjektive, en la maniero kiel la memoro pri regado estas esprimita per interpretoj de malsano, inter suspekto kaj rankoro[24].

Vastigante sian pensadon al la demando de vivo en nuntempaj socioj, li retaksigas la konceptojn de biopotenco kaj biopolitiko proponitaj de Michel Foucault[25] Same kiel biopotenco, potenco super la vivo, oni devas pensi pri "biolegitimeco", rekono de vivo kiel la supera bono. Krom biopolitiko, kiu koncernas la teknologiojn regantajn loĝantarojn, oni devas analizi la "politikon de vivo", kiuj malkaŝas kiel oni traktas homojn. Temas do malkaŝi la kontraŭdiron inter la supera valoro de la vivo kiel principo kaj la malegaleco de la konkreta taksado de vivoj[26].

Politika kaj morala antropologio

[redakti | redakti fonton]

Dum politiko estas konsiderita legitima temo por antropologoj, moraleco estis longe evitita. La du konkurantaj paradigmoj de la kantana etiko de devo, reformulita fare de Durkheim, kaj la aristotela etiko de virto, reverkitaj sekvante Foucault, havas komune ke ili izolas moralan aferon, per parolado pri moralkodo en la unua kazo kaj etika subjektiveco en la dua kazo. Rekonante la intereson de tiuj du aliroj, Didier Fassin preferas pensi laŭ moralaj demandoj kaj etikaj aferoj, kiuj konstante estas celoj de difinoj, kontestadoj kaj intertraktadoj[27]. Reviziante la koncepton de morala ekonomio, li proponas venki la kontraŭdirojn inter E. P. Thompson kaj Lorraine Daston pensante pri kiel pensi la produktadon, cirkuladon kaj alproprigon de valoroj kaj afektoj ĉirkaŭ socia afero: li tiel intencas montri la avantaĝojn de pensado, ekzemple, pri enmigrado, azilo aŭ puno laŭ morala ekonomio[28].

Pli ĝenerale, surbaze de multlokaj esploroj, ĝia celo estas malnaturigi moralan pruvon, enskribi ĝin en la historion, montri ĝiajn politikajn fontojn kaj fine pensi pri moralo preter la bono kaj pri la malbono, laŭ la Nietzsche-ana formulo[29]. Tiel li spuras la genealogion de la kategorio de viktimo kun Richard Rechtman en La Imperio de Traŭmato kaj li pridubas la logikon de kompato en Humanitarian Reason. La kritiko, kiun li proponas, ne pridubas la suferon de viktimoj aŭ la sincerecon de la homaj agantoj, sed celas pensi pri la sociaj kaj politikaj uzoj de traŭmato aŭ kompato kaj iliaj sekvoj: kiel ekzemple la defendo de viktimoj povas anstataŭigi la rekono de iliaj vortoj kaj kiel, denove, humanitara logiko povas forigi zorgojn pri socia justeco en la fonon[30].

Kiel kontrapunkto al tiu esplorado de socia empatio, studoj pri la polico, justeco kaj malliberejo malkaŝas la subpreman dimension de la traktado de vundeblaj loĝantaroj, al kiu Didier Fassin dediĉis du etnografiojn: La Force de l'ordre, pri la laboro de la polico en laboristaj kvartaloj, kaj La Ombro de la Mondo, pri la provoj de prizonkondiĉoj[31]. Moralaj demandoj kaj etikaj aferoj ne estas limigitaj al la ekzameno de bonvolemo, altruismo kaj homaro: ili koncernas ankaŭ indiferentecon, malemon aŭ kruelecon. Nuntempa pasio, la problemo de puno, ĝia pravigo kaj ĝia aplikado konsistigas gravan defion por socioj, kiuj fariĝis ĉiam pli punaj sen ia ligo al pliiĝo de krimo[32].

Sociaj sciencoj en la urbo

[redakti | redakti fonton]

En sia tuta laboro, Didier Fassin defendas la ideon de kritika funkcio de la sociaj sciencoj kaj malakceptas la opozicion inter la kritika sociologio de Pierre Bourdieu kaj la sociologio de kritiko de Luc Boltanski. Li priskribas la sociosciencan esploriston kiel trovinte sin sur la sojlo de la platona kaverno, rekonante kaj la socian inteligentecon de la aktoroj kaj la bezonon de malproksimigita ekstera vido[33]. Kritika pensado konsistas el ne preni al la unua valoro la evidentaĵojn de la socia mondo, la kategoriojn, distordojn kaj preterlasojn, per kiuj ni pensas pri ĝi: ĝi estas kritiko de la prudento, komencante de tiu de la esploristoj mem. Sed la singularo de la sociscienco-kritiko kuŝas en tio, ke ĝi ne venas nur de teoria aliro: ĝi nutras sin per empiria laboro. Didier Fassin efektivigis tiun kritikan aliron sur serio de objektoj intervalantaj de ekskludo ĝis rasigo, de sekurecpraktikoj ĝis humanitara registaro, de moralaj demandoj ĝis politikaj temoj.

Esenca trajto de tiu ĉi aliro estas la uzado de etnografio, kiun Didier Fassin priskribas kiel samtempe metodo, skribo kaj sperto. Engaĝante longajn periodojn de esploro, dum kiuj la esploristo dividas la ĉiutagan vivon de tiuj, inter kiuj li faras sian laboron, ĝi tamen ne estas limigita, laŭ li, al la restituo de tiuj interagoj. Ĝi devas esti parto de historio kaj sociologio permesantaj al ni kompreni la sociajn, ekonomiajn, politikajn kaj moralajn aferojn, kiuj submetas ĉi tiujn interagojn. Ĝuste je tiu kondiĉo oni povas paroli pri kritika antropologio.

Grava aspekto de la vivo de sociaj sciencoj en la urbo estas renkontiĝo kun spektantaroj. Kontraŭ tendenco en la akademia mondo malfidi la diskonigon de esplorlaboroj, Didier Fassin asertas, ke la publika vivo de tiu ĉi verko estas integra parto de esplorado kaj tial devas esti temo de specifa analizo. Li distingas du eventuale sed ne nepre rilatajn operaciojn: la popularigo de verkoj, konsistante el igi ilin alireblaj kaj ŝatindaj; ilia politikigo, per debato en la publika spaco aŭ per tradukado por politika agado. Per tiu ĉi duobla procezo la publiko povas alproprigi, uzi, diskuti, konkursi, transformi la laboron de antropologoj, sociologoj, historiistoj, tiel konfirmante “la sociajn sciencojn kiel ĉeeston en la mondo”, titolo de la konferenco donita okaze de la ricevo de ormedalon por antropologio.

Premioj kaj distingaĵoj

[redakti | redakti fonton]
  • Kavaliro de la Palmordeno (Francio) (2007)
  • Laŭreato de la stipendio Ideas de la Eŭropa Esplorkonsilio (2008)
  • Douglass Prize, meilleur livre d’anthropologie de l’Europe pour The Empire of Trauma (2011)
  • Bateson Prize, mention honorable, Society for Cultural Anthropology, pour Humanitarian Reason (2012)
  • Ora medalo de la sveda Societo de antropologio kaj geografio, pro lia « contribution scientifique à l’anthropologie » (2016)
  • Nomis Distinguished Scientist Award, pro « l’exploration de territoires scientifiques non conventionnels » (2018)
  • Esplora premio de la Ruĝa krucio fondaĵo pro liaj verkoj pri « les économies morales » (moralaj ekonomioj ) (2019)
  • Finaliste, Premio Victor Turner pri etnografia verko pro Prison Worlds. An Ethnography of the Carceral Condition (2019)
  • Résidence d’écriture à la Vilao Mediĉo, Académie de France à Rome (2020)
  • Membro de la Academia Europaea (2021)
  • Honora doktoreco de laUniversitato de Lieĝo (2021)[34]
  • Elektita al la Usona Filozofia Societo (2022)
  • Honora doktoreco de la Universitato Libera de Bruselo (2023)
  • Premio en sociologie#Huxley Memorial Medal|Huxley Memorial Medal of the Royal Anthropological Institute of Great Britain and Ireland (2024)

Verkoj

[redakti | redakti fonton]

Kiel aŭtoro

[redakti | redakti fonton]
  • Pouvoir et maladie en Afrique. Anthropologie sociale de la banlieue de Dakar, Paris, PUF, 360 p., 1992
  • L'espace politique de la santé. Essai de généalogie, Paris, PUF, 323 p., 1996
  • Les enjeux politiques de la santé. Études sénégalaises, équatoriennes et françaises, Karthala, 344 p., 2000
  • Faire de la santé publique, Rennes, Éditions de l’École nationale de la santé publique, 58 p., 2005 ; deuxième édition aux Presses de l'EHESP, 2008; troisième édition, 2023.
  • Quand les corps se souviennent. Expérience et politiques du sida en Afrique du sud, Paris, La Découverte, 442 p., 2006
  • L’empire du traumatisme. Enquête sur la condition de victime (avec R. Rechtman), Paris, Flammarion, 452 p., 2007
  • Inégalité et santé, Paris, La Documentation française, série Problèmes politiques et sociaux, 136 p., 2009
  • La raison humanitaire. Une histoire morale du temps présent, Paris, Hautes Études–Gallimard – Seuil, 358 p., 2010
  • La Force de l’ordre. Une anthropologie de la police des quartiers, Paris, Seuil, collection La Couleur des idées, 397 p., 2011
  • Juger, réprimer, accompagner. Essai sur la morale de l’État (avec Yasmine Bouagga, Paris : Seuil, 415 p., 2013
  • L’Ombre du monde. Une anthropologie de la condition carcérale, Paris, Seuil, 614 p., édition avec une nouvelle postface 2017
  • Punir. Une passion contemporaine, Paris, 201 p., 2017
  • Le monde à l’épreuve de l’asile. Essai d’anthropologie critique, Charenton-le-Pont, Presses de la Société d’ethnologie, 33 p., 2017
  • Mort d'un voyageur. Une contre-enquête, Paris, Seuil, 176 p., 2020
  • La Force de l’ordre. Enquête ethno-graphique (avec Frédéric Debomy et Jake Raynal), Paris, Delcourt-Seuil, 104 p., 2020
  • Les Mondes de la santé publique. Excursions anthropologiques. Cours au Collège de France, Paris, Seuil, 392 p., 2021
  • La Recherche à l’épreuve du politique. Tribulations ethnographiques, Paris, Textuel, 77 p., 2023
  • Sciences sociales par temps de crise. Leçon inaugurale au Collège de France, Paris, éditions du Collège de France, 54 p., 2023.
  • L’Exil, toujours recommencé. Chronique de la frontière (avec Anne-Claire Defossez), Paris, Seuil, 433 p., 2024
  • Une étrange défaite. Sur le consentement à l'écrasement de Gaza, Paris, La Découverte, 186 p., 2024

Kiel direktoro

[redakti | redakti fonton]
  • Santé publique (kun G. Brücker), Paris, Ellipses-AUPELF, 848 p., 1989
  • Sociétés, développement et santé (kun Y. Jaffré), Paris, Ellipses-AUPELF, 287 p., 1992
  • Mujeres de los Andes. Condiciones de Vida y Salud (kun Anne-Claire Defossez et Mara Viveros), Bogotá, Universidad Externado de Colombia-IFEA, 471 p., 1992
  • Les métiers de la santé. Enjeux de pouvoir et quête de légitimité (kun P. Aïach), Paris, Anthropos, 364 p., 1994
  • Les lois de l'inhospitalité (kun A. Morice kaj C. Quiminal), Paris, La Découverte, 278 p., 1997
  • Les figures urbaines de la santé publique. Enquête sur des expériences locales, Paris, La Découverte, 237 p.,1998
  • Les inégalités sociales de santé (kun A. Leclerc, H. Granjean, M. Kaminski kaj T. Lang), Paris, La Découverte, 448 p., 2000
  • Critique de la santé publique (kun J.P. Dozon), Paris, Balland, 361 p., 2001
  • Le gouvernement des corps (kun Dominique Memmi), Paris, Éditions de l’École des hautes études en sciences sociales, 269 p., 2004
  • Des maux indicibles. Sociologie des lieux écoute, Paris, La Découverte, 202 p., 2004
  • Afflictions. L’Afrique du sud, de l’apartheid au sida, Paris, Karthala, 304 p., 2004
  • Les constructions de l’intolérable (kun Patrice Bourdelais), Paris, La Découverte, 226 p., 2005
  • De la question sociale à la question raciale? Représenter la société française (kun Éric Fassin), Paris, La Découverte, 274 p., 2006
  • Politiques de l'enquête. Épreuves ethnographiques (kun A. Bensa), Paris, La Découverte, 338 p., 2008
  • Les nouvelles frontières de la société française, Paris, La Découverte, 599 p., 2010
  • L’État des savoirs de la santé publique (kun Boris Hauray), Paris, La Découverte, 536 p., 2010
  • Contemporary States of Emergency. The Politics of Military and Humanitarian Interventions (kun Mariella Pandolfi), New York, Zone Books, 408 p., 2010
  • Économies morales contemporaines (avec Jean-Sébastien Eideliman), Paris, La Découverte, collection Bibliothèque de l’Iris, 405 p., 2012
  • Moral Anthropology. A Companion, Malden, Wiley-Blackwell, 644 p., 2012
  • La Question morale. Une anthologie critique (kun Samuel Lézé), Paris, Presses Universitaires de France, 405 p., 2013
  • If Truth Be Told. The Politics of Public Ethnography, Durham, Duke University Press, 348 p., 2017
  • Writing the World of Policing. The Difference Ethnography Makes, Chicago, The University of Chicago Press, 320 p., 2017
  • La Vie. Mode d'emploi critique, Paris, Seuil, 192 p., 2018.
  • A Time for Critique, with Bernard E. Harcourt, New York, Columbia University Press, 320 p., 2019
  • Deepening Divides. How Territorial Borders and Social Boundaries Delineate our World, London, Pluto Press, 272 p., 2019
  • Pandemic Exposures. Economy and Society in the Time of Coronavirus (kun Marion Fourcade), Chicago, Hau Books, 476 p., 2021
  • Words and Worlds. A Lexicon for Dark Times (kun Veena Das), Durham, Duke University Press, 319 p., 2021
  • Rebel Economies. Warlords, Insurgents, Humanitarians (kun Nicola Di Cosmo et Clémence Pinaud), Lanham, Rowman & Littlefield, 290 p., 2021

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. ↑ Laurent Jean Pierre Le Monde 11.11.2010
  2. ↑ Jean-Marie Tremblay, Danièle Carricaburu kaj Patrice Cohen, L'anthropologie politique de la santé. Une pratique engagée de la recherche. Un entretien avec Didier Fassin L'anthropologie politique de la santé.. classiques.uqac.ca (2005-02-02). Alirita 2016-03-11 ..
  3. ↑ Words and Worlds: A Lexicon for Dark Times
  4. ↑ Page-Barbour Lectures History
  5. ↑ Humanitarian Reason. A Moral History of the Present. Didier Fassin - University of California Press : Berkeley, CA. 2012.http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/etho.12033.
  6. ↑ Critical Anthropology of Morals Institute for Advanced Study https://morals.ias.edu
  7. ↑ Les mondes de la santé publique: excursions anthropologiques
  8. ↑ Social Anthropologist Didier Fassin Appointed to Faculty of the Institute for Advanced Study [1] Arkivigite je 2016-02-02 per la retarkivo Wayback Machine
  9. ↑ Summer Program in Social Science 2021 - 2023 - School of Social Science | Institute for Advanced Study |url=https://www.ias.edu/sss/spss
  10. ↑ Sciences sociales par temps de crise
  11. ↑ Sciences sociales par temps de crise
  12. ↑ Adorno-Vorlesungen – IfS – Institut für Sozialforschung an der Johann Wolfgang Goethe-Universität |url=http://www.ifs.uni-frankfurt.de/veroeffentlichungen/adorno-vorlesungen/,%20http://www.ifs.uni-frankfurt.de/veroeffentlichungen/adorno-vorlesungen/[rompita ligilo]
  13. ↑ ĉe nomisfoundation.ch.
  14. ↑ Kelly Devine Thomas,  , Retrieved
  15. ↑ kaj faras Page-Barbour Lectures pri «Crisis: Elements of a Critique» en la Universitato de Virginio.
  16. ↑ Voir sur college-de-france.fr.
  17. ↑ Enseignements
  18. ↑ Site du Comede.
  19. ↑ [2] Arkivigite je 2020-02-18 per la retarkivo Wayback Machine.
  20. ↑ medanth - Didier Fassin.
  21. ↑ Gilles Bibeau Didier FASSIN : Pouvoir et maladie en Afrique. Anthropologie sociale dans la banlieue de Dakar, Paris, Presses Universitaires de France, coll. Les champs de la santé, 1992, 359p., bibliogr.|périodique=Anthropologie et Sociétés|volume=17 issn=0702-8997|issn2=1703-7921|doi=10.7202/015260ar|lire en ligne=http://id.erudit.org/iderudit/015260ar
  22. ↑ FrédéricPierru Fassin D., L'espace politique de la santé. Essai de généalogie|périodique=Politix|volume=15|numéro=59|pages=197–207|année=2002|doi=10.3406/polix.2002.1232|lire en ligne=http://www.persee.fr/doc/polix_0295-2319_2002_num_15_59_1232
  23. ↑ Hilary Mantel Saartjie Baartman’s Ghost London Review of Books [3]
  24. ↑ Didier Fassin, The embodiment of inequality [4] Arkivigite je 2013-11-22 per la retarkivo Wayback Machine
  25. ↑ Xavier Molénat, Gouverner les vies. Entretien avec Didier Fassin [5]
  26. ↑ The Politics of Sacred Life |url=http://www.publicbooks.org/nonfiction/the-politics-of-sacred-life |site=Public Books |
  27. ↑ Didier Fassin |Four Lectures on Ethics | Lecture 4: Troubled waters |url=http://haubooks.org/viewbook/four-lectures-on-ethics/07_ch04 |site=haubooks.org |
  28. ↑ Didier Fassin|Les économies morales revisitées|périodique=Annales. Histoire, Sciences Sociales|volume=Ŝablono:64e http://www.cairn.info/resume.php?ID_ARTICLE=ANNA_646_1237
  29. ↑ Didier Fassin, Sign In |url=http://ant.sagepub.com/content/8/4/333.full.pdf
  30. ↑ Le culte de l’humanitaire |http://www.laviedesidees.fr/Le-culte-de-l-humanitaire.html |www.laviedesidees.fr
  31. ↑ Enforcing Order: An Ethnography of Urban Policing, Didier Fassin [6] Times Higher Education (THE)
  32. ↑ Julie Clarini, Places et classes en prison, Le Monde.fr, 15.01.2015, ISSN=1950-6244 [7]
  33. ↑ Didier Fassin, Une science sociale critique peut-elle être utile?, Tracés. Revue de Sciences humaines, pp. 199–211, 2009-11-30, ISSN = 1763-0061, doi=10.4000/traces.4465 [8]
  34. ↑ M. Didier FASSIN |//www.uliege.be/cms/c_11537466/fr/docteurs-honoris-causa-2020-m-didier-fassin |www.uliege.be
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Didier_Fassin&oldid=9003908"