Gabriel Hanotaux

Honorigoj
Honorigoj	(3-a de januaro 1939) Granda Kruco de la Honora Legio; (1896) Grand Prix Gobert (en) ; Ordeno de Karolo la 3-a ; vd

Postenoj
Postenoj	seĝo 29 de la Franca Akademio (1897–1944); Minister of Foreign Affairs (en) (1896–1898); Minister of Foreign Affairs (en) (1894–1895); député de l'Aisne (fr) (1886–1889); prezidanto vd

**Gabriel Hanotaux**
Gabriel Hanotaux
Persona informo
	Gabriel Hanotaux
Naskiĝo	19-an de novembro 1853; en Beaurevoir
Morto	11-an de aprilo 1944 (90-jaraĝa); en Parizo
Tombo	Tombejo de Passy vd
Lingvoj	franca vd
Ŝtataneco	Francio vd
Alma mater	École nationale des chartes (1876–1880) vd
Profesio
Okupo	politikisto ; historiisto ; diplomato vd
Laborkampo	Historio vd
Aktiva en	Parizo vd
Postenoj
Postenoj	seĝo 29 de la Franca Akademio (1897–1944); Minister of Foreign Affairs (en) (1896–1898); Minister of Foreign Affairs (en) (1894–1895); député de l'Aisne (fr) (1886–1889); prezidanto vd
Honorigoj
Honorigoj	(3-a de januaro 1939) Granda Kruco de la Honora Legio; (1896) Grand Prix Gobert (en) ; Ordeno de Karolo la 3-a ; vd
Membrecoj
Membrecoj	Académie des sciences, belles-lettres et arts de Rouen (en) (1901–); Franca Akademio (1897–); Societo de Historio de Francio (1895–); Reĝa Nederlanda Akademio de Artoj kaj Sciencoj ; Akademio de Ekstermaraj Sciencoj ; Société de l'histoire de Paris et de l'Île-de-France (en) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Gabriel Albert Auguste Hanotaux estis franca diplomato, historiisto kaj politikisto.

Esperanto

Kiel reprezentanto de Francio al la Ligo de Nacioj, li partoprenis en la kvar unuaj ĝeneralaj asembleoj, de 1920 ĝis 1923. Li kontraŭis la akcepton de esperanto kiel laborlingvo de la Ligo de Nacioj, nome de Francio, timante ke esperanto kontraŭstaru la tiaman internacian statuton de la franca lingvo^[1]^[2].

Referencoj

↑ «Franca delegito Gabriel Hanotaux, akademiano, kontraŭbatalis la proponon per elokvanta prilaŭdo de la franca lingvo kaj de ĝia literaturo “jam universala en la tuta mondo de l'penso”. Li petis, ke oni ne malfermu diskuton pri tio temo kaj proponis la sendiskutan prokraston. Tuj la prezidanto voĉdonis pri tio. Post konfuza baloto, dufoje rekomencita, per leviĝo kaj sido, li proklamis la prokraston. La plimulto sindetenis, sed neniu subtenanto poste rajtis paroli. La tuta afero kaŭzis sufiĉe grandan bruon en la tutmonda gazetaro, interalie en la japana, kiu sin montris malkontenta pri tiu rifuzo kaj favoris Esperanton.» Edmond Privat, Historio de la lingvo esperanto, Internacia esperanto Instituto, 1927, p.136-137.
↑ “Francio, tiutempe sentante sin en defensivo pro la kreskanta prestiĝo de la angla, vidis en la poresperanta rezoluciprojekto plian minacon al la pozicio de la franca lingvo kiel la klasika lingvo de diplomatio. La delegito, Gabriel Hanotaux, membro de la Franca Akademio, eksministro pri landaj aferoj kaj historiisto, kiu en siaj verkoj gloris la francan imperiismon, kolere turnis sin kontraŭ la rekomendo. Sen ke la alilandaj delegitoj kuraĝis kontraŭparoli, Hanotaux elokvente postulis “honoron” por sia lingvo, la franca, “kiu havas sian historion, sian belecon, kiu esti uzata de tre grandaj verkistoj, kiu estas konata en la tuta mondo, kiu estis admirinda vastigilo de ideoj” (Cit. Esperanto 17. 1921, p.3). Li atingis, ke estis decidite, sen diskuto, prokrasti la aferon.» Ulrich Lins, La Danĝera Lingvo, Eldonejo Progreso, 1990, p.63.

Vidu ankaŭ

Léon Bérard

Eksteraj ligiloj

Portalo pri Politiko

Kategorio Gabriel Hanotaux en la Vikimedia Komunejo (Multrimedaj datumoj)

[1] «Franca delegito Gabriel Hanotaux, akademiano, kontraŭbatalis la proponon per elokvanta prilaŭdo de la franca lingvo kaj de ĝia literaturo “jam universala en la tuta mondo de l'penso”. Li petis, ke oni ne malfermu diskuton pri tio temo kaj proponis la sendiskutan prokraston. Tuj la prezidanto voĉdonis pri tio. Post konfuza baloto, dufoje rekomencita, per leviĝo kaj sido, li proklamis la prokraston. La plimulto sindetenis, sed neniu subtenanto poste rajtis paroli. La tuta afero kaŭzis sufiĉe grandan bruon en la tutmonda gazetaro, interalie en la japana, kiu sin montris malkontenta pri tiu rifuzo kaj favoris Esperanton.» Edmond Privat, Historio de la lingvo esperanto, Internacia esperanto Instituto, 1927, p.136-137.

[2] “Francio, tiutempe sentante sin en defensivo pro la kreskanta prestiĝo de la angla, vidis en la poresperanta rezoluciprojekto plian minacon al la pozicio de la franca lingvo kiel la klasika lingvo de diplomatio. La delegito, Gabriel Hanotaux, membro de la Franca Akademio, eksministro pri landaj aferoj kaj historiisto, kiu en siaj verkoj gloris la francan imperiismon, kolere turnis sin kontraŭ la rekomendo. Sen ke la alilandaj delegitoj kuraĝis kontraŭparoli, Hanotaux elokvente postulis “honoron” por sia lingvo, la franca, “kiu havas sian historion, sian belecon, kiu esti uzata de tre grandaj verkistoj, kiu estas konata en la tuta mondo, kiu estis admirinda vastigilo de ideoj” (Cit. Esperanto 17. 1921, p.3). Li atingis, ke estis decidite, sen diskuto, prokrasti la aferon.» Ulrich Lins, La Danĝera Lingvo, Eldonejo Progreso, 1990, p.63.

[1]

[2]