Heart of Darkness
| Heart of Darkness | |
|---|---|
_-_Conrad,_Heart_of_Darkness_1.jpg)
| |
| literatura verko | |
| Aŭtoroj | |
| Aŭtoro | Joseph Conrad |
| Lingvoj | |
| Lingvo | brita angla lingvo |
| Eldonado | |
| Eldondato | 1899 |
| Ĝenro | fikcia literaturo • serie eldonita fikcio |
| Loko de rakonto | Afriko • Demokratia Respubliko Kongo |
| Honorigoj | 20th Century's Greatest Hits: 100 English-Language Books of Fiction |
Koro de mallumo estas anglalingva romano de la pol-brita aŭtoro Joseph Conrad. La intrigo de la libro okazas fine de la 19-a jarcento, dum la periodo de eŭropa koloniismo. Ĝi priskribas la vojaĝon de Marlow supren laŭ la Konga Rivero en misio de belga firmao kiu komercas eburon, serĉante agenton nomatan Kurtz. La novelo unue estis publikigita en la revuo Blackwood Magazine en 1899, kaj aperis kiel libro en 1902. Ĝi estas konsiderita unu el la plej grandaj kaj plej influaj mallongaj romanoj skribitaj en la angla lingvo, kaj la plej konata verko de Conrad.
“The Heart of Darkness” estas unu el la plej centraj kaj priparolitaj verkoj en la postkolonia literaturo kaj diskurso. Ĝi estas konsiderita kritiko de eŭropa kolonia regado en Afriko, dum ankaŭ ekzamenas temojn de potenco kontraŭ moraleco. Grava mesaĝo, kiun oni povas eltiri el la romano, estas, ke ne ekzistas grava malsimileco inter "kulturaj" kaj "sovaĝaj" homoj.
La libro estis presita sennombrajn fojojn kaj tradukita en multajn lingvojn. En 1998 ĝi estis taksita de la Moderna Biblioteko kiel unu el la 100 plej bonaj romanoj de la dudeka jarcento. [1]
Intriga resumo
[redakti | redakti fonton]La ĉefintrigo de "Koro de Mallumo" estas la rakonto de la vojaĝo de Marlow, nome la protagonisto de la libro, laŭ la Konga Rivero. Marlow estis sendita al Kongo kiel kapitano de ŝipo fare de belga firmao komercanta eburon. Li estas taskigita por rekonekti kun Kurtz, la plej sukcesa agento de la firmao, kiu estas en bazo situanta en la koro de la ĝangalo kontraŭflue, en la profundoj de la kontinento. Dum la preparoj por la vojaĝo Marlow estas elmontrita al la kruela ekspluatado de la nigra indiĝena populacio en Kongo, kiuj mortas amase sub sia murdema sklavigo de siaj blankaj posedantoj. [2] Li ankaŭ konatiĝas kun la hipokriteco kaj morala kadukiĝo de la agentoj de la konga komerca firmao kaj de ĝiaj oficuloj en Bruselo. Tiuj ekstere prezentas koloniismon kiel lumigitan entreprenon destinitan por alporti la evangelion kaj modernismon al la "sovaĝaj" popoloj de Afriko plagataj de mallumo kaj nescio, dum fakte ili estas forte drivitaj de avideco kaj morale senbridan aŭtoritaton. [3] samtempe Marlow mem sentis la malhelan graviton de la necivilizita afrika sovaĝejo, kiu provokas okupon, kaj instigas permesi moralan malbridecon. Kiel ĉefa esprimo de tio, Marlow iĝas adoranto de la karisma personeco de Kurtz, admiro kiu ne forvelkis eĉ post kiam Marlow rivelis la sekreton de lia eksterordinara sukceso. Rezultiĝas ke Kurtz estis la estro de loka tribo kiu estas regita de li. Sub lia gvidado, liaj viroj trudeniras proksimajn tribojn por rabi eburon. En sia avido je okupado kaj eburo, Kurtz malmuntas ĉiun moralan jugon, kaj eĉ ne estas ĝenata de murdo kaj perfido de siaj konatuloj por atingi siajn celojn. Marlow kunportas Kurtz por resendi lin al Eŭropo, sed li mortas komence de la vojaĝo. Liaj lastaj vortoj estas: "La Hororo! La Hororo!". Marlow restas fida al Kurtz eĉ post lia morto, kaj laboras por kaŝi liajn krimojn kaj protekti lian bonan nomon.
Analizo de intrigo
[redakti | redakti fonton]La romano faldas akran socian kritikon kontraŭ la kolonia eŭropa socio. [4] Conrad metis en la buŝon de Marlow vortojn kiuj ridindigas la koloniisman propagandon, kiun li nomas "inundo de rubo" kaj "sensencaĵo." [5] En pluraj lokoj en la romano Marlow indikas la realan motivon malantaŭ koloniismo, "... por profito", [6] kaj deklaras kontraŭ ĝi: Konkero de la lando, kio en la plej multaj kazoj signifas preni ĝin el la manoj de tiuj, kies haŭtokoloro estas malsama, aŭ kies nazo estas iomete pli plata ol ilia, ne estas bela agado se oni tro enprofundiĝis en la temon." [7] Conrad uzas la rolulon de Kurtz por ataki la hipokritecon kiu karakterizas la kolonian entreprenon. Kurtz estas portretita en la romano fare de la agentoj de la belga socio kiel "la mesaĝisto de kompato, scienco kaj progreso [..]", sed en praktiko li estas rivelita kiel sovaĝulo kiu permesis ajnan moralan malbridecon por ekhavi siajn voluptojn; tio estas: La koloniaj konkerintoj, kiuj supozeble kunportas la evangelion de kulturo kaj klerismo, estas fakte sovaĝuloj pelitaj de malhelaj pasioj. [8]
Sur pli profunda nivelo, la romano celas elmontri la psikologiajn radikojn de la kolonia fenomeno. Ĝi ekzamenas konceptojn de sovaĝeco kontraŭ kulturo, kiuj estas respektive simbolitaj per mallumo kaj lumo. Laŭ la koncepto evoluigita en la romano, sovaĝeco estas produkto de manko de brideco, dum kulturo estas kondiĉigita de moraleco, brideco kaj la fiksado de limoj kaj limigoj. [9] La falo de Kurtz en moralan abismon malkaŝas, ke en la koro de ĉiu membro de kulturo loĝas nehaltigebla sovaĝulo, kies strebado por la realigo de siaj egoismaj deziroj minacas la persiston de la civilizita stato. Sub la kultura kaj klera prezento estas tiel malhela kaj perforta realo, fakto al kiu estas direktitaj la lastaj vortoj de Kurtz: "La teruro! La teruro!". Ene de Afriko, la necivilizita nigra kontinento, kiu estas spaco kie la leĝoj de kulturo ne estas ofte devigitaj fare de eksterulo, la lumo de kulturo estas tiel rivelita kiel malforta: kiel tia tio povas esti facile englutita en la "koro de mallumo." [10]
Ŝlosilaj motivoj
[redakti | redakti fonton]La novelo "En la Koro de Mallumo" estas tre simbolisma. La rakonto de Marlow pri la vojaĝo en la ĝangalo ĝis sia renkonto kun Kurtz enhavas kelkajn motivoj kiuj konsistigas la signifon de la rakonto:
Absurda atmosfero - La vojaĝo de Marlow en la denson de la ĝangalo ŝajnas same absurda, groteska, amuza kaj timiga. Li anstataŭas kapitanon kiu mortis en batalo pri kokinoj, li renkontas francan ŝipon konstante pafante en ĝangalo vegetaĵaro ŝajne sen motivo, renkontas en la ĝangala densejo elegantan libroteniston, kiu estas okupata kun siaj libroj sen fari ajnan atenton al sia medio aŭ la mortanta viro en lia proksimo, kaj pli da renkontoj similaj kiuj kreas absurdan mondon. Marlow mem informas siajn aŭskultantojn: "Mi pensas, ke mi provas rakonti al vi sonĝon...".
La Ĝangalo - La ĝangalo estas la fono al la intrigo de la rakonto. La ĝangalo en la priskribo de Marlow estas mistera, senforma kaj timiga. En la unua epizodo, Marlow alvenas en la eksteran stacion en la ĝangalo kaj ĝi estas la plej klara simbolo de la esenco de la ĝangalo. Ŝajne ĝi estas arbareto vualita en ombro kaj kvieto, sed fakte ĝi estas plena de nigruloj mortantaj malrapide, miksaĵo de vivo kaj morto kiu estas tipa de la priskriboj de Conrad de la ĝangalo.
La ĉeftemo de mallumo kaj "kulturo" kontraŭ "sovaĝo" - la ĉeftemo "mallumo" de la titolo ripetiĝas tra la rakonto. Ĝi simbolas la nekonatan, la akceptitan percepton de la "mallumo de sovaĝeco" kontraŭ la "klerismo de civilizo", kaj la malhelan foreston de la moraleco de kelkaj el la roluloj. Tamen, la diĥotomio inter kulturo kaj sovaĝeco ne estas senduba. La unuapersona rakontanto indikas komence de la rakonto, ke Londono, la plej granda kaj plej popolriĉa urbego en la mondo, kaj kie Conrad verkis kaj famiĝis, estis mem "malhela" parto de la mondo en romia tempo, same kiel Kongo estas hodiaŭ. Aldone al tio, la sama klera viro, Kurtz, kies "ĉiu Eŭropo kontribuis al sia dezajno" iĝas tute nehaltigebla sovaĝulo, dum la sovaĝuloj montras moderemon, memkontrolon kaj eĉ bridemon kiujn Marlow ne komprenas. Imperiismo kaj la ĝangalo igis la civilizitan al sovaĝulo, dum la sovaĝuloj foje estas rivelitaj kiel civilizitaj.
La "malbrideco" - Joseph Conrad kredas, ke malbrideco estas la "primitiva honoro" de homo, kiu alfrontas siajn bazajn instinktojn. La kulturulo havas sindetenojn truditajn al ili artefarite, fare de la socio, dum la sovaĝulo havas internan kapablon reteni sin. Kurtz, la simbolo de kulturo kaj klerismo, alvenas en la ĝangalon portante sublimajn ideojn, sed la realeco de la ĝangalo, kie ekzistas neniuj limoj de la kulturaj landoj, kaptas lin en ciklo de memdetruo kaj lia vivo fariĝas absurda kaj freneza. La nuraj civiluloj kiuj sukcesas elteni la frenezon de la ĝangalo estas Marlow kaj la klaŭno kiun li renkontas kun Kurtz; la unua danke al algluiĝo al efikeco kaj laboro, kiuj distras lin de la ĝangalo, kaj la lasta danke al lia stulteco kaj simpleco.
"Hororo" - la lastaj vortoj de Kurtz al Marlow antaŭ lia morto estis "La Hororo! La Hororo!", vortoj esprimantaj la esencon de la ekzisto de Kurtz, kaj la profundan mallumon de homa ekzisto.
La super-mita strukturo - la descendo en la profundojn, la kreskanta mallumo kaj la sento de la markolo en la vojaĝo de Marlow estas ligitaj al la "infero" de Dante de "La Dia Komedio". Kiel Dante kaj Vergilio, Marlow ankaŭ enprofundiĝas en la profundojn de la infero. En lia rakonto li nomas la entrudiĝon en la ĝangalon paŝon en la malgajan regnon de infero, kaj la oficulojn kiel "senvertebrarajn demonojn." Kurtz konektas al Lucifero en la "Infero" de Danto - Diablo kiu glutas homojn vivajn.
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Modern Library, 100 best novels
- ↑ ekzemploj: Conrad, 25-28, 30, 31, 37.
- ↑ ekzemploj: Conrad, 18, 20-21, 30, 32, 36, 39.
- ↑ Dingot, 107, 144-145.
- ↑ Conrad, 21.
- ↑ Conrad, 21.
- ↑ Conrad, 12. Ĉi tiuj aferoj estas veraj pri la romiaj konkerintoj sed sendube ankaŭ aludas la malfruan imperiismon de la samtempuloj de Merlot.
- ↑ Dingot, 78-79, 123, 144-145.
- ↑ Dingot, 122-123.
- ↑ Dingot, 125-129, 136-137, 145.