Inedio

La inedio (foje nomita spiranismo aŭ pranismo) indikas la totalan sindetenon de nutraĵo kaj de trinkaĵo, fondita sur la kredo ke persono povus vivi sen sin nutri (inkluzive sen trinki) dum pluraj semajnoj, monato aŭ jaroj. La kazoj priskribitaj estas ĝenerale fabelaj aŭ mitaj, kaj produktas sin ofte en spirita kunteksto, religia, foje mistika inkluzive sekteca. La aktualaj scioj de la homa fiziologio, aparte de la baza metabolo ne permesas konsideri ĝin kiel verŝajna. Kelkaj raraj kazoj klinike sekvitaj estas poluritaj de deflankaj observoj, foje de suspektoj de fraŭdo. La sub-nutrado kuntrenita de tiu konduto foje havis mortigajn konsekvencojn.

Sciencaj scioj

Laŭ la aktualaj scioj en fiziologio, tiuj eldiroj estas senbazaj, kaj tiuj kiuj faras pri tio promocion estas manipulistoj aŭ mensoguloj. En Francio, la MIVILUDES admonis kontraŭ la inedio, kiun ĝi kvalifikas de «ekstrema fasto», kaj kiun ĝi asimilas al formo de ĉarlatanismo.

Por sana plenkreska homo, reĝimo sen akvo estas ĝenerale mortiga post kelkaj tagoj, inkluzive de semajno. La infanoj estas taŭgaj por forpasi pro dehidratiĝo multe pli rapide, same kiel plenkreskulo kiu sorbus neniun likvaĵon kaj ŝvitus abunde pro la varmo kaj/aŭ pro la fizika ekzerco. Sen solida nutraĵo, ĝenerale ne estas eble postvivi trans 40 ĝis 60 tagoj, inkluzive proksimume de 85 tagoj en esceptaj kazoj, se la persono estas bone kondutanta kaj bone nutrita je la momento de la komenco de la fasto. La fiziologio povas adapti sin mobilizante de la internaj rezervoj, sed, sufiĉe rapide (en mezumo post 3 al 4 semajnoj), la sekvo de la fasto entenas gravajn riskojn, ĉefe koraj. Alain Bombard postvivis 65 solajn tagojn en maro, sed disponis siaflanke de reto por ke planktono certigu parton de liaj nutraj bezonoj.

Difino de la inedio fare de siaj adeptoj

Ekde la fino de la 20-a jarcento, individuoj, plejparte de La Nova Epoko aŭ inspiritaj per tradicia hinduismaj nocioj (Prana), asertas, ke oni povas manĝi sen manĝado, per kaptado de formo de nevidebla nemalhavebla energio kiu volus penetri la universon: oni parolas pri spiranismo aŭ pranismo.

Iuj adeptoj precizigas, ke la inedio ne estas vera formo de fasto, sed ke ĝi estus supernatura maniero sin nutri ĉerpante energion de subtilaj eroj kiuj trovas sin ĉie (ofte nomitaj prana aŭ eroj de «dia lumo»). «Estas difinitaj inedianoj la personoj kiuj nutras sin ekskluzive de liberaj likvaĵoj de solidaj materioj en suspendo».

Iuj personoj pretendas - sen havi ĝin neniam demonstrita en kondiĉoj de eksperimenta kontrolo - ke altaj personoj spirite kompetentus postvivi per tiu sama supernatura nutrado sen sorbi likvaĵon. Tiuj tre altaj personoj spirite estus atingintaj staton de plena konscio kaj estus transcendintaj tion kion iuj hindaj religioj nomas la Majaan aŭ la iluzio de la duismo. Tiu grado de spirita levo estas supozate klarigi ilian kvazaŭan kapablon por ekzerci la inedion sen morti pri tio nek fali grave malsana.

Literaturo

Pluraj romantikaj rakontoj prezentas kiel mirinda literatura motivo la postvivadon sen nutraĵo, nome ke la rolulo manĝas nenion ĉar li prenas tre leĝeran sanktan nutraĵon, kiel la hostio dediĉita.