Julio César Turbay Ayala

Julio César Turbay Ayala
Persona informo
Naskiĝo	18-an de junio 1916 (1916-06-18) en Bogoto
Morto	13-an de septembro 2005 (2005-09-13) (89-jaraĝa) en Bogoto
Tombo	Tombejo Jardines de Paz vd
Religio	katolikismo vd
Lingvoj	hispana vd
Ŝtataneco	Kolombio vd
Alma mater	University of Cauca (en) vd
Partio	Partio Liberala Kolombia vd
Familio
Edz(in)o	Nydia Quintero Turbay (en) vd
Infanoj	Diana Turbay Quintero, Julio César Turbay Quintero (en) , Claudia Turbay Quintero vd
Profesio
Okupo	diplomato ekonomikisto advokato politikisto vd
Postenoj Postenoj Prezidento de Kolombio (1978–1982) president of the Senate of Colombia (en) (1974–1975) president of the Senate of Colombia (en) (1969–1970) ambassador of Colombia to the United States (en) ambassador of Colombia to Italy (en) vd
Honorigoj Honorigoj (1r aprilo 1981)  Kavalira Grandkruco kun Kolumo de la Merita Ordeno de la Itala Respubliko (25-a de junio 1979)  Kolringo de la ordeno de Izabela la Katolikino vd
vd	Fonto: Vikidatumoj

Julio César Turbay Ayala (Bogoto, 18-a de junio de 1916 - Bogoto, 13-a de septembro de 2005) estis politikisto kaj diplomatisto kolombia, integra de la Liberala Partio kaj prezidento de Kolombio en la periodo 1978-1982 pere de la liberala partio .

Jŭrceremonio de Turbay en la Kapitolio

Li unue estis urbestro de tri diversaj lokoj en la 1930-aj jaroj. Li iĝis parlamentano de Kundinamarko ĝis 1942. En 1943 li estis elektita deputito kaj antaŭ 1949 li jam prezidis ĝin dufoje. Estro de la opozicio kontraŭ la konservativaj registaroj, en 1953 li iĝis parto de la Liberalisma Stabanaro, kaj en 1957, Ministro de Minoj kaj Nafto.

En 1958 la nova prezidento, Alberto Lleras Camargo, igis lin Ministro de Eksteraj Rilatoj, ĝis 1961. Li iĝis Senatano en 1962, 1966, 1970 kaj 1974. En 1967 li estis foje anstataŭanto de la Prezidento Carlos Lleras Restrepo. Li estis ambasadoro ĉe la Unuiĝintaj Nacioj (1967-1969), Granda Britio (1973-1974) kaj Usono (1975-1976).

En 1978 venkis en la balotado al prezidenteco, kies plenumo karakteris pro kritikoj kontraŭ lia perforta subpremado de opozicio kaj geriloj. Ekzemple Gabriel García Márquez ekziliĝis pro tio. Li akceptis nivelojn de koruptado kaj kontraŭleĝeco de la funkciado de la administracio. Poste li reiĝis ambasadoro ĉe Vatikano (1987-1989) kaj ĉe Italio (1991-1993).