Kat-bruligado

Katbruligado estis formo de zoosadisma distro en Okcidenta kaj Centra Eŭropo dum la mezepoko antaŭ la 1800-aj jaroj. En ĉi tiu formo de amuzado, homoj kolektis dekojn da katoj en reto kaj levis ilin alte en la aeron sur fajron, kaŭzante morton pro bruligado, aŭ ekstrema varmo. En la mezepokaj kaj fruaj modernaj periodoj, katoj, kiuj estis ligitaj kun vanteco kaj sorĉado, estis foje bruligitaj kiel simboloj de la diablo. Kune kun tio, aliaj formoj de torturo kaj mortigo de bestoj estis uzataj.

Tiajn agojn rekte sankciis la katolika eklezio kaj persone la papoj. En la 1230-aj jaroj, papo Gregorio la 9-a anoncis, ke kreskas diablo-adorado kaj ke katoj ofte estas parto de satanaj ritoj. La superstiĉo, ke katoj estis ligitaj al Satano, restis en la katolika eklezio dum jarcentoj. Pli ol 200 jarojn poste, Papo Inocento la 8-a skribis, ke "la kato estis la plej ŝatata besto de la diablo kaj idolo de ĉiuj sorĉistinoj." Do, en la fifama katolika traktato pri demonologio, Malleus Malificarum (1487), estas eksplicite dirite, ke katoj estas bildoj de malpuraj spiritoj, kiuj aperas por tenti homojn:

La diabloj uzas tian iluzian aperaĵon kiel en la ekzemplo, kiun ni citis, kiam ili uzis la fantasmon de kato, besto, kiu estas, en la Skriboj, taŭga simbolo de la perfida, same kiel hundo estas la simbolo de predikistoj; ĉar katoj ĉiam starigas kaptilojn unu por la alia.