La Montagne secrète

La Montagne secrète
literatura verko
Aŭtoroj
Aŭtoro	Gabrielle Roy
Lingvoj
Lingvo	franca lingvo
Eldonado

La sekreta monto (france "La Montagne secrète) estas franc-kanada romano de Gabrielle Roy publikigita en 1961. La aŭtorino estis inspirate de la pentristo René Richard, al kiu la romano estas dediĉita, ŝia amiko kaj najbaro ĉe Charlevoix en Montrealo.

"Al RR, pentristo, kaptisto, entuziasmulo de la Granda Nordo, kies belaj rakontoj konigis min al Mackenzie kaj Ungava"

Ĝi rakontas la historion de nur postlonge nomata Pierre Cadieux, artisto kaj pentristo, kiu vojaĝas tra la Norda Kanado serĉante perfektan monton por pentri.

La ĉefaj temoj de la romano inkluzivas:

• La serĉado de artista idealo
• La rilato inter homo kaj naturo
• Izoleco kaj soleco
• La lukto inter artista ambicio kaj praktikaj vivbezonoj

Resuma intrigo

La rakonto sekvas la vojaĝon de Pierre tra la sovaĝejo, liajn renkontojn kun diversaj homoj, kaj lian persisteman serĉadon de la perfekta monto. La libro esploras la internan lukton de la artisto kaj lian obsesion pri sia arta vizio.

La rakonto sekvas lian vojaĝon tra la nordaj regionoj de Kanado, precipe en la teritorio nun konata kiel Nunavuto.

La ĉefa temo de la romano estas la artista serĉado de Pierre por trovi kaj kapti la esencon de la norda pejzaĝo en siaj pentraĵoj. Dum sia vojaĝo, li alfrontas multajn defiojn de la severa naturo kaj la izoliteco de la regiono.

Malgraŭ la granda malpleno ĉirkaŭ li, Pierre sukcesas renkonti kelkajn homojn dum sia vojaĝo, inkluzive de indiĝenaj loĝantoj kaj aliaj vojaĝantoj. Ĉiu renkonto influas lian artan evoluon kaj lian komprenon de la norda pejzaĝo.

La plej grava elemento en la romano estas la "sekreta monto", kiu fariĝas por Pierre simbolo de lia artista celo kaj idealo. Li obsedas pri tiu monto, provante ĝin kapti en sia arto.

La romano esploras temojn kiel la rilaton inter artisto kaj naturo, la izoliteco de la kreiva procezo, kaj la serĉado por beleco kaj signifo en malfacilaj cirkonstancoj. Lia soifo je beleco kaj pleneco formas fablon, ne nur de la kondiĉo de ĉiu artisto, sed de tiu de ĉiu el ni.

La fina parto de la romano fokusiĝas je la reveno de Pierre en la civilizion kaj liaj provoj prezenti lian arton al la mondo.

Analiza resumo

Eldonita en 1961, la kvara romano de Gabrielle Roy, La sekreta monto trovas, en evidenta kontinueco de inspiro, la humanismajn kaj sociajn zorgojn, kiuj atestas la ĵurnalisma sperto de la aŭtoro. Koncernita pri kompreni la nuntempan mondon kaj transdoni al siaj legantoj la frukton de ŝiaj observoj kaj meditoj, la romanverkisto desegnas serion da emblemaj portretoj, kies intereso kuŝas esence en ilia reprezentanteco. Tiel, post la Lacasses (Feliĉo de Okazo), orfoj de la tero, blokitaj por ĉiam en la geto de Sankta Henriko, post Alexandre Chenevert, la moka samnoma heroo de kontraŭepopeo el la 1950-aj jaroj, post Luzina (la Eta Akva Kokino), la lasta sendube kredinta je la mito de la venĝo de la luliloj, Gabrielle Roy faras Pierre Cadieux, la arketipo de la prometea artisto, ŝtelisto de fajro, kiu ŝtelas je la prezo de nekredebla sufero, la plej enviinda de diaj atributoj. Kaj estas ĝuste tiel, ke Orok, la Eskimo, miras: kiel senhelpa kiel li estas, ĉu la homo ne konkuras kun la supera demiurgo?

"Li marŝis antaŭen sen ceremonio por rigardi la fluantan trablovon, alian, kiu kuŝis sur la tero. Poste li levis la okulojn kaj komparis ĝin kun la monto. Li ridetis aprobe, ambaŭ estis mirinfanoj. La monto, mirindaĵo de Dio. kaj ĉi tio, sur la kartono, mirinfano de la homo. Cetere, pli granda mirindaĵo eble ol la verko de Dio, pensis Orok, se ni konsideras, ke Dio havas ĉiujn rimedojn, kaj la homon malmultajn" (p. 105).

Sendube, la modelo de Pierre Cadieux estas la pentristo René Richard, al kiu la romano estas dediĉita: "Al RR, pentristo, kaptisto, entuziasmulo de la Granda Nordo, kies belaj rakontoj konigis min al Mackenzie kaj Ungava". Tamen, pli ol fikcia biografio, La sekreta monto estas konfeso: la aŭtoro flustras siajn dubojn, siajn korafliktojn, siajn ribelojn, sed ankaŭ siajn impulsojn kaj siajn entuziasmojn; resume, pli ol dudek jarojn antaŭ la publikigo de lia postmorta biografio lia "malfeliĉo" kaj lia "sorĉo".

Nun, se multaj similecoj faras Pierre apenaŭ maskita duoblulo de la romanisto, ĉu ili ne troviĝas antaŭ ĉio en sia komuna malsukceso? Kaj la oksimora karaktero de la titolo, kiu apudmetas, en evidenta kontrasto, la ĉeeston de la monto kaj la foreston, la silenton, la retiriĝon inkluzivita en la epiteto "sekreto", ĉu ĝi ne estas la signo mem de la abismo, kiu apartigas inspiron de realigo? Patent mise en abyme of impotence, kies strukturo kaj skribo perfidas venkon, la verko akumulas disonancojn kaj hiatojn, kvazaŭ por konservi sin de formala beleco, kiu ĉi-kaze estus eksterloka...

Estas nedisputeble, ke afinecoj pli-malpli konfesitaj teksas inter la kreinto kaj liaj "estaĵoj" subtilan reton, kie ĉiuj nuancoj de la homaj sentoj estas esprimitaj: simpatio, admiro, kompato, malemo atestas siavice pri la pasia karaktero de la literatura kreado. Pli ol iu ajn alia, eble, Gabrielle Roy estis la predo de siaj roluloj, kies absolutan kontrolon ŝi ekzercis ŝi substrekis en multaj okazoj. Tiel, Rose-Anna Lacasse uzurpis en Bonheur d'occasion superecon kontraŭe al la primara intenco de la romanverkisto.

"Mi povas konfesi al vi hodiaŭ, ke ŝi enkondukis sin preskaŭ perforte en mian rakonton, ke ŝi interrompis ĝian konstruadon (...). Kaj mi tre dankas al Rose-Anna, ke mi trudis mian manon, ĉar sen la humileco kaj la forto de lia tenero, ŝajnas al mi, ke mia rakonto ne havus la doton moviĝi”.

Tiel, Alexandre Chenevert obsedis Gabrielle Roy dum longa tempo, atakita de demandoj kaj duboj, per la sola virto de tiu malklara vireto: "Ŝajnas al mi, ke Alexandre Chenevert estas unu el la plej kompleksaj roluloj, kiujn mi kreis. Mi estas for de scii ĉion pri li (...) Ĉio ankoraŭ ne estas dirita inter Alexandre kaj mi" ŝi konfidis en 1970, dek ses jarojn post la publikigo de la romano. Tamen, tiu interagado trovas sian plej frapan ilustraĵon en la Gabrielle Roy/Pierre Cadieux-paro. Efektive, malgraŭ lia sekso, lia eksterordinara ekzisto kaj lia manko de kulturo, Pierre povas aperi kiel avataro de la romanverkisto, bildo tiel simila, ke ĝi intence malklarigis siajn tro identajn konturojn. Kiu ne memoras, ekzemple, ke la infanaĝo de la manitobano, kies magion ŝi plezurigis elvoki dum longa tempo, enhavas ankaŭ multajn grizajn areojn? En siaj duonkonfesoj, en siaj mem silentoj, ĉu ŝi ne proponas al la scivolemo kaj kompreno de la leganto veran enigmon? La ripeta elvoko de tiu ĉi „dolora sekreto”, kies revelacion ŝi konstante prokrastas, speguliĝas, per stranga spekula efiko, en la pasinteco de Pierre, kiu alterne malkaŝiĝas kaj kaŝiĝas! La hontindaj rememoroj, kiujn li subpremas, la humiliĝo, ĉiam kruda, je la penso pri la senhonta avideco de la patro, trovas sian plej kompletan esprimon en komencita konfeso, kiun tuja memcenzuro frakasas por ĉiam.

Apogante sin al la pordo, li rigardis eksteren kaj daŭrigis kvazaŭ al si mem:

— Mia patro estris malgrandan peltiston. Mi ne scias, ĉu iam ekzistis komercisto pli lerta en koni kaj tenti la infanajn dezirojn de malriĉaj indianoj (...).

Li silentis momenton, rakontis plu (...) poste haltis, kvazaŭ konsternita pro tio, ke li tiom diris pri si, tiu, kiu kredis, ke li eterne finis kun ofenda pasinteco” (p. 58-59).

Krome, Gabrielle kaj Pierre ambaŭ oferis al la arto la valorojn aŭ estaĵojn, en kiuj ili plej kredis. Ĉar la artisto estas antaŭ ĉio soleca, kaj nur sofistika paronomazio permesas al ni aserti, ke li ankaŭ estas unuigita, ili elektis forlasi sian landon kaj siajn amojn por la sola celo certigi, ke la verko, pri kiu ili sentas, pulsas en la vivo. vivu ilin la unuaj emocioj... La listo estus longa de tiuj paŭzoj kiuj markas ilian itineron kaj faras ilian personan vojaĝon vera "pasio". Tiel, Pierre ne restadas kun juna Nina, kiun li povis ami, li forlasas sian kunulon Sigûrdsen, kies sindonemon li aprezis, li rezignas al koloroj kaj lumo por iri labori en la minejo, fine ĉi tiu ĉi ĉasisto, ĉi tiu viro el la Malproksima Nordo, enamiĝinta al vasteco, iras ĝis ekzili sin en Parizo... Nun, ĉu tiuj provoj ne estas la romantika spegulbildo de ĉiuj oferoj faritaj de Gabrielle Roy? Ankaŭ ŝi devis forlasi sian landon kaj sian patrinon, sian laboron kaj sian familion, devigitan obei la postuleman alvokon, kiu ordonis al ŝi veturi al Eŭropo por konkeri, per siaj retrovitaj radikoj, la rajton iam esti verkisto. La sufero kaj kripligo, kiuj akompanis tiujn larmojn, estas ekscititaj en ŝlosila epizodo de La sekreta monto, tiu ĉi paroksisma karibuĉaso, kies neverŝajneco mem substrekas la simbolan karakteron. Homo kaj besto iras tie kune, unu persekute senkonvinke, la alia senforte fuĝante: ili estas duoblaj, frataj kaj ĉie kontraŭuloj kaj ilia ĝemeleco igas ilian antagonismon eĉ pli kortuŝa.

"Iliaj ombroj sub la luno denove estis strange konfuzitaj kiel tiu de ununura elĉerpita maso (...). Pro kompato, Pierre ĉesis, lasante trinki la karibuon, kiun li konis, per sia propra soifo, netolereblan soifon" (p. 120).

Tiu sceno kiu estas metita en la centron mem de la laboro trovas strangan eĥon en Distress and Enchantment, dum la foriro de Gabrielle Roy al Parizo. Se la struktura simileco estas evidenta - la adiaŭa epizodo situas en la kerno mem de la aŭtobiografia rakonto - pli malkaŝaj analogioj konfirmas la teorion de G. Bessette asertante ke tiu karibuĉaso estas nur la transpozicio de la "mortigo" de la patrino de Gabrielle. Kaj kiam ni relegas la trairejon, ni trovas, fakte, la saman kompaton, la saman empation miksitan kun sento de kulpo tiel kortuŝa, ke ĝi kuraĝigas nin fuĝi de la viktimo, kies doloro mem estas riproĉo.

“Sed tiam, ĝuste en la mezo de ĉi tiu ekzaltiĝo, elsaltis al mi, tra la junaj kaj ridetantaj vizaĝoj, la malgranda venkita vizaĝo de mia patrino, subite maljuniĝis kaj kaviĝis de la malĝojo, ke ŝi ne plu povis kaŝi de mi. (...) Ŝi sekvis min per siaj obtuzaj okuloj (...) la mieno fariĝis neeltenebla por mi mi vidis, ke ŝi ne revenos (...) mia koro malsukcesis komprenis, profunde, ke mi ne intencas venĝi ŝin, kiel mi tiom ŝatus kredi, sed, mia Dio, ĉu ne prefere fine perdi ŝin de vidon” (Aflikto kaj sorĉo, p. 241- 242).

La du ritaj "murdoj" ĉesigis la junecon de Pierre, same kiel tiun de Gabrielle. Unu havas "preskaŭ tridek jarojn", la alia estas dudek ok kaj kun matureco finfine atingita, ili nun povas atingi la aĝon de kreado, de kreaĵo, kiu partoprenas en komuna estetiko. Certe, estas nekontestebla, ke Pierre Cadieux estas ankaŭ René Richard, kies inspirfontojn li pruntis, ĉerpitaj el la ĉiutaga vivo de la ĉaskaptisto kaj stilo tiel ŝpara, ke ĝi ŝajnas eliri el la severeco mem de senkompata pejzaĝo. Kaj prezentante la verkon de la pentristo - en la antaŭparolo de la katalogo de la ekspozicio René Richard ĉe la Musée du Québec en aprilo-majo 1967 - Gabrielle Roy, artkritikisto, sendube memoras sian tekston kiel romanverkistino.

"Kion li amas kun tia amo estas la bildoj de la kreado en ĝia ofte plej malriĉa kaj malamika aspekto: malriĉaj arboj sveltaj kiel kanoj, trenhundoj preskaŭ mortaj pro elĉerpiĝo, mizeraj duonfinitaj kabanoj. perditaj en la neĝo" (katalogo de la René). Richard-ekspozicio).

Tamen tiu ĉi evidenta rilato ne povas malklarigi tion, kiu kunigas, en la sama vizio de la mondo, la verkon de la verkisto kaj tiun de la pentristo. Kaj ĉu la deklarita prefero de Pierre por la plej simpla materialo - papero kaj krajonoj - ne estas la metonimio de la tre proksima ligo, kiu ligas lin al la verkisto? Fakte, ni neniam ĉesus listigi la punktojn de konverĝo inter la du universoj, inter la du manieroj... Atenta al detaloj, fervoraj fiksi la konturojn de la ĉiutaga vivo, ĉu ili ne, unu kaj la alia, bonegaj miniaturistoj elstaras je la skizo, la fragmento, la malkontinua? Estas ĉi tiu arto de punktlinioj kiu faras Gabrielle Roy novelisto pli ol romanverkisto kaj Pierre Cadieux neanstataŭebla provizanto de skizoj.

"En kelkaj tagoj, Pierre produktis pli da skizoj ol antaŭe en monatoj. Ili falis de li kiel folioj de arbo, preskaŭ senpene. Post pejzaĝoj, homaj trajtoj" (p. 64).

Krome, instinktaj artistoj, kun sia afekcio ĉiam atenta, ili kuniĝas kun siaj modeloj per veraj ligiloj de amo: tenereco, kompato, simpatio brilas en siaj verkoj, kiujn ili lumigas per tre aparta lumo. Ni relegu la portreton de Gideon, la maljuna orserĉisto, kies gasto estis Pierre iun vesperon:

"Ĝi estis vizaĝo de maljunulo kun iom malĝoja lipo, okuloj perdiĝintaj en neklaraj memoroj, vangoj kovritaj per malglataj haroj kaj grizecaj haroj falantaj amase super liaj oreloj kaj frunto. Gideon ankoraŭ ne tute rekonis sin. Tiam li havis; granda komenco Li aspektis pli bone kaj malrapide ekploris Ah, Sinjoro, estus pli de savo! (p. 19).

Kiel ni ne kompari lin kun la portreto de la malsocietema Noĉjo, leterportisto de la Malgranda Moorhen  ?

"Malproksime (...) aperis ĉevalo tute ŝvitanta, kaj, sur la sidloko de sledo, granda peltobulo el kiu eliris malgajaj flavaj lipharoj.

Estis la leterportisto.

Li venis pli proksimen.

Ni povis distingi. liaj grandaj brovoj de inter la brunaj haroj de lia alta felkovrita ĉapelo" (p. 21-22).

Fine, ĉu la aŭtoro ne klare vidas tra la rakontanto, kiam interna fokuso permesas al ni ekkapti la aperon de estetika konscio, kiu transformos la naivan pentriston en artiston konsumitan de dubo kaj pripensado?

"Por atingi ĉi tiun teruran veron, li ekkomprenis, necesas kelkfoje devigi la linion iomete, emfazi. Ke la aferoj komencas diri iom pli pri la bildo ol pri la naturo, estis sendube la absorba deziro de lia estaĵo. ” (p. 47).

Ĉi tiu "terura vero" ŝajnas la denunco mem de la realisma iluzio deviganta la artiston amasigi artifikojn kaj impostaĵojn por la sola celo "igi ĝin vera". Kaj ĉi tiu rimarko atribuita al Pierre enhavas, sendube, la difinon de la arto mem de Gabrielle Roy: arto foje peniga, kiu malkaŝas la penon, kiun ĝi kostis, arto de la evidenta, kie la trajtoj estas "devigitaj" "substrekitaj", do. ke ĉio estis klara kaj ke la pakto de travidebleco, kiu kunigas la romanverkiston al ŝia legantaro, konis neniun evidon... La patenta metafora valoro de La sekreta monto do permesas al ni aserti transponante la famajn vortojn de Valéry, ke "ĉi tiu romano estas konfeso". Post tiom da aliaj, Gabrielle Roy ripetas la timon de perfekteco, la doloron de beleco kiu estas nur ofertita por pli bone defendi sin, kaj la angoron de nedirebla lanĉita kiel defio al la kuraĝo de la artisto...

“Estis en ĉi tiu akvo de la ĉielo koloro, al kiu neniu konata nomo povus kongrui, ia mola miksaĵo de bluo kaj verdo jam malfacile difinebla en la penso” (p. 56).

Tamen, estas antaŭ ĉio en ilia komuna fiasko ke la romanverkisto kaj ŝia karaktero sin trovas. Efektive, Pierre pruvis nekapabla reprodukti la unuan vizion de la Monto kiun li nomis la "Brila". Tiu ĉi nomo estas, en si mem, la indiko de fundamenta miskompreno, de trompo, kies la malfeliĉa pentristo estos la indikita viktimo. Efektive, la esprimo brila apartenas al la semantika kampo de lumo kaj, kiel tia, partoprenas en fajra principo kiu implicas varmon, movadon kaj vivon. Tamen, la monto situanta en la ekstrema nordo, kun sia "impona maso" prezentas kontraŭajn trajtojn, kies senmoveco ŝajnas la plej evidenta... Krome, la monto, patrina simbolo, troviĝas per la sola virto de onomastiko kaj fantazio de Pierre. investite de patraj kaj virilaj atributoj elirantaj el la Sun-Patro... En ĉi tiu renkonto de du antagonismaj principoj, en tiu ĉi konfuzo de maloj, ŝajnas esti enskribita la iluzio, kiu instigas la serĉadon de Pierre. Fakte, ĉu li ne projekciis sur ĉi tiun monton sian propran internan pejzaĝon, idealon de beleco heredita el la profundo de la tempo? Eble la monto estas nur ordinara monto, transfigurita de la rigardo de Pierre decidita vidi lian serĉon finfine sukcesi. Ĉi-rilate, la interna parolado, kiun la romanverkisto atribuas al ŝi, estas tamen signifa.

"Tiel, li pensis, lia koro levita de emocio, pasie enamiĝinta, ŝi ĉiam ekzistis: ne vane li serĉis ŝin " (p. 102) (emfazo aldonita).

Sur ĉi tiu originala dubo, estas greftitaj, tute nature, la epizodoj de malkonstruo, kiu faras la duan parton de La sekreta monto inversa initica romano, kiu iras de riĉeco al senigo, de alproprigo al malpleno, de scio al nescio. Efektive, dum ankoraŭ blindigita de la apero, Pierre skizas siajn unuajn skizojn, la eksalto sentata respegulas en liaj verkoj, bonvenaj, similaj, "obeemaj".

"Kiam li faris ĉirkaŭ dek poĉadojn en la sama vejno, li vicigis ilin ĉe la fundo de la monto, poste haltis iom malproksime por vidi ilin (...). Baldaŭ, ĉi tiu viro, la vido de sia propra laboro finfine eltiris krion de feliĉo” (p. 111).

Tamen, poste, li ne plu trovas tiun ĉi feliĉon de esprimado: ĝia aplikado mem estas fatala al li kaj la laboro malmoliĝas, distordiĝas, ribelas. Ĉiuj oferoj faritaj fariĝas pliaj ŝarĝoj kaj lernado de la tekniko plia obstaklo.

"Li malfermis la okulojn, rigardis siajn pentraĵojn, malĝojis Tio ne estis lia laboro" (p. 220).

Kaj lia morto estas definitiva, absoluta ĉar ĝi ne estas akompanata de ia senmorteco konkerita de la sorĉo de la arto:

“Kio mortas neesprimite, kun vivo, ŝajnis al li la sola bedaŭrinda morto”p. (222).

Sed, kurioze, la rakonto finiĝas per demando maskita kiel ekkrio, speco de krio de aflikto, kiu ilustras la konsciencon kaj la doloron de la romanverkisto, kiu tiam esprimas sin en sia propra nomo.

La alta monto malproksimiĝis Kiu, en la nebuloj, ĝin trovos” (p. 222).

La semantika kampo de la "fuzzy", de la nedifinebla klare perfidas la konsideron de la malsukceso de la skribado. Senforta doni formon al la neformulitaj kun la senfinaj potencialoj, kiujn ŝi enhavas en si, viktimo de la "balbuta ceremonio de la skribo". Gabrielle Roy ŝajnas esti ilustrinta kaj konfirminta la konfeson de Hubert Aquin en Sekva Epizodo.

"Mi skribas en la freneza espero, ke parafrazante la nedireblan, mi finos nomi ĝin."

Sed, por Gabrielle Roy, ĉi tiu espero restis morta litero kaj la nedireble konservis sian misteron. Fakte, la strukturo de la verko estas, en si mem, indikilo de la "mimezo" de la romanverkisto. Same kiel Pierre leviĝas iom post iom, en konstanta suprenmovo, al la supera revelacio nur por retrofali, tiam, neeviteble al malsukceso kaj morto, tiel ankaŭ Gabrielle Roy, aŭskultante sian karakteron, multe pli bone faris en la unua parto. Lerte miksante diversajn ĝenrojn, malsamajn tonojn kaj alternajn ridetojn kaj emociojn, ŝi sukcesas teni la leganton en suspenso, allogitan de la diversaj aspektoj de sia talento: aventurrakontoj, atestoj pri la Granda Nordo, pentraĵoj de lunaj pejzaĝoj, aspekto de pitoreskaj roluloj, kondukas en kalejdoskopon de bildoj el kiu eliras ia ĝojo en rakontado, kiu asocias la romanverkiston kun tiuj talentaj rakontistoj pri kiuj Kebekio longe fieras. La dua parto, aliflanke, kontribuas al la malvenko de sia heroo: malrapida, ripetema, mallerta, ĝi seniluziigas, eĉ iritas. La leganto fariĝas senpacienca, sekvante la stadiojn de agonio, kiun li scias neevitebla kaj ne malsukcesas aboni la juĝon de Raymond las Vergnas:

"El la du partoj de la libro, la unua - tiu kiu okazas en Kanado, la patrujo de la romanverkisto - ŝajnis al mi la plej riĉa kaj la plej feliĉa!".

La skribo ankaŭ partoprenas en la sama mimetika fenomeno. En la unua parto, ĝi floras, kun amplekso kaj spiro inda je la majesto de la pejzaĝoj, ĝi fascinas en la elvoko de la Granda Nordo, ĉi tiu "senprecedenca" lando, kiun la romanverkisto provas malsovaĝigi per harmonia kaj ritmo, kiu kelkfoje. rememoras The Reveries of a Solitary Walker.

"Grandaj birdoj venis preterpasante. Iafoje la ŝvelaĵo pligrandiĝis. Estis kiel la maro. La du kaptistoj pasis de unu vivo al alia preskaŭ sen surprizo. Kvazaŭ ili neniam scius tiel: birdoj, fiŝoj, sonĝoj, tiu ĉi balanciĝo de horoj da atendado” (p. 72).

Sed la simpleco de stilo, kiu havas la forton de evidenteco kaj la aspekton de feliĉa facileco kontraŭstaras la ĉieestantan disforion en la dua parto de la verko! Ĉi tie denove, fakte, depende de la rolulo, kiun ŝi kreis, la aŭtoro, en stranga inversiĝo de rilatoj, submetiĝos al sia leĝo kaj esprimos, per la embaraso mem, kiun ŝia esprimo perfidas, la embarason de sia heroo. Lia fazo rigidiĝas kaj deformas, same kiel la provoj de Pierre rigidiĝas kaj deformas: anakolutoj, sistemaj inversiĝoj, misuzo de substantivigitaj infinitivoj, sensignifaj komparoj kaj metaforoj subfosas la tekston kaj parazitas inspiron. Kiel ni ne bedaŭri, ke tia fazo povus eskapi la komprenon de la aŭtoro?

“La spiro, kiu komandis ĝin (la poĉado) kvazaŭ implikita en krudaj ligiloj, pasto tro peza, tamen, per dolora peno, sukcesis lanĉi sian krion de vivo” (p. 172).

Ankaŭ "interplektita" en ŝia sintakso, perdita en sinsekvaj metaforoj kiuj havas efikon de disonanco, la romanverkisto suferas same kiel Pierre kaj suferas pro la pasio de sia heroo. Certe, Gabrielle Roy bone konas la sekreton diri kaj liveras ĝin, konfidence, en ĉi tiu romano, kiu povas esti konsiderata kiel ŝia literatura testamento.

"Forigi en la laboro ĉiajn spurojn de laceco estas grandega tasko Tamen, ĉi tio estas, eble, unu el ĝiaj unuaj ordonoj" (p. 208-209).

Pierre Cadieux ne sciis obei la preskribon kaj neniam povis reakiri la freŝecon de sia unua inspiro. La tekniko, la procezoj, pli granda sofisticado de materialoj, la lecionoj de la majstroj, la frekventado de muzeoj, ĉiuj elementoj de progreso estis metamorfozitaj, per fatala alĥemio, en faktoroj de regreso... Sed ĝia fiasko estas eble pli altvalora ol sukceso ĉar ĝi estas parto de spiritisma kaj idealisma vizio de la Universo. Homo estas nature neperfekta, nekompleta, limigita, sed li bezonas nur alproksimiĝi al idealo – ĉu ĝi estas Belo, Dieco aŭ Saĝo – por ke li partoprenu en la Kreo.

Por rememori ĉi tiun veron, kun la tuta humileco, kiun nia pozicio kiel homoj postulas, la romanverkisto supozis la riskon de fiasko. Ŝia laboro estis salutita nur kontraŭvole kaj la kritikisto Jean-Ethier Blois skribis en Le Devoir la 28-an de oktobro 1961. "Gabrielle Roy serĉas, estas evidente, renovigi sin, doni al sia penso eterne validan formon. Ŝi ankoraŭ ne havas; sukcesis: certaj nedececoj ŝokas, la sintakso ne ĉiam estas franca.

Tamen, Gabrielle Roy rivelas sin, tie kiel aliloke, por esti pioniro. Ŝi estis la unua en Franca Kanado se temas pri reliefigi la doloron de kreiva naskiĝo, la superforta Sizifa laboro je la prezo de kiu la rajto verki estas akirita. Tamen tiu ĉi temo fariĝus vera gvidmotivo en la 1970-aj jaroj: Victor-Levy Beaulieu, Gilbert la Rocque, Jacques Poulin, Jacques Godbout neniam ĉesas diri la neeblecon krei en "lando sen komuna saĝo". Ĉi-rilate, La sekreta monto restas de granda graveco kaj trudas sin al ni kiel la simbolo mem de homa necerteco kaj finiteco.

Aliaĵoj

La 29-an de septembro 2004, la Banko de Kanado emisiis 20 USD monbileton en la Kanada Vojaĝa Serio kiu inkludis citaĵon de ŝia 1961 libro The Hidden Mountain ( La Montagne secrete), kaj ĝian anglan tradukon de Harry Binsse.