Saltu al enhavo

La Observatorio de Cannes

Nuna versio (nereviziita)
El Vikipedio, la libera enciklopedio
La Observatorio de Cannes
literatura verko
Aŭtoroj
Aŭtoro [[Jean Ricardou]]
Lingvoj
Eldonado
Eldondato 1961
Eldonejo Parizo
Lando  Francio
Trajtoj
Paĝoj 202
v • d • r

Eldonita en 1961 fare de Editions de Minuit, La Observatorio de Cannes (L'observatoire de Cannes) estas la unua romano de Jean Ricardou. Sub la egido de tiu ĉi eldonejo, kiu tiam prezentis ian "subversan dinamismon", ĉi tiu unua verko estas rilata al la novromana movado, ankaŭ nomata École de Minuit (Meznokta Skolo)[1]. Tiun saman jaron, la verkisto aliĝis al la avangarda revuo Tel Quel. Tiel, eltiraĵo de L'Observatoire de Cannes, "Description d'un striptease" (striptiza priskribo)[2] aperis samtempe en la recenzo de Philippe Sollers. Ricardou publikigos siajn sekvajn fikciajn tekstojn[3] kaj ankaŭ kelkajn el siaj unuaj teoriaj eseoj en Tel Quel[4]. kaj Jean Thibaudeau en la revuo Critique subskribos du laŭdajn artikolojn pri L'Observatoire de Cannes[5].

Prezento

[redakti | redakti fonton]

Titolo

[redakti | redakti fonton]

La Observatorio de Cannes rilatas kaj al la belvedero konstruita sur la altaĵoj de Cannes en 1953 fare de la arkitekto Georges Sauvan kaj al pli-malpli imaga striptiza kabaredo, kiu troviĝis en la kelo de la naskiĝloko de Jean Ricardou.

Nova Romano, Tel quel

[redakti | redakti fonton]

Antaŭ ĉio, la legado de Le Voyeur (La skopofiliulo) de Alain Robbe-Grillet[6], verko asociita kun «l école du regard» (rigardoskolo)"[7], kaj la grupo de Meznoktaj verkistoj, kiu determinos la stilon de la unuaj tekstoj de Ricardou. Perceptante la aperon de nova koncepto de la romano, tekstopreludo al ĉi tiu rakonta renversiĝo, asertos sin en L'Observatoire de Cannes: "Sur la pierre" aperinta la antaŭan jaron en la dua numero de la revuo Tel quel[8]. Tiu ĉi eksperimenta teksto jam laboras pri la tekniko de priskribo ĝis la punkto, ke, en La Observatorio de Cannes, ĉi tiu, en radikala formo, transprenos la rakonton kaj regos la rakonton. Ĝuste do ĉe tiu kunfluo de la du fluoj troviĝas la unua romano de Ricardou. Kiel s-ro Sirvent resumis:

Komencita fine de 1959, La Observatorio de Cannes situas ĉe la vojkruciĝo de du aventuroj: tiu de Tel Quel (1960-1982) kiun ĝi inaŭguris per Le Parc de Sollers eldonita samjare (1961) kaj la dua ondo de la Nova romano al kiu li interliĝis per Editions de Minuit. Ekde la sesdekaj jaroj, Ricardou okupiĝis pri la teorio de la Nova Romano. La Observatorio de Cannes sciigis ambaŭ kio iĝos "teksta skribo" en 1965, notinde kun La prise de Constantinople (La kapto de Konstantinopolo) kaj, por Sollers, dramo, kiel Le Parc, ĝi estas parto de la movado de la unuaj romanoj de Robbe-Grillet. Tamen, La Observatorio estas de komenco ĝis fino priskriba romano en eĉ pli radikala maniero ol la unua Nova Romano de la 1950-aj jaroj. Ricardou puŝas certajn teknikojn iniciatitajn de Robbe-Grillet ĝis ilia ekstrema limo, akcentante la priskribojn de fiksaj objektoj, malpsikologiigante la priskriban rigardon kiel eble plej multe, malkonektante antaŭ ĉiu monologia sinsekvo de reprezentado per "rakonto"[9].

Pierre-Henri Simon elvokas en sia felietono specon de asketismo [...] por iri ĝis la fino de ĉiu sperto[10]. Cetere, estas la noveco de ĉi tiu ekzerco de plena priskribo, kiun Philippe Sollers bonvenigas ĉe la apero de la libro: "Neniam okazas, ke unua libro pruvas tian koherecon, tian firmecan logikon Ni atestas la majstradon de surprizaj rimedoj: la priskribo. tie trovas sian epopeon"[11].

Priskriba romano

[redakti | redakti fonton]
La "preĝo por enmeti" Observatoire de Cannes de Jean Ricardou

La "preĝo por enmeti" de la romano klare indikas tiun nerezisteblan transprenon de la rakonto per priskribo:

La Observatorio de Cannes estas ĉi tiu belvedero konstruita ĉe la supro de unu el la montetoj kiuj ĉirkaŭas la urbon. Ĝi estas alirebla per funikularo. La malrapida supreniro de la veturilo, kiu, alproksimiĝante al la fiksita celo, sinsekve forigas ĉiujn obstaklojn al la vido, kaj iom post iom nudigas la diversajn sektorojn de la pejzaĝo, konsistigas la sufiĉe precizan reprezenton de la movo de la libro, ĉi tiu progresema malvualigo, sur trajno, sur la plaĝo, inter la mimozoj aŭ en la maro, de la sunbrunigita korpo de juna fremdulo.

Se la romano ĉi tie defias la klasikan modelon de rakontado[12], tio estas ĉar la rakonto naskiĝas el pura priskriba logiko: "La Observatorio de Cannes unue aperos kiel la sinsekvo de organizitaj priskriboj, kiujn observanto – negrave kiu, vi, mi, la rakontanto se ne unu el la roluloj en la romano - povus fari el la spektaklo, kiun li vidas"[13]. La romano moviĝas de unu sceno al alia en la ordo de la rigardo kiu, de la teleskopo de la observatorio, faras cirklan turneon de la horizonto. Tiel, norde, la rigardo haltas sur montoj kun densa vegetaĵaro, en kies mezo troviĝas maldensejo, kie sin vestas juna knabino post ŝtormo. Ankoraŭ en la nordo, akvoturo aperas ĉe kies pordo estas gravuritaj grafitioj. Oriente kaj okcidento, montetoj. Direktante al la sudo, la okulo sukcesas distingi, inter etaĝkonstruaĵo kaj Citroën-garaĝo, strando kie karakteroj de la trajno estas engaĝitaj en marbordludoj. De la observa platformo, vi povas ankaŭ vidi la funikularajn stacidomojn kie feriantoj aĉetas biletojn kaj poŝtkartojn kiuj estas longe priskribitaj. Dum la plej granda parto de la romano konsistas el priskriboj de scenoj videblaj de la observatorio, pluraj gravaj sekvencoj okazas en la kupeo de trajno kaj en kabaredo kie striptizo okazas. Tiel, "la progresema malkovro" de pejzaĝo estas kunligita kun la "nudiĝo" de ina korpo: "La malsamaj etapoj de ĉi tiu demetado de korpo kaj de spaco, situantaj en malsamaj momentoj de la tempo, estas rekomponitaj laŭ la tempecon mem de la legado" (bonvolu enmeti).


Kiel plue notas Philippe Forrest: "Estas klare, ke la tekstaj kategorioj de ĉi tiu senvualiĝo venas rekte de la romanecaj eksperimentoj faritaj de Robbe-Grillet en liaj unuaj verkoj. Kiel tiu de Robbe-Grillet, la verkado de Ricardou daŭrigas ekskluzive per priskriboj, la sceno senĉese ŝanĝanta tra la ludo de prezenti verkon en verko, enabismo, variaj vidpunktoj, analogioj: tiel bildkarto ekviviĝas kaj transformiĝas en pejzaĝon, geometriaj formoj ripetiĝas de objekto al objekto, igante aĵojn kaj lokojn interkovri aŭ kunfandiĝi"[14]. Tamen, se L'Observatoire de Cannes efektivigas teknikojn kaj motivojn pruntitajn el la unua Nova Romano, Ricardou sistematigas ilin kaj donas al ili novan dimension[15]. Por Robbe-Grillet, priskribo daŭre restis unu el la iloj de rakonto. Ĝi ĉiam servis por rakonti historion. En La Observatorio de Cannes, la priskribo ne plu estas je la servo de la rakonto: ĝi akiras ian aŭtonomion. Alivorte, ĝi sekvas siajn proprajn regulojn: el la specifaĵoj, kiuj formas la "skriban imagon", kiu ne povas fidi nek je pura percepto kiel tiu de la kompreno de objektoj en la mondo, nek pli je la spektaklo, kiun disvastiĝas filma reprezento. , Ricardou defendas en sia artikolo "Plume et camera" radikalan pozicion: "romano, kiu formiĝos ekskluzive per la krea ludo de priskribo"[16]. Neniu antaŭkonceptita rakonto, neniu psikologia signifo motivas ĝian progresadon: “La romanmaterialo estas tute inventita per ekzerco de priskribo”[17].

En sia fama artikolo, "Limoj de la Rakonto" (1966), G. Genette deklaris, ke priskribo estas ĉiam ancillationis, ĉiam necesa sklavo, sed ĉiam submetiĝema, neniam emancipita En la romano, kiel en aliaj rakontaj ĝenroj, "priskribo povas okupi tre granda loko, eĉ materie la plej granda, sen ĉesi esti, kvazaŭ pro alvokiĝo, simpla helpanto de la rakonto Genette konkludis, ke “ne ekzistas priskribaj ĝenroj, kaj estas malfacile imagi ekster la didaktika domajno [. ..] verko, kie la rakonto rolus kiel helpanto al la priskribo[18]. Nun estas ĉi tiu diegetika renversiĝo, kiun la unua romano de Ricardou estigas. Sendube pensante pri certaj eksperimentoj kun la Nova Romano de la 1950-aj jaroj, Genette ankaŭ rimarkis, ke "principe, evidente eblas koncepti pure priskribajn tekstojn, celante reprezenti objektojn en ilia sola spaca ekzistado, ekster iu ajn evento kaj eĉ ajna tempa dimensio[19]. Sed tio, kion la Observatorio de Cannes atingas : tre ĉeestas tie la tempa dimensio En esence dinamika maniero, la pejzaĝoj ekviviĝas, paradas, malkaŝiĝas iom post iom el trajno (ĉapitro I), de funikularo (ĉapitro II ) kaj la objektoj, la roluloj (la vojaĝantoj) estas kaptitaj en senĉesa movo: estas la trajno, kiu ekiras, la fumo, kiu disvastiĝas en la direkto de la movo"[20]" tiel ampleksas "la movon de la libro", mergita en "; la tempecon mem de legado" (bonvolu enmeti):

La ĉefa rakonta fonto estas "malkaŝado" en sia duobla senco, laŭvorta kaj figura: malkaŝi tion, kio estas kaŝita per vualo, tio estas, senmaski; malkovru kaŝitan signifon aŭ aspekton, aŭ deĉifri la alian flankon de la realo. "Priskriba skribo" lumigas la realon, kiu, inter la "ekstera mondo" kaj "fantazio" al kiu ĝi ne povas esti reduktita, aperas ĉe ilia "kunfluo". Skribo funkcias inter vortoj kaj aferoj, pririgardante ĉiun trairejon. Segmentante la videblan mondon paŝon post paŝo, malkovrante, kion ofendas ĝia videbleco, ĝi igas la realecon legebla.[...] La realo perdiĝas ĉi tie en la eta, la panorama estas disrompita en simplajn elementojn. Mikroskopa vojaĝo al la centro de la videbla, de elementa mondo tia, kia eble ne plu aperas, vidita de supre, ĝenerale laŭ spirito de sintezo, urbo ĉe la maro, la romano, mimetika, fariĝas senmova. [...] Malkaŝado iom post iom, eksterordinara malrapidiĝo, tio ne estas sen konduki, laŭ la ordo de la rakonto, al certa renversiĝo[21].

Inverse, "ĝi estas la unueca forto de la rakonto kiu kontraŭbatalas la interrompan forton de la priskribo kaj interrompas la procezon de senfina[22].

La koncernaj roluloj

[redakti | redakti fonton]

Similecoj de roluloj aperas en La Observatorio de Cannes. Tiel, en la komenco de la romano, ili estas simplaj "vojaĝantoj", kiuj okupas la saman trajnan kupeon: "juna blonda vojaĝanto" mergita en verko, ŝajnas, fotoalbumo kies titolon estas neeble rekonstrui ; "turisto de certa aĝo" kun ruĝa vizaĝo kaj kalva kapo, ekipita per fotilo; paro da gejunuloj, tute absorbitaj unu en la alia. Iom poste, estos eta blonda knabino sub la aŭtoritato de "dika sinjorino", ŝajne ŝia patrino aŭ avino. En unu momento, la kalva turisto, la knabineto kaj la dika sinjorino ŝajnas formi familion. Sed ĉi tiuj gravuloj, ripetiĝantaj laŭlonge de la rakonto, kiujn ni renkontas laŭ siaj movoj (en la urbo, sur la strando), restas anonimaj. Apenaŭ karakterizitaj, nur ilia ekstera aspekto, ilia fizika aspekto (vizaĝo, hararanĝo, korpopartoj), certaj vestaj detaloj aŭ certaj objektoj (libro, stranda sako, fotilo, pluvmantelo) difinas ilin. Tiel, ankoraŭ eblas "rekoni" "karakterojn" en la romano, eĉ se ili emas interkovri kaj miksi, aŭ eĉ dividiĝi en duoblojn. Sendube, al ili mankas reala "konsistenco" ĉar ĉi tio estas sisteme subfosita. Nur iliaj "atributoj", de strikte "ikonografia" naturo, permesas ilin identigi kiam ili reaperas. Ekzemple, malmultaj aferoj (la vestaĵo, la verda strandosako kaj certaj ripetaj priskriboj) ligas la "junan vojaĝanton" al ŝiaj avataroj kiuj estas la "junulino" en la fotoj, la striptizisto ĉe la kabaredo, "juna kovrilknabino" -knabino” aŭ eĉ “juna skandinavo”. Kiel L. Higgins analizas, prefere ol karakteroj, ili estas "alegoriaj figuroj en parabolo de legado, kaj tie troviĝas ilia signifo"[23].

La komponado de ĉi tiu unua ĉapitro estas malkaŝema: en ĉi tiu "komenciĝo", nek ĝia komenco nek ĝia fino lasas lokon al tiuj pseŭdofiguroj, ĉi tiuj "neprobablaj" figuroj, vojaĝantoj-legantoj, novgeedzoj kun interplektitaj manoj, aŭ turismaj-fotografiistoj. La unua frazo de la libro indikas certan malplenon: "Aera fluo trairas la tutan longon de la stacio". Komence de la fikcio, la aero, la vaporo, la blankaj nuboj, poste la "anonco de foriro", la sonaj "interferoj", la nomoj de la transiritaj lokoj, la movo de la vagono, ĉiuj tiuj etaj eventoj propagandas impreso de evanesko, de konfuzo. Ili gravas pli ol ĉi tiuj marionetaj figuroj, kiuj ne havas alian profundecon ol sia aspekto. La objektoj, tia vaka sidloko, tia duonvidita parto de la pejzaĝo ("la rokaj neregulaĵoj, la grizaj arbedoj") malhelpas la priskribon de la vojaĝantoj. La ĉapitro finiĝas kiel ĝi komenciĝis: la ĉirkaŭa mondo diktas la kurson de la okazaĵoj: la trajno sinkas en tunelon, nur bluaj noktaj lumoj lumigas la mallumon, la vagono revenas al la libera aero kaj la sceno finiĝas perpejzaĝa fragmento: tolaĵoj. kun geometriaj formoj ("rektanguloj, trianguloj, kvadratoj"). Neniu aparta perspektivo ŝajnas gvidi la priskriban progresadon; neniu konscio organizas la scenon; neniu unuopa fokuso favoras vid-angulon: nur "okulo, iom post iom", senpersona, malindividuigita, ebligas distingi "la siluetojn de vojaĝantoj" kaj kiam la pejzaĝo reaperas, "la vido restas limigita", multaj el siaj; aspektoj restas “kaŝitaj”[24].


Ricardou daŭrigis tiun "subversion de la rolulo" en eĉ pli radikala maniero kun sia dua romano, La prise de Constantinople (La preno de Konstinopolo) , kiel li klarigis en sia parolado ĉe la Cerisy-konferenco en 1971: "Kiel, de unu plano al la alia, ĉiaj. de similecoj okazas, ni ne plu povas paroli pri karaktero, sed prefere pri tutaĵo, pri konstelacio. Aŭ denove: "Kaptita en la sistemo de la libro, neniu elemento, kaj precipe la tiel nomata karaktero, kiu povas konservi ian integrecon, kiu ne estas konstante submetita al senĉesaj retakso de sia statuso"[25].

Jam en La Observatorio de Cannes, strikte ekkaptitaj de ekstere, tiuj roluloj, kiuj havas nur vidan konsistencon, estas kaptitaj de pejzaĝo, loko, kadro, prenita kiel ĉiu alia elemento, kiu partoprenas en komponaĵo (kiu povus esti muzika aŭ plasto) en "daŭra ludo de korespondado inter formoj, nombroj, koloroj, movoj, gestoj"... (bonvolu enmeti). Tiel la spektaklo elmontrita de la juna vojaĝanto en malsupreniranta movo de priskribo de la korpo, en maniero de "skribeca striptizo"27. Per sinsekvaj tuŝoj, ŝi estas kovrita de spektro de koloroj kaj valoroj, kiuj fragmentas sian unuecon: blondaj haroj, rozkoloraj lipoj, sunbrunigitaj mentono kaj kolo, "elstariĝas kontraŭ la verda talpo", blanka korsaĵo, koksoj kaj kruroj pantalono kun maldikaj alternaj verdaj kaj blankaj strioj", flavaj gladiatorlaĉoj[26].

Kritika ricevo

[redakti | redakti fonton]

Post ĝia apero, L'Observatoire de Cannes estis la temo de pluraj recenzoj, kelkaj tre favoraj flanke de Tel Quel, aliaj pli miksitaj flanke de ĵurnalisma kritiko: la NRF, France-Observateur, Combat, Arts aŭ la recenzo Critique. notis la rigorecon de la verkado[27].. Certa gazetaro estas ĉiam pli rezistema al romanisma novigado. Tiel P.-H. Simon skribas en Le Monde: “Mi notas la fiaskon de ekzerco, mi ne kondamnas lernejon. Tiuj ĉi junaj romanverkistoj, kiuj, antaŭ la sovaĝe altiĝanta tajdo de la prozo, en kiu ĉiuj ondoj similas, provas novajn itinerojn kaj novajn teknikojn, rajtos en ĉiuj kazoj al favora antaŭjuĝo. Ilia merito kuŝas en la speco de asketismo, kiun ili alportas al la fino de ĉiu sperto[28] ».

Bibliografio

[redakti | redakti fonton]

Eldonoj de la verko

[redakti | redakti fonton]
  • L'observatoire de Cannes, roman, Minuit, Paris 1961, 202 p.
  • L'observatoire de Cannes et autres écrits, "L'Intégrale Jean Ricardou, tome 1 (1956-1961), éditions Les Impressions nouvelles, Bruxelles, 2018, 312 pp.

Libroj (ĉapitroj)

[redakti | redakti fonton]
  • Higgins, Lynn A., Chapter I: "Fiction as Illusions: L'Observatoire de Cannes", in Parables of Theory. Jean Ricardou's Metafiction, Birmingham, Alabama, Summa Publications, Inc., 1984, p. 23-55.
  • Forest, Philippe, Histoire de Tel Quel, Seuil, coll. « Fiction & Cie », 1995, p. 79-81.
  • Sirvent, Michel, chapitre III. L'observatoire de Cannes (1961)", in Jean Ricardou, de Tel Quel au Nouveau Roman textuel, collection monographique en littérature française contemporaine 36, Amsterdam-Atlanta, GA, Rodopi, 2001, p. 68-82.

Artikoloj

[redakti | redakti fonton]
  • Thibaudeau, Jean, “La Leçon de l'école”, Critique 173, 1961, p. 335-342.
  • Fournier, Edith, « Une écriture du mouvant », Médiations no 6, été 1963, p. 117-26.
  • Simon, Pierre-Henri, “De Jean Ricardou: L’Observatoire de Cannes", Diagnostic des Lettres Françaises Contemporaines, Bruxelles: Renaissance du livre, 1966, p. 321-26.
  • Sherzer, Dina, “Serial Constructs. L'Observatoire de Cannes. Cubist Writing", Representation in Contemporary French Fiction, Lincoln & London, University of Nebraska Press, 1986, p. 13-20.
  • Sherzer, Dina, “Effects of Repetition in the French New Novel”, in Repetition in Discourse, Interdisciplinary Perspectives, vol. 1, ABLEX Pub. Company. Norwood p. NJ, 1994, p. 68-85.
  • Sirvent, Michel, "Représentation de l'espace, espace de la représentation (sur l'incipit de L'Observatoire de Cannes de J. Ricardou), Dalhousie French Studies 35, été 1996, p. 95-107.
  • Montier, Jean-Pierre, "De La vue de Roussel à L'Observatoire de Cannes de Ricardou: avatars du référent photographique", colloque de Cerisy 2012, Presses universitaires de Rennes, collection "Interférences", 2014, p. 235-255.
  • Montier, Jean-Pierre, "Du point au grain final. Sur un roman de Jean Ricardou", Image & Narrative, vol. 15, n. 2, 2014.

Recenzoj

[redakti | redakti fonton]
  • Dalmas, André, “L’Observatoire de Cannes. Du roman à la sémantique, 18 mai 1961, France-Observateur consultable sur https://jeanricardou.org/archives-de-presse
  • Pia, Pascal, "À l'école du regard", Carrefour, 4 octobre 1961.
  • Simon, Pierre-Henri,“Littérature de laboratoire. L’Observatoire de Cannes de Jean Ricardou", Le Monde, 13 sept. 1961, p. 9.
  • Sollers, Philippe, “L'Observatoire de Cannes”, Tel Quel 6, 1961, p. 56-57.
  • Wagner, Jean, "Rencontre avec Jean Ricardou", Combat, 28 juillet 1961.

Eksteraj ligiloj

[redakti | redakti fonton]

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. ↑ Vidu komentario de J. Ricardou en Un aventurier de l'écriture (entretiens avec Jean Ricardou). Propos recueillis par Amir Biglari, Academia – L'Harmattan, Louvain-La-Neuve, 2018, p. 17-18
  2. ↑ Tel Quel, n° 5, Paris printemps 1961, p. 71-78
  3. ↑ "Réflexion totale”, Tel Quel, n° 11, Paris 1962, p. 77-80; “Gravitation”, Tel Quel, n° 16, Paris 1964, p. 42-51; “Diptyque”, Tel Quel, n° 27, Paris 1966, p. 82-89
  4. ↑ “Réalités variables, variantes réelles”, Tel Quel, n°18, Paris 1964, p. 31-37; “La querelle de la métaphore”, Tel Quel, n°18, Paris 1964, p. 56-67; “Expression et fonctionnement”, Tel Quel, n°24, Paris 1966, p. 42-55.
  5. ↑ Ph. Sollers, "L'Observatoire de Cannes", Tel Quel 6, 1961, p. 56-57; J. Thibaudeau, “La Leçon de l'école”, Critique 173, 1961, p. 335-342.
  6. ↑ Philippe Forrest restarigas la genezon de la romano: "En 1955, intrigué par un article hostile condamnant en dix lignes une œuvre jugée incompréhensible, Ricardou achète un exemplaire du Voyeur d'Alain Robbe-Grillet. Fasciné par ce livre, Ricardou met sa propre écriture à l'école du Nouveau roman et, fin 1959, une première version de L'Observatoire de Cannes est achevée et soumise aux éditions de Minuit qui en acceptent le manuscrit", Histoire de Tel Quel, coll. Fiction & Cie, éditions du Seuil, Paris 1995, p. 78-79.
  7. ↑ Dans un roman comme Le Voyeur, "les objets informent la structure du roman lui-même [...]. Le sens privilégié chez cet auteur est la vue; ce sens intellectuel - celui de la distance - permet manipulations, translations, voire transmutations, c'est pourquoi on peut parler dans ce cas d'exercice sur les objets, autrement dit de mises en relations", Jacque Howlett, "L'objet dans le roman", Paris, Esprit, 7-8, no spécial "Le 'Nouveau Roman'", juillet-août 1958, p. 69
  8. ↑ Tel Quel, n°2, Paris été 1960, p. 33-36; ce texte sera repris en 1971 dans le recueil Révolutions minuscules, coll. «Le Chemin», éditions Gallimard, Paris 1971.
  9. ↑ "Représentation de l'espace, espace de la représentation (sur l'incipit de L'Observatoire de Cannes de J. Ricardou)]", Michel Sirvent, Dalhousie French Studies 35, été 1996, p. 99-100
  10. ↑ Le Monde, 13 sept. 1961, p. 9
  11. ↑ Ph. Sollers, Tel Quel n°6, 1961, p. 56-57
  12. ↑ Selon L. Higgins, Parables of Theory, Summa Publications, Inc, Birmingham Alabama, 1984, p.23: « L’Observatoire de Cannes is a systematic reeducation in reading. Characters, story and setting are introduced only to be dismantled, revealing novelistic conventions on which they rely. Rather than constructing a believable fictional world, the novel skillfully — and often comically — encourages disbelief. The reader’s referential expectations are continuously teased and then unmasked, the better to analyse them. Instead of entering an imaginary but recognizable world, we are invited to peer into a series of funhouse mirrors, where our own distorted form tells us that the image is a fiction, and fiction is an illusion. »
  13. ↑ "Du roman à la sémantique" d'André Dalmas, France Observateur, mai 1961, consultable sur https://jeanricardou.org/archives-de-presse; "L’Observatoire de Cannes has no fixed point of view — it is one. The novel is set in a city called Cannes, which closely resembles the city of the same name where Ricardou was born. Its story, insofar as there is one, inheres in the various objects within a precisely delimited field of vision: an observatory offers a sweeping view over a circular panorama, in which no point is privileged and no hierarchy exists. Circumscribed by the horizon on all sides, the novel moves from scene to scene “dans l'ordre du regard,” following the gaze of a shifting — and shifty — observing eye." Lynn Higgins, Parables of Theory, p.24, op. cit.
  14. ↑ Philippe Forrest, op. cit., p. 78-79
  15. ↑ "La leçon de l'école", dans Critique no. 173, octobre 1961, consultable sur https://jeanricardou.org/archives-de-presse
  16. ↑ Problèmes du Nouveau Roman, Seuil, coll. "Tel Quel", 1967, p. 72
  17. ↑ Ibid., p. 73
  18. ↑ Communications, 1966, p. 152-163, repr. dans Figures II, Seuil, coll. "points", 1969, p. 57-8
  19. ↑ Figures II, p. 57
  20. ↑ L'Observatoire de Cannes, Minuit, p. 11-14
  21. ↑ M. Sirvent, Dalhousie French Studies 35, été 1996, p. 100-101
  22. ↑ J. Ricardou, Le Nouveau Roman (1973), Seuil, coll. "Points", 1990, p. 137
  23. ↑ Lynn Higgins, Parables of Theory, , op. cit., p.26
  24. ↑ Pour l'analyse de ce premier chapitre voir "Sur l'incipit de L'Observatoire de Cannes et "Hyperreprésentation d'une contrainte spatiale", M. Sirvent, Jean Ricardou. De Tel Quel au Nouveau Roman textuel, op. cit., p. 77-82
  25. ↑ "Le Nouveau Roman existe-t-il ?", Nouveau roman : hier, aujourd'hui, direction J. Ricardou avec Françoise Van Rossum-Guyon), UGE, collection « 10/18 », Paris 1972, tome 1 "Problèmes généraux", p. 16 et discussion, p. 27
  26. ↑ L'expression se trouve dans Le Nouveau Roman (1973), coll. Points, Paris 1990, p. 41
  27. ↑ Arts du 17-23 mai 1961, "À la carte" de Mathieu Galey, consultable sur https://jeanricardou.org/archives-de-presse
  28. ↑ Pierre-Henri Simon, “Littérature de laboratoire” in Le Monde, 11 septembre 1961, consultable sur le site du fonds Jean Ricardou: https://jeanricardou.org/archives-de-presse/
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/wiki/La_Observatorio_de_Cannes"