Les quatre cents coups

Les quatre cents coups
filmo
Originala titolo	Les Quatre Cents Coups
Originala lingvo	franca lingvo • angla lingvo
Kina aperdato	4 maj. 1959, 3 jun. 1959, 16 nov. 1959
Ĝenro	drama filmo, krimfilmo
Kameraado	Henri Decaë
Reĝisoro(j)	François Truffaut
Produktisto(j)	François Truffaut
Scenaro	François Truffaut • Marcel Moussy
Filmita en	Parizo
Loko de rakonto	Parizo
Muziko de	Jean Constantin
Rolantoj	Jean-Pierre Léaud • Claire Maurier • Albert Rémy • Guy Decomble • Georges Flamant • Jeanne Moreau • Jean-Claude Brialy • Jacques Demy • Jacques Monod • Henri Virlogeux • Charles Bitsch • Christian Brocard • Claude Mansard • François Nocher • François Truffaut • Jacques Audiberti • Jacques Doniol-Valcroze • Jacques Laurent • Jean Constantin • Jean Douchet • Jean-Luc Godard • Jean-Paul Belmondo • Laure Paillette • Louise Chevalier • Luc Andrieux • Marius Laurey • Philippe de Broca • Pierre Repp • Robert Beauvais • Serge Moati • Simone Jolivet • Yvonne Claudie
Produktinta firmao	Les Films du Carrosse
IMDb
	v • d • r

Les quatre cents coups (La kvar cent faroj) estas franca filmo de François Truffaut aperinta en 1959.

Temo

Grandparte aŭtobiografia, la filmo rakontas la malfacilan infanecon de Antoine Doinel, interpretita de Jean-Pierre Léaud, liajn rilatojn kun siaj gepatroj, liajn ŝteletojn, kio havigos al li esti enfermita en centro por deliktaj neplenaĝuloj.

Fine de la 1950-aj jaroj, Antoine Doinel, 12-jara, vivas en Parizo inter malmulte amanta patrino kaj sensignifa duonpatro. Li plagias la finon de La Recherche de l'absolu dum franclingva redaktado. La profesoro atribuas al li nul poenton je la granda konfuzo de Antoine, kiu fakte nevole memoris parton kiun li legis antaŭ nelonge.

Antoine Doinel sentas fervoran admiron por Balzac. Li dediĉis al li altaron, kandelo lumigas portreton de la verkisto kaj bruligas kurtenon, provokante la koleron de liaj gepatroj. Krome, malmilde traktita de profesoro pri la franca, aŭtoritatema kaj maljusta, li transiras kun sia kunulo René de foresto el la lernejo al mensogo. Poste estas fuĝo, ŝtelo de skrib-maŝino kaj polica komisarejo. Liaj gepatroj, ne plu volante lin akcepti, konfidas lin al « Prizorgata edukado ». Porinfana juĝisto tiam lokas lin en Centron de observado, kie li eĉ estas senigata de vizito de sia amiko René. Profitante futbal-matĉon, Antoine eskapas. Postsekvata, li kuras tra la kamparo ĝis la maro kaj turniĝas al la kamerao.

La spiralo en kiu la juna Doinel enprofundiĝas estas priskribita kun sentemeco tamen ankaŭ kun firmeco. Ĝi estas des pli kortuŝa, ke la filmo paralele montras la daŭran mallertan bonvolemon de la heroo. La spektanto facile identiĝas kun Antoine Doinel, kun kiu Jean-Pierre Léaud, debutanta aktoro ŝajnas plene kunfandiĝi. La emocia konfuzo kaj la antaŭenira fuĝo de la adolesko estas de ĉiuj epokoj.