Max Beckmann

Membrecoj
Membrecoj	Bavara Akademio de Belartoj ; Berlina Secesio ; Accademia delle Arti del Disegno (en) vd

Honorigoj
Honorigoj	(1906) Villa Romana Prize (en) ; vd

**Max Beckmann**
Max Beckmann
Persona informo
	Max Beckmann
Naskiĝo	27-an de februaro 1884; en Leipzig
Morto	27-an de decembro 1950 (66-jaraĝa); en Nov-Jorko
Mortis pro	Naturaj kialoj vd
Mortis per	Korinfarkto vd
Lingvoj	germana vd
Ŝtataneco	Germanio vd
Alma mater	King Albert School (en) ; Grandduka saksia artlernejo vd
Memorigilo
Profesio
Okupo	pentristo ; verkisto ; universitata instruisto ; gravuristo ; skulptisto ; konstrua desegnisto ; ilustristo vd
Laborkampo	Pentrado vd
Aktiva en	Nico • Parizo • Berlino • Frankfurto ĉe Majno • Florenco • Amsterdamo • Hago • Zandvoort • Zuriko • Londono • Boulder • Sankta Luiso • Nov-Jorko vd
Aktiva dum	1903–1950 vd
Verkado
Verkoj	Self-Portrait in Tuxedo ❦; Self-Portrait with Red Scarf ❦; Departure ❦; Birds’ Hell vd
Honorigoj
Honorigoj	(1906) Villa Romana Prize (en) ; vd
Membrecoj
Membrecoj	Bavara Akademio de Belartoj ; Berlina Secesio ; Accademia delle Arti del Disegno (en) vd
Ekspoziciejoj
	Muzeo Boijmans van Beuningen, Galerio Belvedere, Muzeo Städel, Estona Artmuzeo, Arta Instituto de Ĉikago, Muzeo de Arto “Nelson-Atkins”, Arta Galerio Auckland, Muzeo Thyssen-Bornemisza, Muzeo de Moderna Arto de Novjorko, Nacia Galerio de Viktorio, Tate, Nacia Galerio de Arto, Nacia Galerio de Kanado, Instituto de Arto de Minneapolis, San-Franciska Muzeo de Moderna Arto, Metropolita Muzeo de Arto, Rijksmuseum, Muzeo Stedelijk, Artmuzeo de Hago, Van Abbemuseum (en) , Kunsthalle Kiel (en) , Busch–Reisinger Museum (en) , Staatsgalerie Stuttgart, Artkolekto de Nordrejno-Vestfalio, Solomon R. Guggenheim Museum, Arta Galerio de Nov-Sud-Kimrio, Los-Anĝeles-Kantona Muzeo de Arto, Muzeo de Belarto Houston, Sankt-Luiza Arta Muzeo, Bavaria Ŝtata Pentraĵaro, Berlina Galerio, Arta Galerio de Universitato Yale, Ŝtata Artkolekto de Dresdeno, Klevlanda Muzeo de Arto, Kunsthalle Bremen (en) , Detrojta Instituto de Artoj, Arta Galerio Albright-Knox, Arta Muzeo de Seattle, Muzeo de Arto de Toledo, Folkwang-Muzeo, Muzeo de Belarto ĉe Bostono, Mildred Lane Kemper Art Museum (en) , Staatliche Kunsthalle Karlsruhe (en) , Nacia Muzeo de Moderna Arto, Kunsthalle, Michael C. Carlos Museum (en) , NIOD Institute for War, Holocaust and Genocide Studies (en) , Ackland Art Museum (en) , Sprengel Museum (en) , Arta Muzeo de Harvard, Arta Muzeo de Universitato Princeton, Muzeo Fogg, Alte Nationalgalerie, Nova Nacigalerio, Wallraf-Richartz Museum, musée Sainte-Croix (en) , Centro Georges Pompidou, Museum Kunstpalast (en) , Vestfalia Muzeo pri Arto kaj Kulturo, Museum der bildenden Künste, Hessian State Museum Darmstadt (en) , Neue Galerie New York, Print Collection (en) , Arthalo de Mannheim, Muzeo pri Moderna kaj Nuntempa Arto de Strasburgo, Pinakoteko de la Moderno, Museum of Modern Art (en) , Museum Georg Schäfer (en) , Artmuzeo de Bazelo kaj Bryn Mawr College Special Collections (en) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Max BECKMANN (naskiĝinta la 12-a de februaro 1884 en Lepsiko, mortinta la 27-an de decembro 1950 en Novjorko) estis germana pentristo kaj grafikisto kies verkaro estas simbolo kaj analizo de la homoj subigitaj al la detruantaj fortoj de tiu tempo. Li anis ĉe Berlina secesio.

Vivo

Beckmann ekstudentis en 1900 ĉe la Arta akademio de Vajmaro, iris en 1903 Parizon kaj unu jaron poste Berlinon. Tie li aliĝis en 1907 al la Berlina Secesio. En 1906 li ricevis la Premion "Villa Romana" por sia pentraĵo Junge Männer am Meer (1905, Kunstmuseum Weimar). En 1914 li partoprenis la fondon de la Libera Secesio Berlino kaj pretiĝis kiel libervola batalanto ĉe la eksplodo de la Unua mondmilito. Liaj teruraj travivaĵoj kiel lazaretisto en Orienta Prusio kaj Belgio gvidis al psika kolapso en 1915. De 1925-32 li docentis ĉe "Städelsches Kunstinstitut" en Frankfurt am Main, kie en 1929 li profesoriĝis.

Li eksedziĝis kaj edzinigis Mathilde (Quappi) von Kaulbach. Poste li fondis duan atelieron en Parizo, kie li ofte restadis. En 1933 la nazioj maldungis lin, tamen li vivis en la germana ĉefurbo ankoraŭ ĝis 1937. La saman jaron okazis la migrada ekspozicio Degenerita arto en Munkeno kaj aliaj urboj, kie montritis ankaŭ liaj verkaĵoj. Post tio Beckmann elmigris, unue Amsterdamon kie li devis, post la okupo de Nederlando fare de Wehrmacht, vivi kaŝite. De 1947-49 li instruistis en Usono ĉe Washington University de Saint Louis kaj ekde 1949 ĉe Brooklyn Museum en Novjorko. Post la finfarado de sia lasto triptiko Argonauten (Kolektoj Beckmann, New York) li mortis.

Graveco

Karakterizo de la ege dramaj kaj parte monumentaj pentraĵoj estas facoj de intensegaj koloroj kaj scenoj de sufero. Kiel unu el la plej gravaj germanaj ekspresionistoj li samtempe restis solulo. En la verkaro li reprenis tradiciojn de mezepoka religia arto kaj prunteprenis figurojn de sanktuloj de en gotikaj preĝejvitraloj. Liaj melankoliaj figuroj alidesegnitis kun por Beckmann tipaj nigraj-bluaj konturoj. Malgraŭ la distanco farita per la nigro inter la figuroj la tuto aspektas kiel ekspresiva, nedissolvebla bildteksaĵo. Liaj okupiĝoj pri la sin altrudinta nacisocialismo evidentiĝis en naŭ triptikoj (faritaj inter 1930-50).

Liaj gigantaj alegoriaĵoj en tre inter si kontrastantaj koloroj (Abfahrt; 1932/33, Muzeo de Moderna Arto de Novjorko) estiĝis tuj post la oficiala maldungiteco.

Ankaŭ kiel grafikisto Beckmann eminentis en la 20-a jarcento. Por li iĝis grafikaĵoj gravega ilo de esprimo kaj de reprodukto por maltrankvilaj tempoj (biografie ekz. kiel sanitaristo milita, maldungo, ekzilo). Estante kie ajn li portis skizlibretojn kun si kaj adoptis la medion per desegnado. Lia desegno-arto korespondis al la intencoj de la pentrado, tamen ĝi havis pli rapidajn rezultojn. La pentrado do estis konsekvenco de grafiko: tiel eblas ekspliki la oftan skizan karakteron de multaj olepentraĵoj, malgraŭ ilia grandeco.

Estiĝis litografioj kiuj ne povis esti distingitaj de tuĉaj desegnaĵoj kaj temis ofte pri literaturo. Kiam Beckmann kapitulacis antaŭ temo en olepentrado, li daŭrigis la laboron per ĉina inko aŭ paŝtelo. Tiaj alternaj ŝanĝoj faras la verkojn de Beckmann tre allogaj. Spuroj de lia tekniko klarege malkovreblas ĉe neakademiaj junaj pentristoj de eksa GDR kiel Helge Leiberg, A. R. Penck, Strawalde kaj Michael Voges.