Mezofito

Mezofito aŭ mezema planto ( greke : meso - mezo kaj phytos - planto ) estas embriofito kiu ne estas adaptita al speciale seka nek al speciale humida medio. Ekzemplo de mezofita biotopo estas kampara mezvarma herbejo, kiu povus enteni solidagon, trifolion, oficinan taraksakon, kaj herbejan poon. Mezofitoj konstituas la plej grandan ekologian grupon de surteraj plantoj, kaj kutime vegetas en mezvarmaj ĝis varmaj kaj humidaj klimataj regionoj.

Morfologiaj adaptaĵoj

Mezofitoj ne havas iajn ajn specifajn morfologiajn adaptaĵojn, tamen ili kutime havas larĝajn, platajn kaj verdajn foliojn.

Anatomiaj adaptaĵoj

Mezofitoj ne havas ian ajn specialan internan strukturon. La epidermo estas ununura tavoligita, kutime kun netaj stomoj kaj granda kortekso.

Ecoj

Mezofitoj ĝenerale postulas tiamaniere pli-malpli kontinuan akvoprovizadon. Ili kutime havas pli grandajn, pli maldikajn foliojn kompare kun kserofitoj, foje kun pli granda nombro da stomoj je la malsupra flanko de la folioj. Pro ilia manko de specialaj kserofitemaj adaptaĵoj, kiam ili estas senŝirmitaj kontraŭ ekstremaj cirkonstancoj, ili rapide perdas akvon, kaj ne estas rezistemaj kontraŭ trosekeco. Mezofitoj estas tre moderaj pri bezono de akvouzado kaj pri aliaj postuloj. Tiuj plantoj estas trovitaj en mezaj kondiĉoj de temperaturo kaj malsekeco kaj kreskas en grundo kiu ne havas tro da akva troĝeno. La radikoj de mezofitoj estas tre disvolvigitaj, branĉigitaj kaj estas provitaj per radikokapuĉo. La ŝososistemo estas bone organizita. La tigo estas ĝenerale aera, branĉigita, rekta, dika kaj malmola. Folioj estas maldikaj, larĝaj en la mezo, mallume verdaj kaj de varia formo kaj dimensio.

Ekzemple, ĉe varma vetero ili povas trovarmiĝi kaj suferi de temperaturostreso. Ili havas neniujn specifajn adaptaĵojn por venki tiun, sed, se ekzistas sufiĉe da akvo en la grundo por permesi tiun, ili povas pliigi sian rapidecon de transpirado per malfermado de iliaj stomoj, tiel signifante ke iom da varmeco estas forigita per la vaporiĝanta akvo. Tamen tiuj plantoj povas nur toleri saturitan grundon dum certa tempo sen sufiĉe alta temperaturo. Kun seka vetero ili povas suferi de akvostreso ( perdante pli da akvo per transpirado ol povas esti gajnata el la grundo ). Denove ili havas neniujn specifajn adaptaĵojn por venki tiun, kaj povas nur reagi per fermado de siaj stomoj por malhelpi plian transpiradon. Tiu fakte havas kelkajn avantaĝojn kiam ĝi reduktas la surfacareon de la folio eksponita al la atmosfero, kiu reduktas transpiradon. Longedaŭraj periodoj de senakviĝo, aliflanke, povas konduki al permanenta velkado, ĉelo-plasmolizo, kaj posta morto. Ĉar mesofitoj preferas humidajn, bone drenitajn grundojn, la plej multaj kultivaĵoj estas mezofitoj. Kelkaj ekzemploj estas : maizo, ligustro, siringo, solidago, trifolio, kaj lekanto.

Vidu ankaŭ

Bibliografio

Portalo pri Biologio

france Da Lage, Antoine & Georges Métailié e.a. 2000 : Dictionnaire de biogéographie végétale, CNRS Éditions, Paris, 580 p., p. 336, ISBN 2-271-05816-3