Oh! What a Lovely War
| Oh! What a Lovely War | |
|---|---|
| filmo | |
| Originala titolo | Oh! What a Lovely War |
| Originala lingvo | angla lingvo |
| Kina aperdato | 1969 |
| Ĝenro | muzika filmo, kontraŭmilita filmo, satirical film or television program |
| Kameraado | Gerry Turpin |
| Reĝisoro(j) | Richard Attenborough |
| Produktisto(j) | Brian Duffy |
| Scenaro | Len Deighton |
| Loko de rakonto | Brajtono |
| Rolantoj | Dirk Bogarde • Jean-Pierre Cassel • John Gielgud • Jack Hawkins • Kenneth More • Laurence Olivier • Michael Redgrave • Vanessa Redgrave • Ralph Richardson • Maggie Smith • Susannah York • John Mills • Ian Holm • Peter Gilmore • Phyllis Calvert • John Clements • Cecil Parker • Colin Farrell • Corin Redgrave • David Lodge • Juliet Mills • Maurice Roëves • Natasha Parry • Paul Daneman • Pia Colombo • Robert Flemyng • Nanette Newman • Thorley Walters • Edward Fox • Jane Seymour (aktorino) • Pippa Steel • Geoffrey Davies • Christian Doermer • Penelope Allen • Marianne Stone • Mary Wimbush |
| IMDb | |
Ho! Kia Bela Milito (angle Oh! What a Lovely War) estas brita epopea filmo, komedia, historia, muzika, kaj milita filmo reĝisorita de Richard Attenborough, kiu faris sian debuton kiel kinoreĝisoro ĉi tie, kaj publikigita en 1969.
La filmo estas bazita sur la samnoma scenmuzikalo de 1963 fare de Charles Chilton, kiu estis elsendo kiel radioteatraĵo The Long Long Trail en decembro 1961 kaj estis adaptita en teatraĵon fare de Gerry Raffles en kunlaboro kun la teatra trupo de Joan Littlewood en 1963.
Multe da tre respektataj britaj teatraj kaj kinosteluloj aperis antaŭ la fotilo en la roloj de reprezentantoj de la eŭropa nobelaro kaj la aginta militistaro de la Dua Mondmilito, inkluzive de la tri kolonoj de la filmo legenda London Old Vic Theatres Siro John Gielgud, Siro Laurence Olivier kaj Siro Ralph Richardson. Krome, la ensembla rolantaro inkluzivis Maggie Smith, Dirk Bogarde, John Mills, Kenneth Pli, Jack Hawkins, Corin Redgrave, Michael Redgrave, Vanessa Redgrave, Ian Holm, Paul Shelley, Malcolm McFee, Jean-Pierre Cassel, Nanette Newman, Edward Vulpo, Susannah York, John Clements, Phyllis Calvert kaj Maurice Roëves.
Resumo
[redakti | redakti fonton]La filmo, en alegoria kaj satira spirito, rakontas la rakonton de la ekapero kaj kurso de la Unua Mondilito. Antaŭmilita diplomatio montriĝas kiel speco de renkontiĝo de ministroj, diplomatoj kaj ŝtatestroj, kiuj diskutas pri aktualaĵoj promenante ĉirkaŭ granda mapo de Eŭropo. Senprecedenca entuziasmo karakterizas la komencan periodon de la milito, kiu estas prezentita en formo de altiraĵo por kiu ĉiuj povas aĉeti bileton. La evoluo de eventoj estas montrita per la vivo de ordinaraj angloj - la familio Smith, kvin el kies reprezentantoj iris al la militfronto. La filmo utiligas multajn popularajn kantojn de la tempo.
Intrigo
[redakti | redakti fonton]La tuta filmo estas dezajnita kiel granda militrevuo kun komence satiraj subtonoj kaj siatempaj muzikaj paŭzoj, kiu funkcias kiel ununura alegoria komentaĵo pri la murdaj okazaĵoj de la jaroj 1914-1918. La vojaĝo tra la tempo komenciĝas kun la ŝtatestroj kaj iliaj generaloj renkontantaj unu la alian en fantazia loko kaj havanta amikan konversacion. Post kiam fotisto prezentas la heredonton de la aŭstra trono, arkiduko Franz Ferdinand, kaj lian edzinon Sophie kun du ruĝaj papavoj - simboloj de la venonta sangoverŝado kaj morto - li faras grupfoton de ĉiuj implikitaj. La fulmo lumigas la ensemblon kaj la kronprinco estas morta.
Ĉi tiu evento havas neantaŭviditajn konsekvencojn. La iam bonaj rilatoj inter la ĉeestantoj rompiĝas: imperiestro Franz-Joseph trovas sin devigita deklari militon kontraŭ la serboj post intrigo de sia eksterafera ministro, grafo Berchtold, dum imperiestro Vilhelmo la 2-a kaj caro Nikolao pruvas sin nekapablaj kontraŭi siaj militistaj generaloj kaj strategiistoj. Post kiam Germanio invadis Belgion, tiam Anglio, en la formo de sia eksterafera ministro Siro Edward Gray, vidis neniun alian opcion ol por la protekta potenco de la invadita, neŭtrala lando, deklari militon sur Germanio. Finfine, en 1915, la Regno de Italio deturnis sin de la malnova alianco kun Germanio kaj Aŭstrio-Hungario kaj turnis sin al la Entento, dum la Otomana Regno siavice decidis batali sur la flanko de Germanio. Ĉi tio estas la internacia deirpunkto.
Por la "vireto surstrate" tiu komenca situacio ne aperas komence drameca la milito ŝajnas al li neatendita aventuro; "Ho! "Kia Bela Milito" estas tion kion ĉiuj diras. Tio validas ankaŭ por la meza angla Smith-familio, kies junaj viroj Jack, Freddie, Harry kaj George baldaŭ estas redaktitaj kaj senditaj al la fronto, en la tranĉeojn. Sed optimismo kaj aventursoifo baldaŭ cedas lokon al sango kaj larmoj, kaj la unuaj duboj estiĝas pri la signifo de tia "masakro de nacioj". Sed ankoraŭ estas io por kanti kaj danci. Post kiam la Batalo de Mons kaŭzis gravajn perdojn al la britoj, la teatra spektantaro provis ne lasi siajn spiritojn morti kaj gaje aliĝis: "Ĉu ni estas malkuraĝaj? Ne!” (“Ĉu ni estas deprimitaj? Ne!”). Refrenknabinoj rezultas, kaj varietea distristo instigas la junajn virojn en uniformo aliĝi, ambigue promesante igi unu el ili "reala viro" sabate. Sed baldaŭ poste la realo aspektas alie, ĝi estas: “Ni foriras por morti!”.... Kaj la gaja distristo montriĝas Xanthippe. Dume, je Kristnasko 1914, okazis memorinda renkonto sur la belga fronto: germanaj soldatoj kantis germanajn kristnaskajn kantojn en la aŭdo de la malamiko, kiun la angloj ŝatis. Ili renkontas unu la alian sur neĝblanka kampo kaj, en momento de frateco sopiranta al paco, interŝanĝas plezurojn kaj ŝnapojn antaŭ ol la altrangaj armeaj oficiroj abrupte ĉesigas ĉi tiun pacan "spekton".
La milito progresas, kaj morto prenas sian sang-trempitan vojon, kaj senkompatan kaj senliman. La etoso ĉe la hejmfronto fariĝas ĉiam pli varmigita. La sufrageto kaj pacaktivulo Sylvia Pankhurst batas kontraŭ la sensencaĵo de milito kiu generis antaŭ malamika spektantaro. Akraj fajfoj pelas ilin malsupren de ilia podio. Baldaŭ ruĝaj papavoj estos senditaj al soldatoj en abundo, signo de ilia baldaŭa amasmorto. La milito nun lasis sian markon sur la vizaĝoj de viroj, kiuj ankoraŭ estis esperplenaj kaj optimismaj pasintjare. Grizaj figuroj kun multaj pafvundoj paradas, nigra humuro anstataŭigis la ĝojon kaj deziron al milito kiel la supozebla "lasta granda aventuro de homo". Estas Longa, Longa Vojo A-Winding estas la akompano al ĉi tiu nova mallumo. Kaj la ruĝaj papavoj ne volas fini. Kantisto komencas la kanton The Moon Shines Bright over Charlie Chaplin por igi la humoron pli feliĉa denove, sed poste ŝi kantas la multe pli veran kanton "Adieu la vie". Dume, la britoj prenas la unuajn paŝojn post siaj armeaj fiaskoj kaj anstataŭigas la malfeliĉan feldmarŝalon francan kun generalo Haig. Kiam li inspektas britajn soldatojn kun fiera blovo de sia brusto kaj fortaj vortoj, iliaj aŭstraliaj kamaradoj mokas lin per kantado Ili estis nur ludantaj salti laŭ la melodio de John Brown.
La eklezio nun ankaŭ pridubas ĉi tiun militon, kiu jam delonge ĉesis esti "bela". En kaduka abatejo, kie okazas interrkonfesa diservo, pastro memorigas al ni, ke ĉiuj religioj iam aprobis ĉi tiun militon, eĉ la Dalai-lamao. La militjaro 1916 estis aparte multekosta por ambaŭ flankoj. La etoso fariĝas ĉiam pli malhela, akompanata de la kantoj The Bells of Hell Go Ting-a-ling-a-ling, If The Sergeant Steals Your Rum, Never Mind kaj Hanging on the Old Barbed Wire. Soldato Harry Smith jam delonge forlasis ĉian esperon kaj estas senĝena al profundaj grizaj pensoj. Kiam la usonanoj eniris la militon en 1917 kaj sendis amasojn da freŝaj soldatoj al la fronto, estis denove ekbrilo de espero ĉe la Entente-flanko. La usonano abrupte interrompas la interkonsiliĝojn de la brita Ĉefa stabo kaj la kanto Over There estas kantata kun la iom ŝanĝita fina linio, kiu ankaŭ ne ĝuste naskas esperon: „Kaj ni ne revenos – ni estos entombigitaj. tie!" ("Kaj ni ne revenos - ni estos enterigitaj tie!"). Jack Smith estas naŭzita ekkompreni ke post tri jaroj da senĉesa batalado, li estas reen kie ĉio komenciĝis por li: Mons.
Aŭtuno 1918. La armistico alproksimiĝas, kaj el ĉiuj homoj, Jack estas la lasta falanta. Denove ŝpruceto da ruĝa sango montriĝas papavo. La menso de Jack vagas super la batalkampoj, kaj subite li trovas sin en la ĉambro kie la ŝtatistoj diskutas la venontan pacordon en Eŭropo. Sed neniu rimarkas lian ĉeeston. Fine li trovas siajn kamaradojn kuŝantajn ŝajne pace en la herbo sur malproksima montoflanko. Sed ili estas same mortaj kiel li kaj poste iĝas krucoj. De supre oni povas vidi maron da tomboj kaj de la voĉoj de la mortintoj oni povas aŭdi la kanton Ni Neniam Diros al Ili.