Ruĝecvosta ortalo
 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_(8629080871).jpg) Ruĝecvosta ortalo, en Venezuelo
_(10699882766)_(2).jpg) | ||||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Ortalis ruficauda (Jardine, 1847) | ||||||||||||||
| Konserva statuso | ||||||||||||||
 | ||||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||||
La Ruĝecvosta ortalo, Ortalis ruficauda, estas membro de la genro de Ortaloj de antikva grupo de birdoj de la familio Kracedoj, kiuj estas rilataj al la amaskonstruistoj de Aŭstralazio.
Distribuado kaj habitato
[redakti | redakti fonton]Ĝi loĝas en nordorienta Kolombio kaj norda Venezuelo kie ĝi estas nomata Guacharaca, kaj en Tobago kie ĝi estas konata kiel Cocrico kaj estas la insula nacia birdo, kiu aperas en la Blazono de Trinidado kaj Tobago. Ĝi troviĝas ankaŭ en la insuloj Bequia kaj Union en Grenadinoj kie ĝi eble estis enmetita.
La Ruĝecvosta ortalo estas tre arboloĝanta specio troviĝanta en arbaroj, se ĝi troviĝas ankaŭ eu pli malfermaj sekaj arbustaraj areoj. Tio kombine kun relative malalta ĉaspremado, faris ĝin malpli vundebla ol la pli grandaj membroj de ties familio, ĉefe la mutuoj.
Aspekto
[redakti | redakti fonton]Tiuj estas mezgrandaj birdoj, similaj laŭ ĝenerala aspekto al meleagroj, kun malgrandaj kapoj, longaj fortaj kruroj kaj longa larĝa vosto. Ili estas tipe 53–58 cm longaj; la ino pezas 540 g kaj la plej granda masklo 640 g. Ili havas tre senkoloran plumaron, malhelbrunan supre kaj pli palan sube. La kapo estas griza, kaj la bruna vosto havas ruĝecan aŭ blankan pinton depende el la raso.
Biologio
[redakti | redakti fonton]Kiel ĉe aliaj ĉaĉalakoj, la Ruĝecvosta ortalo estas tre bruema specio, kiu preferas elsendi sian voĉon krepuske. La maskla alvoko estas laŭta malaltatona ka-ka-ruki-ruki-ka, respondota de ina altatona ŭaĉ-a-lak (el kio devenas la onomatopea surloka nomo ĉaĉalako), kion ili ofte ripetas kelkajn fojojn serie, per preciza sinkronigo.
Tiu specio estas sociema birdo, ofte vidata en familiaj grupoj. Ĝi piediras laŭlonge de branĉoj serĉe de fruktoj kaj semoj kiujn ĝi manĝas. Ĝi kapablas flugi kaj povas eĉ ekflugi kaj flugi vertikale, sed malkutime flugas longdistance. La nesto el bastonetoj estas konstruita malalte en arbo, kaj la ino demetas 3 aŭ 4 grandajn blankajn ovojn. La ino kovadokovas ilin sola.
La specio kaj homoj
[redakti | redakti fonton]Tiu specio estas unu el la naciaj birdoj de Trinidad kaj Tobago kaj aperas en la blazono de tiu lando kun la Skarlata ibiso, tiele ke la ibiso reprezentas Trinidadon kaj la Kokriko, Tobagon. La Kokriko estas nune konsiderata plago en sia indiĝena insulo Tobago kaj kamparanoj en Trinidado kaj Tobago estas nune eksperimente per sistemoj por uzi la animalon al profito de homoj kaj por elteni sanan populacion en naturo.
Subspecioj
[redakti | redakti fonton]Estas du subspecioj:
- O. r. ruficauda (Jardine, 1847) - nordorienta Kolombio al norda Venezuelo, ankaŭ Tobago kaj Insulo Margarita.
- O. r. ruficrissa (Sclater kaj Salvin, 1870) - norda Kolombio kaj nordokcidenta Venezuelo.
Referencoj
[redakti | redakti fonton]Literaturo
[redakti | redakti fonton]- Evans, Peter (1990) Birds of the Eastern Caribbean, Macmillan, ISBN 0-333-52155-2
- ffrench, Richard. (1991) A Guide to the Birds of Trinidad and Tobago, 2‑a eldono, Comstock Publishing. ISBN 0-8014-9792-2.
- Birds of Venezuela by Hilty, ISBN 0-7136-6418-5
Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]- Poŝtmarkoj (de Trinidado kaj Tobago, Venezuelo)
- Filmetoj de Ruĝecvosta ortalo Arkivigite je 2007-10-07 per la retarkivo Wayback Machine ĉe Internet Bird Collection
- Ruĝecvosta ortalo, fotaro VIREO
| ||||||||||||||||||
