Osta porcelano
Osta porcelano estas speco de porcelano kunmetita el osta cindro, feldspata materialo kaj kaolino. Ĝi estis difinita kiel "varo kun diafana korpo" enhavanta minimumon de 30% el fosfato derivita el besta osto kaj kalcia fosfato. Osta porcelano estas la plej forta el la porcelanoj aŭ porcelana ceramiko, enhavante tre altan mekanikan kaj fizikan forton kaj pezon-reziston, kaj estas konata pro ĝiaj altaj niveloj de blankeco kaj travidebleco. Ĝia fortikeco permesas ĝian produktadon en pli maldikaj transversaj sekcioj ol aliaj specoj de porcelano. Kiel ŝtonaĵo ĝi estas vitrigita, sed estas diafana pro malsamaj mineralaj trajtoj.
Meze de la 18-a jarcento, anglaj potistoj ne sukcesis krei malmolan pasteblan porcelanon (kiel farite en orienta Azio kaj Meissen-porcelano) sed trovis molan pasteblan porcelanon kiu estas utila por porcelanaj miksaĵoj, donante fortikecon. Ĉi tio iĝis normala ĉe la fabriko de Bow-porcelano en Londono (funkcianta ekde 1747), kaj disvastiĝis al iuj aliaj anglaj fabrikejoj. La moderna produkto estis evoluigita de la potisto Josiah Spode en la komenco de 1790-aj jaroj. Spode inkludis kaolinon, do lia formulo, foje nomata "Staffordshire osta porcelano", estis efike malmola, sed pli fortika, kaj versioj estis adoptitaj de ĉiuj ĉefaj anglaj fabrikejoj ĉirkaŭ 1815.
De ĝia komenca evoluo kaj ĝis la lasta parto de la 20-a jarcento, osta porcelano estis preskaŭ ekskluzive angla produkto, kun produktado precipe en Stoke-on-Trent. La plej multaj gravaj anglaj firmaoj faris aŭ ankoraŭ faras ĝin, inkluzive de Fortnum & Mason, Mintons, Coalport, Spode, Royal Crown Derby, Royal Doulton, Wedgwood kaj Worcester.
En Britio, referencoj al "porcelano" povas aludi rekte al osta porcelano, kaj "angla porcelano" estis uzita kiel termino por ĝi, kaj en Britio kaj ĉirkaŭ la mondo.