Pandoro (kuko)
Pandoro estas itala dolĉa kuko, kiu originas de Verono kaj tradicie manĝata dum la kristnaskaj festoj . Ĝi estas ofte servata polvigita per vanila glazura sukero, por ke ĝi similu al la neĝkovritaj pintoj de la Alpoj dum Kristnasko.
Pandoro estas hodiaŭ la plej konsumita itala kristnaska deserto kune kun panetono.
Priskribo
[redakti | redakti fonton]La kukaĵo estas mola kaj orkolora, pro la ĉeesto de ovoj, kaj odoras de vanilo . La formo similas al trunko de arbo, kun stelformaj reliefoj, kutime ok-pintaj. La ĉefaj ingrediencoj inkludas farunon, sukeron, ovojn, buteron, kakaan buteron kaj giston . Tamen, la prepartekniko estas kompleksa kaj implikas multajn prilaborajn fazojn.
Tradicia pandoro, male al panetono, ne estas ornamita interne per kremoj, kandititaj fruktoj aŭ sekvinberoj, sed nur per ŝpruceto de glazura sukero.
Historio
[redakti | redakti fonton]La historio de pandoro komenciĝas la 14-an de oktobro 1894, la tago en kiu Domenico Melegatti, fondinto de la verona sukeraĵa industrio de la sama nomo, registris ĉe la patentoficejo molan dolĉaĵon kun karakteriza ok-pinta stelforma korpo, verko de la artisto Angelo Dall 'Blanka Ansero, impresionisma pentristo . Lia recepto estis la rezulto de reverkado de la levà, deserto kun granula sukero kaj migdaloj originale de Verono, al kiu Melegatti forigis la kovraĵon kaj aldonis buteron kaj ovojn al la pasto. Tuj la nomo iĝis Pandoro, 'pano de oro' , ĉar koloro similetas al oro.
La deserto estis tiel sukcesa ke pluraj lokaj imitantoj provis rekrei ĝin; la verona entreprenisto metis por preni mil lirojn (kiu tiutempe korespondis al malgranda riĉaĵo), kiujn gajnus ĉiu, kiu sukcesus kongrui kun sia recepto. Malgraŭ tio, neniu sukcesis akiri la premion.
Laŭ la tempopaŝo, fabrikantoj provis diferencigi siajn proponojn, inventante aŭ reuzante apartajn receptojn, kaj nun eblas ĝui pandoron en malsamaj versioj, ekzemple plenigita kun kremo aŭ kovrita per tavolo da ĉokolado .