Pariza masakro (1961)

Memortabulo al la masakro de la 17a de oktobro 1961

Masakro en Parizo, okazis la 17an de oktobro 1961, en la unuaj jaroj de la kvina respubliko de Francio dum la eventoj de la alĝeria milito de sendependeco (1954 - 1962). Laŭ ordono de Pariza Policestro Maurice Papon, la pariza polico atakis senarmitan kaj pacan manifestaciantan homamason de ĉirkaŭ 30 000 francanoj, multe inter ili de alĝeria deveno. Nur en 1998, la franca registaro agnoskis kvardek mortojn en ĉi tiu okazaĵo, kvankam la nombro da viktimoj estas taksita je ducent.

La masakro de la 17-a de oktobro 1961 ŝajnas intenca, kiel sugestis la historiisto Jean-Luc Einaudi, kiu gajnis proceson kontraŭ Maurice Papon en 1999 - post la kondamno de Papon en 1998 farante krimojn kontraŭ la homaro pro sia rolo en la krimoj de la reĝimo de Vichy dum la Dua Mondmilito. Oficiala dokumentado kaj ĉeestinta atesto de pariza polico indikas, ke la masakro efektive okazis laŭ ordono de la polica ĉefo Papon. Policaj raportoj montras, ke Papon iam alvokis policistojn esti "subfosa" en subigado de manifestaciantoj, kaj promesis al ĉi tiuj lastaj protekton kontraŭ proceso, se ili kunlaboros. Multaj manifestaciantoj estis mortigitaj estante perforte puŝitaj de polico en la riveron Sejno, iuj el kiuj estis ĵetitaj de pontoj post batado al senkonscio. Aliaj manifestaciantoj estis mortigitaj en la korto de la pariza policĉefstabejo post esti arestitaj kaj kondukitaj tien per policaj busoj. Policistoj, kiuj partoprenis la mortigon en la ĉefsideja korto, antaŭzorgis forigi identigajn numerojn el siaj uniformoj. Altrangaj policistoj ignoris la petojn de aliaj policanoj, kiuj estis ŝokitaj vidi la brutalecon. La silentigo pri la okazaĵoj ĉe la policĉefstabejo estis poste devigita per minacoj de reprezalio fare de la policistoj, kiuj partoprenis la mortigon.

Kvardek jarojn poste, la 17-an de oktobro 2001, Bertrand Delanoë, membro de la Socialista Partio (PS) kaj urbestro de Parizo, iniciatis la muntadon de memortabulo pri la masakro sur la ponton Saint-Michel. Estas ne klare kiom multaj manifestacianoj estis mortigitaj, sed taksoj varias de 70 ĝis 200. En la neesto de oficiala takso, la surskribo sur la memortabulo de la masakro tekstas jene: "Memore al multaj alĝerianoj mortigitaj dum la sanga subpremo de paca manifestacio, je la 17an de oktobro 1961." La 18-an de februaro 2007, tagon post la morto de Papon, estis farita propono renomi la metrostacion Gennevilliers kaj nomi ĝin "La 17-an de oktobro 1961" memore al la masakro.

En junio 2022, la ĵurnalo Mediapart prezentas arkivajn dokumentojn de la prezidanteco de Gaulle, malsekretigitaj, kiuj atestus, ke la Prezidento de la Respubliko rapide konsciis pri la amplekso de la masakro kaj la krimaj agoj de la franca polico la 17an de oktobro kaj la sekvajn. semajnoj. Historiistoj specialiĝantaj pri la periodo konfirmas al la gazeto ke tiuj dokumentoj atestas ke generalo de Gaulle estis informita pri la situacio en la tagoj post la masakro. Iuj dokumentoj prezentas la deziron de Charles de Gaulle puni la kulpulojn kaj rifuzi la starigon de senpuneco ene de la franca polico. Laŭ historiisto Gilles Manceron, la deziro de de Gaulle al sankcioj estis malhelpita de liaj timoj de rompado de lia politika plimulto.

Fono

La pariza masakro de la 17-an de oktobro 1961 okazis sur la fono de la Alĝeria Milito de Sendependeco (1954 - 1962), kiu fariĝis pli kaj pli perforta tra la jaroj de ĝia disvolviĝo. Post la reveno de De Gaulle al potenco dum la krizo de majo 1958, kaj lia subita ŝanĝo de politiko al alĝeria sendependeco, la OEA, ekstremdekstra terorisma organizo, uzis ĉiujn rimedojn por kontraŭstari la Nacian Liberigan Fronton (FLN), kio efektive signifis movi la batalon en la metropolon, kie ili ricevis helpon de aktivistoj. La rezulta subpremo fare de la francaj aŭtoritatoj, kaj en Alĝerio kaj en la urboj de Francio, estis aparte severa.

Nacia Polico de Francio

Laŭ historiisto Jean-Luc Einaudi, spertulo pri la masakro de 1961, iuj el la kialoj de la perforta subpremo de la manifestacio de la 17a de oktobro povus esti komprenataj laŭ la konsisto de la franca polica forto, kiu ankoraŭ inkluzivis eksajn membrojn de Reĝimo de Vichy de la Dua Mondmilito, kiuj partoprenis en la kunlaborismo, nome kunlaboris kun la gestapo malliberigi judoj, ekzemple la atako en Vel'd'hiv, la 16-an de julio 1942.

La plej multaj el la policistoj detenitaj post la liberigo de Parizo en 1944 pro ekstremaj formoj de Kunlaborismo (inkluzive de helpado al la brutuloj de la franca amasa partio, la Parti Populaire Français), estis poste re-integritaj en la francan polictrupon. Kontraŭe, la kariero de iuj policistoj, kiuj antaŭe estis parto de la rezisto, estis prokrastita pro policio de kontraŭkomunismo. Fakte, multaj membroj de la rezisto estis komunistoj, dum komunistaj ministroj ne deĵoris en la registaro ekde majo 1947. Cetere, eĉ policistoj, kiuj partoprenis en la rezisto, foje ankaŭ partoprenis en atakoj kontraŭ judoj kaj aliaj persekutitoj dum la reĝimo de Vichy, kiuj alie perdus sian laboron, laŭ asertoj fare de Einaudi kaj Maurice Rajsfus.

La kariero de Maurice Papon kiel policestro de Parizo en la 1960-aj jaroj, sub ministro Valéry Giscard d’Estaing, kiu poste funkciis kiel prezidanto de Francio en la 1970-aj jaroj, sugestas, ke estis instituciigita rasismo en la franca polico almenaŭ ĝis la 1960-aj jaroj. Fakte, Papon ne estis juĝita kaj kondamnita pro siaj krimoj kontraŭ la homeco ĝis 1997-98, pro sia respondeco deporti 1 560 judojn, inkluzive de infanojn kaj maljunulojn, inter 1942 kaj 1943 dum la holokaŭsto.

Nomumo de Maurice Papon kiel Ĉefo de la Pariza Polico (marto 1958)

Antaŭ sia nomumo kiel ĉefo de la pariza polico, Papon servis ekde 1956 kiel guberniestro de la konstantina provinco en Franca Alĝerio, kie li aktive partoprenis la subpremon kaj torturon de la civila loĝantaro. La 13-an de marto 1958, ĉirkaŭ 7 000 policistoj manifestaciis en la korto de la policĉefstabejo kontraŭ la prokrasto en ricevo de la "kontraŭ riska plupago" donita al ili pro la milito, kvankam la FLN ankoraŭ ne komencis damaĝi policistojn tiutempe. Kuraĝigitaj de iu policisto, kiu poste farigĝis ekstremdekstra politikisto Jean-Marie Le Pen, ĉirkaŭ 2000 policistoj provis eniri la Palais Bourbon, hejmon de la Franca Nacia Asembleo, kriante "Malpuraj Judoj! Al la rivero Seine! Morto al la alĝeriaj ribeluloj! ". Laŭ rekomendo de la ministro pri internaj aferoj, Maurice Bourgès-Maunoury, Papon estis nomumita polica komisaro la sekvan tagon. Proksimume du jarojn antaŭe, en Konstantino, Alĝerio, li funkciis kiel IGAME - Ĝenerala Inspektoro por la Administracio en misio eksterordinara. "Malpermesitaj areoj, arestejoj ('tendaroj de regrupiĝoj'), torturo, eksterkortumaj ekzekutoj: jen la realo de milito, en kiu li [Papon] estis la inspektoro." Laŭ Einaudi, en la sekvaj jaroj Papon aplikis ĉi tiujn metodojn en la departamento Seine same kiel en Parizo.

Post la krizo de majo 1958 kaj la starigo de la nova Kvina Franca Respubliko en Francio, sub la gvidado de Charles de Gaulle, Papon konservis sian lokon. Papon kreis "distriktajn kompaniojn", polictrupojn specialigitajn pri subpremo, en kiuj oni varbis novajn rekrutojn al la polico. Ĉi tiuj provincaj kompanioj estis formitaj ĉefe per hindoĉiniaj militaj veteranoj (1947-54) aŭ por junuloj, kiuj ĵus finis ilia armea servo en Alĝerio.

La atakoj en aŭgusto 1958

La 25-an de aŭgusto 1958, murdaj gerilaj atakoj kontraŭ la Avenuo de l'Hopital en la 13-a arondismento de Parizo rezultigis la morton de tri policanoj. La policestro en la urbo, Papon, responde organizis amasajn atakojn kontraŭ alĝerianoj en la urbo kaj en iliaj najbaroj ĉe la ĉirkaŭaĵoj. Pli ol kvin mil alĝerianoj estis arestitaj kaj koncentritaj en la eksa hospitalo Beaujon, gimnazio Japy en 12-a arondismento de Parizo kaj regiono de Vel'd'hiv - la gimnastikejo kaj la Val'd'iv-areo funkciis kiel arestejoj sub la registaro de Philip Petten dum la Vichy-registaro. ĵurnalisto " L'Humanité " Madeleine Riffaud, iama membro de la Franca rezistado, raportis en revuo: "Lastajn du tagojn, rasa koncentrejo malfermiĝis en Parizo. Eĉ ne selekta logiko ĉi tie ne estis alvokita, por patriotoj, francoj, kiuj nuntempe markas la tagon de la liberigo de Parizo, la eventojn tie okazintajn."

Starigo de milicoj de CIV kaj FPA

Laŭ Einaudi, "jam en ĉi tiu tempo, la polico fanfaronis esti ĵetita alĝerianoj al Sejno" . La (CIV - Centre d'identification de Vincennes) estis kreita en januaro 1959, sub la komando de la policestro. Fojfoje alĝeriaj arestitoj estis venigitaj tien por kontroli siajn identecojn. "Polica helpa trupo" (FPA - Force de police auxiliaire ) estis kreita en 1959. Ĉi tiu speciala polica forto, kiu funkciis sub la Alĝeria Kunordiga Centro de la Franca Polico (Centro por Kunordigo de Alĝeriaj Aferoj de la Polica Gubernio) kaj estis kontrolita de la armeo, funkciis sub la respondeco de Policĉefo Papon. La forto estis establita ĉe Fort de Noisy, en Romainville, ordonita de kapitana Raymond Montano, kaj ĝi estis kunmetita ekskluzive de alĝerianoj islamanaj. En la aŭtuno de 1960, la FPA havis ĉirkaŭ 600 membrojn. Ĝi unue funkciis en la 13-a arondismento de Parizo, kie ĝi konfiskis hotelojn kaj kafejojn. Laŭdire torturo estis uzata, precipe ĉe 9 rue Harvey kaj 208 Rue du Château des Rentiers. Ankaŭ okazis diversaj malaperoj de homoj. La FPA vastigis siajn operaciojn al la 18-a arondismento (la enmigrinta distrikto de Parizo), kie tri hoteloj sur la strato de la Goutte-d'Or estis konfiskitaj. La organizo ankaŭ funkciis en la antaŭurboj je la somero de 1961, plejparte en la areo de la kabanoj en Nanterre. Diversaj voĉoj protestis kontraŭ ĉi tiuj okazaĵoj, kiujn la polico neis sian partoprenon. La kristana revuo " Témoignage Chrétien " skribis: "Ne eblas silenti, kiam en nia Parizo homoj vivigas la metodojn de Gestapo." Komunistoj kaj FLN-membroj impete kontraŭbatalis la islaman polictrupon - ĉar ĝi minacis damaĝi la FLN-organizon en Parizo - kaj onidiroj de torturo estis disvastigitaj por igi la forton retiriĝi.

Aŭtuno 1961

La Nacia Liberiga Fronto (FLN) decidis rekomenci terorajn atakojn kontraŭ franca polico fine de aŭgusto 1961; Inter la fino de aŭgusto kaj la komenco de oktobro 1961 dek unu policanoj estis mortigitaj kaj dek sep vunditaj (en Parizo kaj la antaŭurboj). Laŭ Einaudi, "Ĉi tiuj atakoj kondukis al disvastiĝo de timo inter parizaj policanoj, sed ankaŭ pliigis la deziron pri venĝo kaj malamo kontraŭ la komunumo entute. Dum septembro, la alĝeria loĝantaro estis severe subpremita. En la praktiko, la subpremo baziĝis de fizika aspekto. " ĉiutagaj atakoj kontraŭ alĝerianoj - kiuj ĝenerale ne distingis inter alĝerianoj kaj la diversaj enmigrintaj loĝantaroj devenanta de la magreba regiono (marokanoj aŭ tunizianoj) kaj eĉ inter italoj kaj hispanoj - homoj estis arestitaj ĉie kaj ĉia. Unu el la rimedoj de subpremo, kiel estos publikigita en raporto de pastro Joseph Carlen de la "Misio de Francio", estis ĵeti la arestiton en la riveron Sejnon kun la manoj ligitaj, por dronigi lin.

Laŭ Einaudi, "En ĉi tiu etoso, la 2an de oktobro, dum la funebro de policano mortigita fare de FLN, la policestro [Papon] deklaris, fronte al la ĝenerala stabo: 'Por ĉiu, kiu estas prenita ni redonos dek! ' Ĉi tiu alvoko estis kuraĝigo mortigi alĝerianojn kaj estis komprenita kiel tia tuj. Tiutage, vizitante la policejon de Montrouge, la policestro deklaris al la ĉeestantaj policistoj: 'Vi devas agi subfose en milito, kiu metas vin antaŭ aliajn. Vi estos kovrita, mi donas al vi mian vorton. "

La eventoj

La 5-an de oktobro 1961 la policĉefstabejo deklaris elirblokadon en Parizo kaj ĉe la antaŭurboj inter 20:30 kaj 5:30 a.m., kiu inkluzivis "islamajn alĝeriajn laboristojn", "francajn islamanojn" kaj "francajn islamanojn de Alĝerio "(Papon uzis ĉi tiujn tri difinojn, kvankam cent kvindek mil alĝerianoj tiutempe loĝintaj en Parizo estis ĝuste konsiderataj francaj, kaj posedis francajn identigilojn). Sekve al tiun anoncon, la franca Unio de la FLN alvokis la tutan alĝeria komunumo en Parizo, viroj, virinoj kaj infanoj, por eliri la 17 de oktobro de 1961 por paca demonstracio kontraŭ la elirblokado, kiu estis perceptita kiel rasisma mezuro. Laŭ historiisto Einaudi, Papon disponis 7 000 policistoj, 1 400 membroj de la Respublika Sekureca Konsilio (CRS) kaj la tumultaj policistoj (ĝendarmaj mobiles) por bloki la manifestacion, kiu ne ricevis polican aprobon. La polico blokis ĉiun enirejon al la ĉefurbo, ĉiujn metrostaciojn kaj stacidomojn, la urbajn pordegojn ktp. Tamen, el la ĉirkaŭ 150 000 alĝerianoj tiutempe loĝantaj en Parizo, inter 30 000 kaj 40 000 sukcesis atingi la manifestacion. Policaj atakoj okazis tra la tuta urbo; Ĉirkaŭ dek unu mil homoj estis arestitaj, kaj transportitaj per publikaj transportaj (RATP) busoj al la areo Parc des Expositions kaj aliaj arestejoj. La arestitoj inkluzivis ne nur alĝerianojn, sed ankaŭ marokajn, tuniziajn, hispanajn kaj italajn enmigrintojn, kiuj estis senditaj al arestejoj ĉe policejoj, en la korto de la policejo, en la Sporta Palaco ĉe la Versajla Pordego kaj simile.

Malgraŭ ĉi tiuj atakoj, inter 4 000 kaj 5 000 homoj sukcesis fari pacan manifestacion en la areo de Grands Boulevards, inter Respublika Placo kaj la Operejo Garnier, sen iuj specialaj incidentoj. La manifestaciantoj, kiuj estis blokitaj en la operejo fare de policistoj, retiriĝis. Kiam ili alvenis al la Rex-Kinejo (nun la Rex-Klubo en Grands Boulevards), la polico ekpafis sur la homamaso kaj sturmis ilin, mortiginte plurajn homojn. Sur la Nye-Ponto (kiu apartigas la urbon Parizo kaj la antaŭurboj) polica kompanio kaj FPA-membroj ankaŭ pafis al la homamaso, mortiginte plurajn homojn. Alĝerianoj estis forĵetitaj kaj dronitaj en la rivero Sejno en pluraj punktoj de la urbo kaj antaŭurboj, precipe la ponto Saint-Michel en centra Parizo, kiu estas apud la katedralo Notre Dame kaj proksime al la policĉefstabejo en Ile de la Cité.

Dum la nokto, masakro okazis en la korto de la polica ĉefsidejo, en kiu dekoj da homoj estis mortigitaj. Ĉe la Sporta Palaco kaj en la Palais des Expositions , Alĝeriaj arestitoj, multaj el kiuj jam vundiĝis, fariĝis sistemaj viktimoj de la "akceptanta komitato". En ĉi tiuj lokoj konsiderinda perforto okazis, kaptitoj estis torturitaj, viroj mortis tie antaŭ la fino de la semajno. [...] La atakoj, perforto kaj dronado daŭrigis dum la sekvaj tagoj. Dum kelkaj semajnoj neidentigitaj korpoj estis malkovritaj laŭ la riverbordoj. La masakro rezultigas almenaŭ du cent mortintojn. "

En 1961, policĉefstabejo raportis nur "du homojn mortpafitajn." Sekvante la atestaĵon de historiisto Jean-Luc Einaudi ĉe la proceso de Papon, la ministro kaj maldekstrula politikisto Jean-Pierre Chevènement ordonis la malfermon de partoj de la polica arkivo. Atestoj pri tridek du mortintoj estis trovitaj en kalkulo farita en ĉi tiuj partoj de la arkivo. Einaudi tiam publikigis artikolon en Le Monde la 20-an de majo 1998, en kiu li defiis ĉi tiun oficialan numeron, kritikante kaj la metodologion de la raporto kaj la arkivojn, en kiuj li esploris. Li atentigis pri tio, ke multaj arkivoj estis detruitaj. Dokumento preparita de Papon al la ministro pri internaj aferoj Roger Frey kaj ĉefministro Charles de Gaulle ne aperis en la arkivoj. La raporto ankaŭ ignoris la masakron en la polica ĉefsidejo, kaj la nomo de Papon ne aperis en ĝi eĉ unufoje. Einaudi resumis sian artikolon (op-ed) per la anonco "Je la nokto de la 16 de oktobro 1961, masakro estis farita fare de la polico laŭ la ordonoj de la ĉefo Maurice Papon." Pri tiu frazo Papon ekis proceson kontraŭ Einaudi, en februaro 1999, pro insultado de publika funkciulo. Samtempe la ŝtato agnoskis la masakron de 1998 kaj akceptis sian respondeco pro 40 mortoj. Responde al la peto de Papon, la tribunalo donis neklaran verdikton, en kiu, asertante, ke Einaudi "kalumnias" la nomon de Papon, sed male la tribunalo agnoskis, ke Einaudi agis kun "bonaj intencoj" unuflanke, kaj aliflanke, laŭdis la seriozecon kaj kvaliton de la esplorado de Einaudi "- tre grava punkto.

Historiisto Jean-Paul Brunet trovis multajn pruvojn pri la mortigo de pli ol 31 alĝerianoj, argumentante, ke nombro de pli ol kvindek viktimoj estas certe kredinda. Tamen ĉi tiu konkludo ne akordiĝis kun tiu de David Assouline, kiu ricevis limigitan aliron al policaj dokumentoj (kiuj supozeble restus konfidencaj ĝis 2012) fare de la ministro pri kulturo Katherine Trotman. Eĉ kun nur limigita aliro, Assouline trovis liston de 70 mortigitaj kaptitoj, kaj dokumentoj konfirmis la asertojn de Einaudi, ke la juĝistoj, kiuj traktis ĉi tiujn okazaĵojn, laŭ la peto de la familioj de la viktimoj, amase absolvis la oficirojn. Laŭ la ĵurnalo Le Monde, kiu citis la parizan arkivan direktoron en artikolo de 1997, la listo plivastiĝis ĝis naŭdek mortintoj.

Eksteraj ligiloj

 Pariza masakro (1961) en Vikimedia Komunejo