Peregrino Proteo
| Περεγρῖνος Πρωτεύς (95-165) | ||
|---|---|---|
.png) "Historio de la filozofio" fare de Christoph Martin Wieland (1733-1813), eldonita en 1791.
| ||
| Persona informo | ||
| Περεγρῖνος Πρωτεύς | ||
| Naskiĝo | 95 en Parium, Mizio, Grekio | |
| Morto | 165 en Olimpio, Grekio | |
| Mortis pro | Sinmortigo  vd
| |
| Mortis per | Sinbruligo vd
| |
| Lingvoj | antikva greka vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | filozofo vd
| |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Peregrino Proteo estis greka cinika filozofo, el Parium, en Mizio, Grekio. Forlasinte hejmon en juna aĝo, li unue vivis kun la kristanoj en Palestino. Post esti forpelita de tiu komunumo, li adoptis la vivon kiel "cinika filozofo" kaj poste ekloĝis en Grekio. Peregrino estas plej rememorita pro sia memmortigo post sindonado de sia propra funebra prelego, kremaciinte sin sur funebra fajro ĉe la Olimpikoj en la jaro 165. Antaŭ 180 p.K., statuo de Peregrino estis starigita en lia hejmurbo de Parium; oni diras ke li havis orakulajn povojn.
Historio
[redakti | redakti fonton]Peregrino Proteo estis cinika filozofo, kiu estis devenanto el urbo Parium sur la Helesponto, kaj prosperis en la regado de la Antoninoj. Post juneco pasigita en diboĉo kaj krimo, li vizitis Palestinon, kie li ĉirkaŭbrakis la kristanismon, kaj pro hipokriteco atingis iun aŭtoritaton en la eklezio.
Por kontentigi sian morban apetiton pri fameco, li pensis esti malliberigita; sed la romia guberniestro, perceptante la objekton, seniluziigis Peregrinon liberigante lin. Li nun alprenis la cinikan vestaĵon kaj revenis al sia naskiĝurbo, kie, por forigi la memoron pri siaj krimoj, li dividis sian heredaĵon inter la loĝantaro.
Li denove ekvojaĝis, fidante al la kristanoj por sia subteno; sed estante malkovrita profanante la ceremonion de la Sinjora Vespermanĝo, li estis ekskomunikita. Li tiam iris al Egiptujo, kie en la vesto de almoza cinikulo li famigis sin per la malkaŝa faro de la plej abomena obsceneco.
El tie li iris al Romo, kaj klopodis por altiri la atenton per sia malbonfaradoj kaj misuzoj, pro kio li estis forpelita fare de la urba prefekto. Lia venonta vizito estis al Eliso, kie li provis instigi homojn kontraŭ la romianoj.
Elĉerpinte ĉiujn metodojn por elmontri sin, li fine decidis havigi al si senmortan nomon submetiĝante al libervola morto, imitante Heraklon.
Li iris al la Olimpiaj Ludoj, kaj en la ĉeesto de vasta kvanto de spektantoj li levis funebran pilaron, kaj tie plenumis sian frenezan rezolucion, en la 236-a Olimpiko, A.D. 165.
La Parianoj levis statuon al lia memoro, kiu laŭdire estis orakula (Anaksagoro, citita fare de Valois, Ad. Anmm. Marcell. ). Lukiano, kiu konis Peregrinon en sia junaĝo, kaj kiu ĉeestis ĉe sia stranga sinofero, eble troŝarĝis la rakonton de sia vivo (Lukiano, De Morte Peregrini)[1]
Priskribo de Aŭlo Gelio
[redakti | redakti fonton]Aŭlo Gelio estis lia lernato kaj disponigis mallongan, sed malsaman, vidpunkton pri sia majstro Peregrino. Li priskribas Peregrinon kiel "viron de digno kaj forto", kaj Aŭlo regule vizitis lin en sia kabano ekster Ateno kie li aŭskultis aĵojn kiuj estis "helpemaj kaj noblaj":
Peregrino kutime diradis, ke saĝulo ne farus pekon, eĉ se li scius, ke nek dioj nek homoj tion sciis; ĉar li pensis, ke oni devas deteni sin de peko, ne pro timo de puno aŭ malhonoro, sed pro amo al justeco kaj honesteco kaj de sento de devo.
Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]- Heraklo
- Herodo Atika (101-177)
- Luciano de Samosato (125-180)
- Aŭlo Gelio (125-180)
- Atenagoro el Ateno (133-190)
- Filostrato de Lemnos (190-230)
- Eŭzebio de Cezareo (260-340)
- Amiano Marĉelino (330-397)
- Sankta Hieronimo (347-420)