Gvadalaharo
|
Por aliaj signifoj, bv. rigardi la apartigilan paĝon: Guadalajara |
.svg)
Gvadalaharo aŭ Gvadalaĥaro[mankas fonto] (Guadalajara en la hispana lingvo, el araba origino, laŭ la samnoma hispana urbo) estas la ĉefurbo de la subŝtato Ĥalisko (Jalisco), en Meksiko.
Guadalajara situas en la pacifika regiono de la lando, je 20,67º N, 103,35º O.
Ĝi estas la dua plej granda urbo en Meksiko, kun ĉirkaŭ 1.600.984 loĝantoj en 2005, sen enkalkuli la aglomeraĵon. Ĝi posedas gravan kolonian monumentan patrimonion, kaj estas la sidejo de multnombraj teknologiaj firmaoj.
Historio
[redakti | redakti fonton]Post la venko de Tonalá (okazinta la 25an de marto 1530), Nuño de Guzmán ĝuis la omaĝon kaj omaĝon de ĉiuj komunumoj de la valo Atemajac, kie hodiaŭ sidas la ĉefurbo Jalisco. La konkeranto eĉ aspiras esti nomumita de Karolo la 5-a kiel la unua markizo de la Valo de Tonalá.
La urbo havis kvar loĝlokojn antaŭ ol ekloĝi en menciita ĉefurbo, unue ĝi estis en Nochistlán en la loko konata kiel el zapote, hodiaŭ konata kiel San-Juano. Ĝi estis fondita de Kristoforo de Oñate la 5-an de januaro, 1532, kiu estis komisiita de Nuño de Guzmán. Li volis havi urbon, kiu servos lin por certigi liajn konkerojn. Inter La Villa de Guadalajara ĝi estis fondita de 42 najbaroj; La nomo de Gvadalaharo estis prenita memore al la samnoma hispana urbo, la naskiĝloko de Nuño de Guzmán. La Vilao ne daŭris longe sur ĉi tiu retejo, kun la konsento de Guzmán, Juan de Oñate (filo de Kristoforo de Oñate), Miguel de Ibarra kaj Sancho Ortiz, la 19-an de majo, 1533, ili planis movi ĝin. Tiel, la 8-an de aŭgusto, 1533, Gvadalaharo estis en sia dua sidejo.
La nova urbo estis atakita la 28-an de septembro, 1535, de la aborigenoj, kiuj partoprenis la Militon Mixtón. Kristoforo de Oñate, tiama guberniestro de la urbo, organizis batalon kontraŭ la aborigenoj, de kiuj venkis la novaj loĝantoj de Gvadalaharo. Ili tiam pensis movi ĝin al la valo de Atemajac, tra ĉi tiu valo kuris la rivero San Juan de Dios kaj ĝi estis pli sekura loko defendenda kontraŭ ĉia atako de la indiĝenoj.
Iuj translokiĝis de Tlacotán al Tonalá kaj aliaj al Tetlán kie la 9-an de oktobro 1541 estis proklamita la registro de la novaj najbaroj. Kristoforo de Oñate, la 5-an de februaro, 1542, nomumis la membrojn de la nova urbestraro, kiu regos la destinon de la nova urbo. Fine, la 14-an de februaro, 1542, la urbo Gvadalaharo estis fondita sur la loko, kie ĝi nuntempe staras; loĝigante, krom Kristoforo de Oñate, 63 hispanajn familiojn (inkluzive Portugalion tiutempe). La unua urbestraro de la nuna Gvadalaharo estis instalita, prezidita de Bizkaia de Miguel de Ibarra. Ĝis la monato aŭgusto 1542, la reĝaj atestiloj eldonitaj de la imperiestro Karolo la 1-a de Hispanio kaj 5a de la Sankta Romia Imperio, en novembro 1539, en kiuj li donis Gvadalaharon la urba titolo kaj blazono. Tiun saman monaton ambaŭ atestiloj estis proklamitaj en la ĉefa placo de la nova kaj definitiva Gvadalaharo.
En 1560 la papo Paulo III rajtigis la starigon de la episkopejo de Nova Galegio en Gvadalaharo, kaj en tiu sama jaro la aŭdienco de la regado ankaŭ estis translokigita al tiu urbo, kiu tiutempe gastigis ĉirkaŭ 500 hispanojn, kiel multaj nigraj sklavoj kaj ĉirkaŭ 2200 indiĝenaj familioj disiĝis en areo de kvin km ĉirkaŭ la unuaj fundamentoj de la Katedralo.
La 18-an de novembro, 1791, fondiĝis la Universitato de Gvadalaharo en la samnoma urbo, ĉefurbo de la Nova Regno de Galegio. La inaŭguro de ĉi tiu kultura centro okazis la 3-an de novembro 1792, kun la sidejo de la iama Colegio de Santo Tomás.
Por la Sendependeca Milito, Gvadalaharo ludis gravan rolon, ĉar ĝi estis en ĉi tiu urbo kie la pastro Miguel [Hidalgo kaj Costilla] deklaris la abolicion de sklaveco. Ankaŭ ĉi tie li publikigis la ĵurnalon "The American Alarm Clock" kie li publikigis siajn ideojn. En la ĉirkaŭaĵo de la loko, sur la ponto Calderón, okazis la batalo, kie la ribelantoj estis venkitaj. Gvadalaharo ankaŭ atestis la morton de la ribelulo José Antonio "El Amo Torres", kiu helpis al hidalgo preni la urbon. Fine de la sendependeca milito, kaj kun la proklamo de la libera kaj suverena ŝtato Jalisco, Gvadalaharo fariĝis la ĉefurbo de la ŝtato.
De Sendependeco ĝis la Revolucio
[redakti | redakti fonton]Postrevolucia periodo
[redakti | redakti fonton]La Porfiriato finiĝis kaj la Meksika Revolucio eksplodis. Tiam Guadalajara ŝajne estis trankvila (ĉar la konflikto koncentriĝis en la ĉefurbo). Post la konflikto Cristero, paco revenis al Gvadalaharo. Dum longa periodo la urbo floris kaj ĉar ĝi komencis kreski ekde la kolonio, novaj arkitekturaj konceptoj naskiĝis, kiuj ornamus la urbon per stiloj de la 1920-aj ĝis la 1980-aj jaroj.
20-a jarcento
[redakti | redakti fonton]Gvadalaharo kreskis rapide por okupi lokon kiel meksika industria, turisma kaj servo metropolo kaj kiel la dua ekonomio en Meksiko post Meksikurbo. Kun la Revolucio de 1910, Gvadalaharo fariĝis la dua plej loĝata urbo en la lando, sed dum la sekvaj jardekoj ekestis regionaj militoj en la ŝtatoj Jalisco, Michoacán kaj Guanajuato. Same, la sekvo de la tielnomata "kraŝo de 29"[??] havis multe pli da efiko ol dezirata. La 1940-aj jaroj estis de socia kaj politika trankvilo, kaj konsiderinda kresko en komerco, industrio kaj demografio.
Dum ĉiu registara periodo, la urbo trapasis strukturajn planojn, kun kiuj naskiĝis novaj areoj kaj komercaj centroj kaj kun kiuj transnaciaj kompanioj kaj internaciaj industrioj alvenis en la urbon. La urbo komencis disetendiĝi ĝis ĝi trovis la teritorian union kun la municipo Zapopan. Inter la evoluoj kreitaj dum ĉi tiu periodo estas la Internacia Ekspozicio Gvadalaharo, la malpeza fervojo, la ekspansio de stratoj kaj avenuoj. La unua komerca centro en Latin-Ameriko, la unua urba elektra trajnosistemo en Latin-Ameriko, kaj la unua aŭtonoma universitato en Meksiko.
Geografio
[redakti | redakti fonton]La urbo Gvadalaharo situas en la ŝtato Jalisco kaj situas en la Valle de Atemajac, kiu en naŭatla signifas "loko, kie akvo biforiĝas", en la Neovulkana Akso . Ĝi havas mezan altecon de 1570 masl, plej multaj el kiuj estas malaltaj montetoj, kies plej alta punkto estas la Cerro del Cuatro (urbo 20° 36′ 3.97″ N 103° 21′ 47.52″ U / 20.6011028 °N, 103.3632000 °U (mapo)). La komunumo havas la riveron San Juan de Dios, kiu estas fluebla, norde kun la rivero Santiago kaj la rivero Arroyo Atemajac kaj sude de la komunumo. la fontoj de Blua Akvo. La komunumo Guadalajara estas la plej loĝata en la ŝtato Jalisco, ĝia teritoria etendo estas 187,91 km² (komunumo), kaj pli ol 850 km² en aglomeraĵo. La grundo estas vulkana ica origino kaj de la Kvaternara kaj Terciara periodo de la Kenozoika Epoko, plejparte de urba uzo. La sisma agado estas modera ĝis intensa kaj la vulkana agado reduktiĝas al la Primavera Vulkano, en la Sierra Primavera.
Klimato
[redakti | redakti fonton]La urba klimato estas humida temperita subtropika kun pluvoj somere de meza humideco kaj plejparte seka vintro (Cwa) laŭ la Klimata klasifiko de Köppen.
Printempaj tagoj estas la plej sekaj kaj plej varmaj de la jaro. Estante dum majo kaj komence de junio, la plej varma de ĉi tiu tempo kaj do de la jaro, kun maksimumoj, kiuj foje superas 35° C, kaj kun minimumoj, kiuj varias inter 13° kaj 20° C dum plej multaj noktoj. varma.
Poste (somere) venas la pluvsezono, kiu okazas post la unua dekkvino de junio ĝis la fino de oktobro, prezentante ŝtormon intensan elektran agadon, fortajn ventojn kaj kelkfoje hajlorojn, sekve de tio la temperaturoj Maksimumoj falas al averaĝe 26,5° C en ĉi tiu tempo de la jaro. De ĉi tiu sezono, la monato julio elstaras pro esti la plej malseka, pluva kaj kun la plej nubaj tagoj tra la jaro, tial ĝi kutime estas la plej reprezenta de la sezono.
Al aŭtuno kaj vintro la pluvoj malpliigas kaj cedas al sunaj tagoj kaj malvarmaj ventoj de la nordo. Vintre la averaĝa minimuma temperaturo estas 5° C, sed fojaj frostoj povas okazi, precipe en la ĉirkaŭaĵoj de la urbo proksime al la komunumo Zapopan, kun temperaturoj kiuj ili povas fali sub −2° C dum la plej malvarmaj noktoj. Malgraŭ tio, estas relative ofte, ke la temperaturo ene de Gvadalaharo malpliiĝas je tagiĝo (ĉirkaŭ 8:00 matene) ĝis 1 aŭ 0° C, almenaŭ kvar fojojn, inter decembro, januaro kaj februaro. Dumtagaj temperaturoj (vintre) povas varii, inter 12 kaj 26° C, laŭ tio, ĉu ili estas pluvaj, sunplenaj tagoj aŭ malvarma fronto. Tamen la varmaj tagoj estas multaj, povante registriĝi eĉ en februaraj posttagmezoj kun 28-30° C.
En la pluvsezono tornadoj okazis. La plej detrua estis la tiel nomata "Tornado de Talpita" registrita la 27-an de junio 2018 je la 20:30, <formita de funela nubo kun intensa pluvo akompanata de hajlo kaj ventoj ĝis 120 km / h> kaŭzitaj damaĝoj en la orienta parto de la urbo, sed precipe en la samnoma kvartalo (Talpita), kie estis preskaŭ tuta detruo, kaj kiel aparta konsekvenco, pli ol 200 falintaj arboj estis taksitaj en la urbo.
Naturaj rimedoj
[redakti | redakti fonton]
La natura riĉeco de Gvadalaharo estas reprezentata de la Printempa Arbaro, Los Colomos, kaj la Barranca de Huentitán. La flaŭro elstaras pro mikaokaj pinoj, diversaj specioj de kverkoj, dolĉgumo, fraksenoj, salikoj; kaj enkondukis arbojn kiel tabakinojn, jakarandojn kaj fikojn, same kiel orkideojn, rozojn kaj diversajn speciojn de fungoj. La faŭno reduktiĝas al la tipa urba faŭno, krom 106 specioj de mamuloj, 19 specioj de reptilioj kaj ses specioj de fiŝoj.[1]
La Barranca de Huentitán (ankaŭ konata kiel Barranca de Oblatos) situas norde de la komunumo Gvadalaharo. Ĝi mezuras ĉirkaŭ 1.136 hektarojn kaj havas mezan profundon de 600 metroj aparte. La diferenco en altecoj de la plej alta ĉirkaŭlinio (1520 msm) kaj la plej malalta (1000 msm) estas 520 metroj ĉe la punkto de la fonikula relo. Ĉi tiu kanjono ankaŭ nomiĝas Oblatos-Huentitán ĉar ĝi transiras 2 regionojn de la urbo nomataj Oblatos kaj Huentitán respektive.
La Akvofalo Cola de Caballo: ĝi situas ĉe la aŭtovojo Gvadalaharo al Zacatecas (km 15) kelkajn kilometrojn de la norda Periférico tuj post pasado de la urbo San Esteban. La akvofalo estas formita de rivereto venanta de la valo Atemajac sed nun, ĉar ĝi estas tiel proksima al Gvadalaharo kaj kvartalo kun tre malmulta evoluo, ĝi estas tre poluita.
Urba arbaro aŭ arbaro Colomos, kie situas la japana ĝardeno, situanta en la nordokcidenta parto de Gvadalaharo. Ĝi estis unu el la ĉefaj provizoj de la urbo, kaj hodiaŭ ĝi daŭre provizas ĉi tiun esencan likvaĵon al iuj ĉirkaŭaj kvartaloj. Nuntempe ĉi tiu arbaro havas 92 hektarojn da arbara maso, en kiuj elstaras pino, eŭkalipto kaj cedroj. Ĝi havas diversajn allogojn kiel: lagetoj, ludejoj kaj kampadejoj.
Inter aliaj lokoj estas ankaŭ: Parque natural Acuático Camachos. Barranca de Huentitlán La nogalera. Barranca de Oblatos, Barranca Colimilla aŭ Rio Grande, Japana Ĝardeno en la arbaro de kolonianoj.
Sportoj
[redakti | redakti fonton]La urbo havas du futbalajn teamojn en la unua divizio, la Klubo Deportivo Gvadalaharo, populare konata kiel Chivas aŭ la Sankta Rebaño kaj la Atlasa Klubo konata sub la kromnomoj de Rojinegros del Atlas. aŭ Vulpoj. En la Dua Divizio de Meksiko la Klubo Deportivo Oro kaj la Black Lions Club de la Universitato de Gvadalaharo; en la tria divido estas la legenda Nacia Sporta Klubo, kaj en la pasinteco ĝi havis aliajn teamojn kiel Jalisco-Socia kaj Sporta Klubo, ĉi-lasta jam malaperis.
En basbalo, la Charros de Jalisco ludis la Meksikan Basballigon de 1949 ĝis 1952, la Pacifika Marborda Ligo de 1952 ĝis 1955, denove la Ligo Meksikano de 1964 ĝis 1975, kaj nuntempe la Meksika Pacifika Ligo ekde 2014.
En Basketbalo, la Astros de Jalisco partoprenas en la Nacia Profesia Basketbala Ligo ekde 2019.
La ŝtato Jalisco estas landa gvidanto en la olimpika sportejo, ĉar ĝi gajnis la nacian olimpiadon 18 sinsekvajn fojojn, ĝi ankaŭ gajnis la plej altan nombron da medaloj en ĉiuj fakoj de la naciaj olimpikoj en 9 okazoj.[2]
Politiko kaj registaro
[redakti | redakti fonton]Urba Palaco de Gvadalaharo, sidejo de la urbestraro de menciita komunumo. Kiel la cetero de la municipoj en Meksiko, Gvadalaharo estas regata de urba prezidanto , kiu ekzercas plenuman povon dum tri sinsekvaj jaroj.
Leĝdona povo estas posedata de la konsilio, konsistigita de la nomlisto elektita de la urbestra kandidato, konsistigita de konsilanoj, kiuj ne estas elektitaj de la civitanoj per rekta aŭ nerekta voĉdono, sed la nomlisto pasas aŭtomate se la urbestro venkas.
La komunumo estas dividita en kvin elektodistriktojn por elekti urbajn reprezentantojn en la federacia leĝdona povo. Ĉi tiuj distriktoj estas la VIII, IX, XI, XIII kaj XIV de la ŝtato
Administra divido
[redakti | redakti fonton]Sektoroj, en kiuj dividiĝas la Gvadalahara metropola areo. Pro la kresko de la urba areo, la metropola areo konsistas el la jenaj komunumoj: Gvadalaharo, Zapopan, Tonalá, Tlaquepaque, Tlajomulco de Zúñiga, El Salto, Juanacatlan, Ixtlahuacán de los Membrillos kaj Zapotlanejo. Ĉiu municipo estas regata de populare elektita urbestro kun trijara oficperiodo. La urbestroj, kune kun grupo de konsilistoj nomataj Cabildo, formas Urbestraron. Tiusence ĉiu urba kaj antaŭurba komunumo estas aŭtonoma, kaj tio, kio kunigas ilin serĉante la metropolitenan areon, estas la Metropola Konsilio, kiu konsistas el la menciitaj municipoj kaj estas regata de la subŝtata guberniestro. La funkcio de ĉi tiu grupo estas vidi la problemojn kaj solvojn de la urba areo kaj ĉefe solvi ilin kune. Ĉiu komunumo estas dividita en zonojn,Ĉi tiuj havas la funkcion de la ordigado de urba planado ĝenerale, Gvadalaharo havas la jenajn sep areojn: Centro, Minerva, Huentitán, Oblatos, Olímpica, Tetlán kaj Cruz del Sur.Same la metropola areo dividiĝas en kvar sektorojn: Juárez, Hidalgo, Libertad kaj Reforma.
Religio
[redakti | redakti fonton]La urbo estas la sidejo de la dua plej grava katolika ĉefepiskopujo en Meksiko, la Arkidiocezo de Gvadalaharo , nur malantaŭ la Ĉefepiskopujo Primada de México . Ĝi ankaŭ havas la seminarion kun la plej granda nombro da studentoj, ne nur en Meksiko sed tutmonde kun 622 seminarianoj en la ĉefa seminaria stadio. La Arkidiocezo de Gvadalaharo raportis en 2009 la jenajn nombrojn: 432 paro parishoj, 1.100 diocezaj pastroj, 341 religiemaj pastroj, 25 diocezaj pastraj preskriboj kaj 21 pastraj preskriboj de religiaj parokanaroj. Tiutempe en la Arkidiocezo de Gvadalaharo estis unu dioceza pastro por po 6454 loĝantoj de la paŝtista teritorio. [ 37 ](...)
Gvadalaharo estas hejmo de granda nombro da kristanaj anoj de aliaj filioj; Protestantoj , anglikanoj , ortodoksuloj , mormonoj kaj atestantoj de Jehovo . Ĝi ankaŭ havas establitan judan komunumon. Ĉi tiu ĉeesto devenas de la unuaj jardekoj de la 20a jarcento, kiam la komunumo estis dividita inter judoj de Aŝkenazo kaj judoj de Sefarda origino.. Meze de la 1960-aj jaroj ambaŭ komunumoj decidis kunfandi kaj labori kune. Sub ĉi tiu kuniĝo, la judoj de la urbo vivis ĉirkaŭ 40 jarojn. La nova jarcento alportis al la juda vivo de la urbo la rompon de la unuigita organizo, generante la disiĝon inter la Israela Komunumo de Gvadalaharo, [ 38 ] kun ortodoksa rito, kaj la Hebrea Komunumo de Gvadalaharo , [ 39 ] kun konservativa rito. .
Estas ankaŭ signifa nombro da kredantoj en la doktrinoj de budhismo, hinduismo kaj "novaj religioj" ( ĉielarko , rastafaria , nova epoko , kaj aliaj). La urbo estas la monda centro de la preĝejo La Luz del Mundo
Katolika partio kaj tradicio
[redakti | redakti fonton]Kvankam la Patronoj de Gvadalaharo estas Sankta Mikaelo Arkianĝelo, Sankta Jakobo la Apostolo kaj la Virgulino de Gvadalupo, la plej granda religia festo en Gvadalaharo okazas la 12-an de oktobro, la tago en kiu la bildo de la Virgulino de Zapopan trairas la vojon, kiu iras de la Metropola Katedralo de Gvadalaharo al la Baziliko de Nia Sinjorino de Atendo en Zapopan. Ĉi tiu evento estas konata kiel " La Romería " kaj estas la alta punkto de religia festo, kiu konsistas el la vizito farita de la bildo de Nia Sinjorino de Atendo de Zapopan al la kapeloj kaj parokoj de Gvadalaharo. Oficiale la vizitoj komenciĝas en majo kaj la lasta vizitota templo estas la Metropola Katedralo, kie ĝi restas ĝis la mateno de la 12a, kiam ĝi komencas sian revenon al la baziliko Zapopan, ĝia sanktejo.
Domoj kaj stratoj estas ornamitaj per papero picado, luzerno kaj floraj aranĝoj tra kiuj la bildo pasas antaŭ ol atingi la paro parishon aŭ kapelon de ĉiu kvartalo. Ĉi tiu sindediĉo estas tre aparta al Gvadalaharo kaj havas neniun paralelon en Meksiko, nek en siaj formoj nek en sia historio, historio intime ligita al la fondo mem de Gvadalaharo en 1542, ĉar jam en 1531 Fray Antonio de Segovia vojaĝis tra la valo de Atemajac kaj Zapopan, evangelizante la originalojn de ĉi tiuj landoj, akompanataj de la bildo de la Virgulino de Atendo, kiu estas la originala bildo, kiu faras la turneon ĉiun 12an de oktobro.
Publika servo sistemo
[redakti | redakti fonton]Gvadalaharo havas ampleksan gamon de publikaj servoj dediĉitaj al civitanoj. Plej multaj estas financataj de la ŝtata registaro de Jalisco, kaj aliaj per privata iniciato.
La Ministerio pri Publika Sekureco estas rekta dependeco de la federacia registaro. Gvadalaharo nuntempe havas propran filian agentejon pri publika sekureco de la ŝtata sekretario pri publika sekureco. La Unuiĝo de Gvatado de Verdaj Areoj kaj Sportaj Centroj, ofte konata kiel Arbaraj Gardistoj, estas subunuo de la Ministerio pri Publika Sekureco, kaj zorgas pri prizorgado de gvatado en parkoj, arbaroj kaj verdaj areoj. La fajrobrigado estas agentejo zorge de la ŝtata registaro, kiu estas konsiderata unu el la plej gravaj agentejoj en la gvadalahara krizosistemo. Civila protekto estas urĝa sistemo, kiun kunordigas la fajrobrigada Gvadalaharo. Ĝi ankaŭ havas krizan numeron 066. Telefonante ĉi tiun numeron de iu ajn loka, publika aŭ poŝtelefono, telefonisto respondos kaj respondecos oferti telefonan helpon.
La Universitato de Gvadalaharo (hispane Universidad de Guadalajara) estis fondita en 1792 en la samnoma urbo Gvadalaharo. La universitato havas plurajn bakalaŭrajn kaj postdiplomajn kampusojn same kiel plurajn institutojn, kiuj estas distribuitaj ĉie en la subŝtato Ĥalisko.
Urboplanado
[redakti | redakti fonton]La urba ordigo ene de la municipo de Gvadalaharo povas esti konsiderata varia, ĉar ene de ĝi ekzistas diversaj formoj de stratoj, avenuoj, kvartaloj kaj subsekcioj, kiuj havas malsamajn liniojn kiel ortogonalaj , kun horizontalaj kaj vertikalaj linioj, kiuj kruciĝas, kaj neregulaj , tio estas sensencaj stratoj kaj avenuoj, sed ĝenerale ni povas diri, ke Gvadalaharo havas stelan spuron, kiuj estas kvin elirejoj, kun pluraj vojringoj ĉirkaŭ ĝi kaj transirantaj ilin.
Komence de Gvadalaharo, ĝi havis ortogonalan spuron, t.e., kun horizontalaj kaj vertikalaj linioj, kiuj intersekcas, tamen tra la jaroj kaj dum ĝi kreskis direkte al la rivero San-Juano de Dios, ĉi tiu spuro klinis kvankam ĝi daŭris. kun la sama tendenco, male al la norda, okcidenta kaj suda flanko, kie la samaj stratlinioj estis sekvitaj.
Ĉi tio ŝanĝiĝus kiam la fervojo al Gvadalaharo estis enkondukita en 1888, ĉar en la dudeka jarcento kiam urbanizita en la sudo, ĝi spertis alian inklinon, la saman kazon kiel en San-Juano. Kun la paso de la tempo kaj la aneksado de urboj, unue Analco, Mexicaltzingo, Mezquitan kaj San Juan de Dios, kaj poste ili igis Gvadalahararon havi diversan spuron, al tio aldoniĝas ĝia akcelita kresko en la 20a jarcento, kiu generis la spuro menciita en la unua alineo.
Dum la registaro de José de Jesús González Gallo, inter 1947 kaj 1953, Gvadalaharo estis la temo de gravaj publikaj verkoj, kiuj parte ŝanĝis la urban pejzaĝon de la historia centro de la urbo.
Elstaras la etendaĵoj de la avenuoj Alcalde-16 de Septiembre kaj Juárez, kiuj ne plu sufiĉis por la kreskanta nombro da aŭtoj, kiuj, tagon post tago, cirkulis tra la urbocentro. Tiel, por pligrandigi la avenuojn necesis malkonstrui konstruaĵojn kaj kongrui kun la strato. Tiuj malkonstruoj ne ĉesis generi diskutadon, ĉar, kvankam oni provis modernigi kaj pliefikigi la centron de Gvadalaharo, la neriparebla perdo de multaj malnovaj konstruaĵoj kun arkitektura kaj historia valoro ankoraŭ bedaŭras.
Iuj aliaj konstruaĵoj ĉirkaŭ la gvadalahara katedralo estis malkonstruitaj kun la celo lasi grandajn liberajn spacojn ĉe la kvar flankoj de la episkopa sidejo, formante grandan latinan krucon en kies centro elstaras la katedralo.
La Kruco de Placoj estis formita de la ekzistanta Placo de Armiloj, sur la suda flanko de la preĝejo. Malkonstruoj ne necesis en ĉi tiu spaco. Aliflanke, antaŭ la ĉefa fasado de la katedralo, necesis malfermi la spacon por la Placo de la Komunumo (poste konata kiel Placo de la Fundamento, Placo de la Laŭroj kaj Placo Gvadalaharo, sinsekve). Same, norde, malnova preĝejo de la 17-a jarcento anstataŭiĝis per la Placo de la Rotondo de la Homoj Ilustraj (maŭzoleo, kie estas deponitaj la restaĵoj de elstaraj loĝantoj de Jalisco). Fine, por kompletigi la krucon en ĝia plej longa parto, la malnovaj domegoj, kiuj okupis la du blokojn inter la malantaŭa fasado de la katedralo kaj la antaŭa fasado de la Teatro Degollado, estis tute detruitaj.estigante la Placon de la Liberigo (ankaŭ nomata Placo de la Tri Poderoj, kaj pli konata kiel Placo de la Du Kopoj).[ 42 ]
En sia klopodo fari Gvadalaharon daŭrigebla urbo, la Meksika koridoro (VENIU) estis konstruita de la avenuo López Mateos ĝis Juan Palomar kaj Arias, kun la intenco vastigi la infrastrukturon de la bicikla vojo laŭ la avenuo Meksiko kun 1,8% km kaj la plibonigo kaj plibeligo kun ĝardenoj kaj la starigo de Pura Punkto
colonias (kvartaloj)
[redakti | redakti fonton]Gvadalaharo konsistas el pli ol 2300 kvartaloj, en kiuj etendiĝas la Metropola Areo, la unua placo de la urbo konsistas el domoj plejparte de pli ol 2 niveloj kun arkitekturaj stiloj, kiuj iras de ĉurrigereska, baroka kaj eŭropa stiloj de la 19-a jarcento. , la unua placo de la urbo konsistas el la centraj areoj kaj iliaj ĉirkaŭaĵoj, kiel la kvartaloj Santuario, Mezquitan, Analco, San Juan de Dios kaj Colonia Centro.
Direkte al la okcidento de la unua pentraĵo, la domegoj de la 19-a jarcento komencas leviĝi, loĝejo de eminentaj karakteroj en la historio de la grandurbo, novklasikaj strukturoj kaj grandaj domoj de la Porfiriato, tiu pentraĵo konsistas el kolonioj kiel Lafayette, Americana, Moderna, Arcos Vallarta, en Las. kiu iliaj respektivaj ekspansioj respondas al konstruoj de la jaroj 1920,1930, 1940 kaj 1950. Al ĝia ĉirkaŭaĵo Gvadalaharo plivastiĝas en dua kadro, kie la florado de la novaj arkitekturaj tendencoj de la jaroj 1960 kaj 1970 lasos la spuron de kolonioj kiel Kolonio. Americana , Vallarta Poniente , Modern, Providencia, Vallarta San Jorge, Jardines del Bosque, Chapalita, ktp. Inter kiuj estas de postmodernismaj linioj, 1925-stilo ĝis la arkitektura heredaĵo de unu el la mondaj ikonoj de meksika arkitekturo: Luis Barragán .
La urbo havas loĝajn evoluojn kaj privatajn komunumojn. Ĉi tiuj kolonioj situas kaj en la komunumo Guadalajara, kiel en ĝia najbara komunumo Zapopan kaj iuj en la sudo de la urbo, en la komunumo Tlajomulco. Iuj el ĉi tiuj kolonioj estas: Colinas de San Javier, Puerta de Hierro, Providencia, Chapalita, Jardines de San Ignacio, Ciudad del Sol, Valle Real, Lomas del Valle, Santa Rita, Monraz, Santa Anita Club de Golf, El Cielo, Santa Isabel, Virreyes, Bugambilias, Las Cañadas, La Estancia, ktp.
Partneraj urboj
[redakti | redakti fonton]Inter la partneraj urboj de Gvadalaharo estas
Konataj urbanoj
[redakti | redakti fonton]Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ relaciones internacia (3-a de majo 2014). Arkivita el [http: //www.guadalajara.gob.mx/relacionesinternacionales /ubicacion.htm la originalo] je 2010-04-19. Alirita 2021-12-19.
- ↑ https://web.archive.org/web/20061220164858/http://code.jalisco.gob.mx/index1.html
- ↑ https://www.cronicajalisco.com/notas/2013/3637.html