Sieĝo de Melilo
| Sieĝo de Melilo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| sieĝo | |||||||
| |||||||
La Sieĝo de Melilo (1774) estis malsukcesa provo konkeri la hispanan enklavon de Melilo de la Alawide- sultano de Maroko Muhammad III kaj liaj anglaj aliancanoj. La urbo estis ĉirkaŭita kaj sieĝita en 1774 de granda armeo de la sultano kaj multaj alĝeriaj solduloj. La urbo estis protektita de garnizono komandita de la irlandano Juan Sherlocke . La sieĝo estis rompita fare de hispana krizhelpfloto.
Batalo
[redakti | redakti fonton]Kun la promeso de angla armea kaj financa helpo por milito kontraŭ Hispanio, sultano Muhammad ibn Abd Allah kreskigis armeon de 40,000 viroj ekipitaj per potenca artilerio kaj komencis bombadi la grandurbon en 1774. La hispanaj soldatoj rezistis la sieĝon dum pli ol 100 tagoj, dum kiu tempo pli ol 12,000 kanonoj estis lanĉitaj ĉe la grandurbo. En la sama periodo malgranda garnizono gvidita de Florencio Moreno rezistis alian armeon senditan de la sultano al Peñón de Vélez de la Gomera .
En 1775 angla ŝipo kun militmaterialo direktiĝis al Melilo estis kaptita de la hispana mararmeo, hispana mararmeo kiu tiam atingis la grandurbon; samtempe la otomanoj de la Alĝera Regenteco komencis invadi la orientajn limojn de Maroko kaj la alĝeriaj solduloj dizertis, tiel ke Sherlocke komencis rompi la sieĝon, kiu finfine finiĝis en marto 1775.La fino de la sieĝo estas memorita fare de la hispanoj kiel "Nuestra Señora de la Victoria".
Kun la Paco de Aranjuez en 1780, Maroko rekonis hispanan suverenecon super Melilo en interŝanĝo por kelkaj teritoriaj koncedoj.
Bibliografio
[redakti | redakti fonton]Rezette, Roberto (1976). La Hispanaj Enklavoj en Maroko. Nouvelles Editions Latines Eldonejo.
