Guglielmo da Saliceto
| Vilhelmo da Saliĉeto (1210-1277) | ||
|---|---|---|
 anonima bildo de Vilhelmo de Saliceto
| ||
| Persona informo | ||
| Guglièlmo da Saliceto | ||
| Naskiĝo | 1210 en Saliceto,  Italio
| |
| Morto | 1277 en Piacenza, Italio
| |
| Religio | katolika eklezio vd | |
| Lingvoj | Mezepoka latino • Medieval Italian vd | |
| Alma mater | Universitato de Bolonjo, Universitato de Pavio, Universitato de Verono | |
| Profesio | ||
| Okupo | kuracisto anatomo kirurgo universitata instruisto  vd
| |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Guglielmo da Piacenza aŭ "Saliĉeto da Bolonjo" (1210-1277) estis itala kuracisto, kirurgo, profesoro en la Universitato de Bolonjo kaj unu el la plej grandaj majstroj de la kirurgio en Mezepoko. Li estis fundamenta en la starigo de iu medicina lernejo en Bolonjo. Lia "Kirurgio" estis alte origina kaj ne bazita sur antaŭaj skribaĵoj.[1]. Li probable dissekcis homajn restaĵojn por plibonigi siajn konojn. Li rekomendis la uzon de la kirurgia tranĉilo por kaŭterizo kaj vundoj. Li estis lernanto de Ugo de' Borgognoni kaj lia disĉiplo Lanfranko da Milano portis al Francio liajn metodojn.
Vivo
[redakti | redakti fonton]Vilhelmo de Saliĉeto studis en Bolonjo kaj estis lernanto de Ugo de' Borgognoni tie iĝante "Magister in physica" ("Majstro pri medicino"). Tiuepoke la kursoj pri medicinaj studoj identiĝis al tiu pri filozofio, specife tiu natura, kaj la kuracisto aŭ "physicus" klare distingiĝis el la kirurgo kiu retenis empiriajn konceptojn.
Post longaj vojaĝoj kaŭze de la tiamaj politikaj malstabilecoj li definitive fiksiĝis en Bolonjo kiel "Master chirurgiae" (Majstro pri Kirurgio). Inter 1245 kaj 1248 li estis profesoro en Pavio kie li konatiĝis kun la imperiestro Frederiko la 2-a (1194-1250), kun kiu li diskutis pri filozofio kaj medicino.
_(_-1276)_Wellcome_F0002704.jpg)
En sia verko "Chirurgia", verkita "ad petitionem domini Frideric imperatoris" (laŭ peto de la imperiestro Frederiko), li parolas pri la graveco rilate al konado de la anatomio, laŭ la tradicio de la bolonja lernejo de la familio Borgognoni kaj Mondino dei Liuzzi, fundamenta por la kirurgia arto, kiun cetere li priskribas per mirinda maniero. En sia "Liber in scientia medicinali" li elmontras siajn bonajn konojn pri la medicino.
Li estis la unua kiu elstarigis la gravecon de la medicina kulturo ankaŭ rilate al la kirurgia arto, provante la realproksimigon post preskaŭ unu jarmilo, tiel kiel jam faris la Medicina Lernejo de Salerno, rilate al la du profesioj kiuj ankoraŭ restus profunde dividitaj kaj kontrastantaj dum kelkaj jarcentoj. Vilhelmo de Saliĉeto kaj la medicina lernejo el Bolonjo reenkondukis la uzon de la kirurgia tranĉilo en Italio, aboliciita de la araboj favore al kaŭterilo.
Inter siaj plej famaj lernantoj oni povas mencii Lanfranco da Milano, konsiderata unu el la fondintoj de la medicina lernejo en Francio.
Verkaro
[redakti | redakti fonton]- Summa conservationis et curationis, 1285, 1489
- Liber in scientia medicinali, et specialiter perfectus qui Summa conserviationis et curationis appellantur., Piacenco, 1475; Venecio, 1489; Lepsiko 1495
- Libellus de chyrurgia, 1275, dediĉita al Buono aŭ Bruno del Garbo, patro de Dino del Garbo[2]
- Brepols Online
- Making Women's Medicine Masculine: The Rise of Male Authority in Pre-Modern ..., Monica H. Green
- De salute corporis, Kornelius von Zierikzee, Kolonjo, 1500
Literaturo
[redakti | redakti fonton]- Treccani
- Medieval Medicine, Plinio Prioreschi
- Practical Medicine from Salerno to the Black Death, Luis Garcia-Ballester
- The American Journal of Surgery
Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]- al-Razio (854-925)
- Abulkasizo (936-1013)
- Ruggero Frugardi (1140-1195)
- Gilbertus Anglicus (1180-1250) brita mezepoka kirurgo
- Ugo de' Borgognoni (1180-1258)
- Frederiko la 2-a (1194-1250)
- Mondino dei Liuzzi (1275-1326)
- Dinus Florentinus (1280-1327)
- Lanfranco da Milano (1245-1310) itala kirurgo kaj disĉiplo de Saliĉeto
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ History of Surgery
- ↑ Medicine and the Italian Universities: 1250-1600, Nancy G. Siraisi
