Martín de Barúa
| Martín de Barúa | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 1-an de januaro 1677 en Bilbao |
| Morto | 18-an de aŭgusto 1739 (62-jaraĝa) en Bonaero |
| Lingvoj | hispana • eŭska |
| Ŝtataneco | Hispanio 
|
Martín de Barúa (mortis en Buenos Aires, Gubernio de la Plata-Rivero, la 18-an de aŭgusto 1739) estis hispana militisto kaj administranto en la Hispana Imperio. Li servis kiel Vicguberniestro en Santa Fe de la Vera Cruz inter 1714–1716 kaj 1717–1722, kaj kiel guberniestro de Paragvajo inter 1725–1730. Sub lia direkto kiel guberniestro, la urboj Carapeguá kaj Itauguá estis fonditaj, la 14-an de majo 1725 kaj la 27-an de junio 1728, respektive.
Biografio
[redakti | redakti fonton]La frua vivo de Barúa estas neklara. Komence de 1712, li ŝajne estis kapitano kaj servis kiel juĝisto en la Consejo Supremo de Hacienda, imposttribunalo.[1]
Kapitano Barúa estis nomumita de la Guberniestro de la Plata-Rivero, Alonso de Arce y Soria, kiel Vicguberniestro de la urbo Santa Fe de la Vera Cruz. Li estis enoficigita la 28-an de septembro 1714.[2] Li servis en tiu rolo ĝis 1722, kvankam Juan de Lacoizqueta transprenis la postenon dum proksimume jaro inter 1716–1717.
La Vicreĝo de Peruo, José de Armendáriz, unua markizo de Castelfuerte, sendis Barúa al Paragvajo kiel guberniestro post la problemoj kun la malhonorigita juĝisto José de Antequera y Castro, kiuj fine eskaladis al armitaj rezistoj kontraŭ la Imperio.
Kiel guberniestro, Barúa adoptis akordigan politikon kun la subtenantoj de Antequera. La plej akra disputo en la provinco estis la traktado de la Societo de Jesuo, kiu administris la proksimajn jezuitajn redukcionojn. Barúa estis populara inter la paragvajanoj pro sia kontraŭstaro al la jezuitoj, simile al Antequera. Li permesis al la jezuitoj reveni al sia kolegio en Asunciono nur pro la insisto kaj ordono de la Vicreĝo mem.
La politiko de Barúa helpis konservi la pacon dum 5 jaroj, sed ne solvis la fundamentan disigon inter la politiko de la Vicreĝo kaj la deziro de la paragvajanoj pri kontraŭjezuita politiko. Kiam nova guberniestro, Ignacio de Soroeta, estis sendita, la provinco Paragvajo denove estis profunde malkontenta. La setlantoj petis, ke Barúa restu guberniestro. Barúa, konsciante, ke Antequera putris en malliberejo, ne volis perfidi la hispanan kronon, kaj insistis, ke se li konservus la postenon, tio estus nur por transdoni ĝin al Soroeta. Li fine eksiĝis seniluziigita kaj forlasis la provincon. La anstataŭigo de Barúa kaj la rifuzo de Soroeta iĝis la komenco de la dua fazo de la ribelo de la komunuloj en Paragvajo.[3]