Minora duto

Pri la intervalo de duto,, eta aŭ minora duto estas la parenceco inter la antaŭiranta tono kaj la unua noto (la bazo aŭ toniko) en maĵora skalo. Estas la inversigo de la maĵora septo (granda septo). Ĝi ofte mallongiĝas kiel m2.

Minora duto en ĝusta sintoneco konformas al la tonalta proporcio de 16/15 aŭ 1:1.0666, aŭ variaj aliaj proporcioj, dum en egala temperita sintonizado estas proporcio de 1:2^1/12 (proksimume 1.059) t.e. 100 cendoj, ĉi tie 16/15 respondas al 111.731 cendoj.

Aliflanke, maĵora duto estas la parenceco inter la sekvanta tono kaj la unua noto (la toniko) en maĵora skalo. Estas la inversigo de la minora septo (eta septo). Ĝi ofte mallongiĝas kiel M2. En ĝusta sintoneco ĝi konformas al la tonalta proporcio de 9/8, kiu respondas al 203,9 cendoj.

Traditionally la minora duto konsideriĝas la plej disonanca intervalo post la tritono.

Laŭ Carl Dahlhaus (1990), "dum la malfrua 13-a jarcento la duonduto traviviĝis kiel problemeca intervalo ne facile koniĝata, kiel la neracionala restaĵo inter la perfekta kvarto kaj la ditono [4/3 / (9/8)² = 256/243!]." En melodika duontono, ne "tendenco perceptiĝas de la suba tono ale la supra, aŭ de la supra ale la suba. La dua tono ne preniĝas esti la 'celo' de la unua. Anstataŭe, la duontono evitiĝis en clausulaj, ĉar ĝi mankis klarecon kiel intervalo." Eko en la 13-a jarcento kadencoj komencas bezoni movimenton en unu voĉo de duonduto kaj la alia de plenduto en kontraŭa movimento.

Tekstaj fontoj

• DAHLHAUS, Carl, trans. GJERDINGEN, Robert O. (1990). Pristudoj en la Origino de Harmonia Toneco (angle: Studies in la Origin of Harmonic Tonality. Princeton University Press. ISBN 0691091358.

Vidu ankaŭ

• Duto
• Duonduto
• Plenduto
• Agordo
• Logaritma skalo

Eksteraj ligiloj

• TONALSOFT Enciklopedia of Sintonizado Arkivigite je 2005-03-23 per la retarkivo Wayback Machine