Pigniu

Pigniu
	Blazono de Pigniu
	Pigniu
former municipality of Switzerland • vilaĝo
Kantono	Grizono
Distrikto	Surselva
Komunumaro	Ruis
Koordinatoj	46° 48′ 36″ N 9° 6′ 54″ O / 46.81000 °N, 9.11500 °O (mapo)Koordinatoj: 46° 48′ 36″ N 9° 6′ 54″ O / 46.81000 °N, 9.11500 °O (mapo)
Nombro de loĝantoj	31
Areo	18,01 km²
Alteco	1301 m super marnivelo
Poŝtkodo	7156
Komunumkodo	3613
	Mapo de Pigniu
	v • d • r

Pigniu (germanlingva kaj ĝis 1943 oficiala nomo Panix, en Esperanto ankaŭ Panikso) estas komunumo de la komunumaro Ruis kaj la distrikto Surselva en Kantono Grizono, Svislando. Ĝi havis 31 loĝantojn je la 31-a de decembro 2009.

Geografio

Pignio situas sur alteco de 1301 m s.m. en la Paniksovalo, norda flanka valo de la valo de Antaŭa Rejno. Pigniu troviĝas ĉe la suda flanko de Paniksopasejo, trans kiu piedpado kondukas al Elm en la Sernfvalo en Kantono Glaruso. En nordoriento la teritorio de la komunumo Pigniu etendiĝas al Vorab-Glaĉero. La plej alta punkto de la komunumo estas sur 3158 m s.m. la kulmino de Hausstock en nordokcidento de la komunumo sur la trilima punkto inter Andiast, Glaruso Sudo kaj Pigniu. Sudoriente de Hausstock sur la komunuma teritorio situas la Mer-Glaĉero. Sur la limo de la komunumoj Pigniu kaj Andiast situas la baraĵlago de Pigniu. Al la komunumo apartenas krom la vilaĝo Pigniu mem la setlejoj Cuolms kaj la alpopaŝtejoj Alp Ranasca kaj Alp da Vadials.

Najbaraj komunumoj

Pigniu limas en nordo al Glaruso Sudo (GL), en nordoriento al Siat, en sudoriento al Rueun, kaj en okcidento al Andiast.

Trafiko

Pigniu situas komplete flanke de la gravaj trafikvojoj. Ekzistas mallarĝa veturebla vojo al Rueun. Trans Paniksopasejo kondukas piedpado al Elm en la Sernfvalo en Kantono Glaruso. Al la publika transportreto Pigniu estas konektita per poŝtaŭtolinio al la stacidomo de Rueun.

Historio

La unua dokumenta mencio de Pigniu datiĝas el la jaro 1403 kiel Pingyow. La preĝejo Sankt Valentino, kiu estis konsekrita en la jaro 1465 estis dum la 17-a jarcento pilgrimejo. Ĝis 1667 ĝis apartenis al la paroĥo Rueun, ek de tiam ĝi formis propran paroĥon. La 7-an de oktobro 1799 la trupoj de Aleksandr Suvorov, kiuj fuĝis de Napoleono pasis la Pankisopasejon kaj rabobrulis la vilaĝon. En la 1930-aj jaroj estis konstruita la veturebla vojo al Rueun. La loĝantaro de Rueun dum la lastaj jaroj konstante malkresksis. En la jaro 1974 la lernejo devis esti fermita. ^[1]