Rocroi

Premioj
	• Urbeto kun karaktero vd

Rocroi
komunumo
komunumo en Francio ; limurbo ; fortifikita urbo vd
	Blazono
Administrado
Regiono	Grand Est (Granda Oriento)
Departemento	Ardennes
Arondismento	Charleville-Mézières
Kantono	Rocroi
Antaŭa regiono	Ĉampanjo-Ardenoj
INSEE kodo	08367 [+]
Poŝtkodo	08230
En TTT	Oficiala retejo [+]
Demografio
Loĝantaro	2 259 (2021) [+]
Loĝdenso	45 loĝ./km²
Geografio
Geografia situo	49° 56′ N, 4° 31′ O (mapo)49.9252777777784.5213888888889Koordinatoj: 49° 56′ N, 4° 31′ O (mapo) [+]
Alto	385 m [+]
Areo	50,41 km² (5 041 ha) [+]
	Rocroi (Ardennes)
	Situo en la departemento
	Rocroi (Francio)
	Situo de Rocroi en Francio
Alia projekto
	Vikimedia Komunejo Rocroi [+]
Premioj
	• Urbeto kun karaktero vd
	v • d • r

Rocroi - prononco laŭ sistemo IFA [ʁɔkʁwˈa] - estas komunumo de Francio. Ĝi situas en la departemento Ardennes, en la regiono Grand Est (prononco [ɡʁɑ̃t‿ɛst] aŭskulti, (france, en Esperanto Granda Oriento) kaj en la antaŭa regiono Ĉampanjo-Ardenoj, je nur du kaj duono da kilometroj apud la belgia ŝtatlimo. Fine de 2021 en la komunumo vivis 2 259 loĝantoj sur areo de 50,41 kvadrataj kilometroj, kio rezultigas loĝdenson de 45 loĝantoj/km². Administre la komunumo apartenas al la arondismento Charleville-Mézières, kaj al la kantono Rocroi.

Ĝiaj loĝantoj en la franca kutime nomiĝas rocroyen(ne)s.

Historio

Ĉiu franca studento konas ĝian nomon, ĉar princo Enghien la 19-an de majo 1643 tie venkis la hispanan infanterion pensitan nevenkebla (en la t.n. batalo de Rocroi). Li estis kuzo de la franca reĝo Luizo la Dek-kvara. Post la venko, la "Sunreĝo" decidis fari nekonkereblan fortikaĵon en tiu sensignifa vilaĝo kaj je ordono de militinĝeniero Vauban soldatoj konstruis tian fortikaĵon kontraŭ la tiama hispana Belgio, kiun vere neniam povis konkeri ofensivaj armeoj. Ĝia stato ankaŭ nun estas la sama kiel tiam, ĝia tuteco estas nedifektita, kun speciala steloformo, pintoformaj bastionoj, kompaktaj defendoremparoj, fortikigitaj loĝdomoj, kazernoj kaj levopontoj.

Ĝi estas loko, kie naskiĝis la husara regimento "Bercsényi".

Inter la vilaĝoj lokiĝantaj sporade ĉirkaŭ ĝi, oni povas atenti du farmobieno-grupojn, kiujn oni nomas Les Hongreaux (lez ongro'). Ĝi nekontraŭstareble rememorigas pri la franca nomo de la hungaroj: Les Hongrois (lez ongroa'). Ĉu tiu ardena vilaĝo konsistanta el apenaŭ kvindek domoj, malantaŭ ĉies dorso, povas rilati al la hungaroj? Por respondi ni devas retrorigardi en la 18-an jarcenton, kiam la "kuruca" militestro ("kurucoj" estis liberecobatalantoj kontraŭ la aŭstra imperi(estr)o en Hungario) Antal Esterházy fuĝis en 1713 en Francion, kune kun Francisko Rákóczi la 2-a. Lia filo, Bálint József Esterházy proponis ofere al la franca reĝo Luizo la Dek-kvina, ke li varbos husaran regimenton, konsistantan el kvar batalionoj, el hungaraj soldatoj transilvaniaj. La nova kavaleria formacio, permesita.de la reĝo, enmarŝis la urbon Rocroi je la 27-a de januaro 1735. Ekde tiam ĝi estis nomata Regimento "Esterházy". Ĝi ekzistas ankaŭ nun: estas ĝi la dua franca husara regimento, kiu garnizonas en la Pireneoj.

József Bálint edzinigis la sud-francan grafidinon Philippine de la Nougaréde de La Garde, de ŝi naskiĝis filo en 1740, nomata László Bálint. La dekjara filo iris en la kortegon de la lorena princo Stanislao eksa reĝo de Pollando, kiel paĝio, kaj jam 12-jara li ricevis subleŭtanto-rangon en la stabo de la hungardevena franca generalo Bercsényi. Li partoprenis en la sepjara milito, pro sia braveco li fariĝis vickolonelo en la armeo de Bercsényi, poste li varbis novan husara regimenton, kiu nuntempe estas la tria franca husara regimento. Ankaŭ ĝi garnizonas en Rocroi.

Al la hungara militisto oni preskaŭ surverŝe donadis distingojn, titolojn, brilajn postenojn. Interalie la reĝo nomumis lin guberniestro de Rocroi. Tiutempe la nord-franca urbeto estis vera hungara kolonio. Ne estis mirige do, ke tiuj lokoj, kie la hungaraj soldatoj bredis siajn ĉevalojn, la tieaj francaj kamparanoj nomis Hongreaux [ongro']. Supozeble ankaŭ, ĉar la husaroj batalis rajdante nur sur kastritaj ĉevaloj kaj en la franca oni nomas kastritan ĉevalon hongrais [ongre'].

Unu jaron post la eksplodo de la franca revolucio Bálint József Esterházy fuĝis al Akeno kaj de tie al Pollando. Tie li mortis je la 23-a de julio 1805, en sia bieno, ricevita de Katerina la Dua, en Gródek. Li malaperis, sed postrestis ĝis nun la memoro pri la husaroj en Rocroi.