Romantikismo

Romantikismo estis arta, literatura kaj intelekta movado precipe en la unua duono de la 19-a jarcento en Eŭropo. Ĝi havis siajn originojn en la dua duono de la 18-a jarcento, kaj fortiĝis kiel reago al la Industria Revolucio. Parte la romantikismo estis ribelo kontraŭ aristokrataj sociaj kaj politikaj normoj de la klerismo kaj reago kontraŭ la scienca raciigo de naturo. Ĝi enkorpiĝis plej forte en la vidaj artoj, muziko, kaj literaturo, sed havis gravan efikon ankaŭ al historiografio, eduko kaj naturhistorio. La anoj de tiu ĉi arta tendenco nomiĝas romantikistoj.

Distanciĝante de la klasikismo, la romantikistoj volas liberiĝi el ties malvastaj reguloj, el la regado de intelekto kaj sobreco. La romantikismon karakterizas strebado al sento kaj fantazio. El tiuj du fontoj la romantikistoj ĉerpas inspiron. Koloron, pitoreskon, eĉ terurecon, svagajn kaj nekontentigeblajn sopirojn ili taksas pli valoraj ol enkapsuligon de nobla klareco kaj reguleco, drastigon kaj esprimivon pli ol moderecon.

Difini la ideon de la romantikismo ŝajnas neebla. La adeptoj de la romantikismo parolis pri ĝi preskaŭ nur per alegorioj. Kio estas nepalpebla, eĉ ne eldirebla, tio iĝis la objekto de la revadoj de la romantikistoj. La tutan spiriton de la romantikismo esprimas Jean Paul per jenaj vortoj: "En la homo estas granda deziro, kiu neniam spertis plenumon: ĝi ne havas nomon; ĝi serĉas sian objekton; sed ĉio, kion vi nomas, kaj ĉiuj ĝojoj ne estas tiu ĉi objekto. Sed ĝi revenas, kiam en somera nokto vi rigardas norden aŭ al foraj montaroj, aŭ kiam lunlumo estas sur la tero aŭ la ĉielo plena de steloj, aŭ kiam vi estas malfeliĉa." Sian klarigon de la romantika spirito daŭrigas la sama aŭtoro jene: "Tiu forta, grandega deziro supren levas nian spiriton, sed kun doloroj kuŝante - ho ve! - ni ĵetas nin alten kiel epilepsiuloj. Sed tiun deziron, kiu neniel estas eldirebla - niaj kordoj kaj tonoj nomas ĝin al la homa animo. Tiam la sopiranta animo ploras pli forte kaj en plendanta ĝojego enkrias inter la tonojn: Jes, ĉio, kion vi eldiras, tio mankas al mi."

Ĝia ĝermoj kaj praformoj estis en Germanio la skolo Sturm und Drang, en Anglio la poetoj William Wordsworth kaj Colerige, en Francio la kulto de la sentemo lanĉita de Jean-Jacques Rousseau kaj Bernardin de Saint-Pierre. Kiel patron de la franca romantikismo oni konsideras François René de Chateaubriand.

Ĉe multaj ĝi manifestiĝis kiel eterna ribelo de la junuloj kontraŭ la "maljunaj barbuloj".

Ŝatataj temoj de Romantikismo

La tuta sekva listo, de majo 2005, aspektas tre dubinda, la enmetinto mem notis dubon, mankas referencoj, ne klaras de kie estas la ideoj: laŭ la diskutpaĝo proponiĝas forigi la liston. Eblas noti opiniojn en la diskutpaĝo.

Morto
Individua neordinara fato
Mal du Siècle
Religio (ekzemple François René de Chateaubriand: Le Génie du Christianisme, poemoj de Alphonse de Lamartine.
Perdo de religia fido (ekzemple ĉe Alfred de Vigny, Alfred de Musset)
Vanteco de ĉio (ekzemple ĉe la fama kaj ofte imitita rolulo de Chateaubriand: René)
Nekuracebla misestosento
Sopiro al malfinio
Amo al naturo
Mezepoko kaj ties imitado (pri ĉi lasta punkto vidu en Historio de arkitekturo)
Politika konservatismo^{[mankas fonto]}
Revolucia romantikismo
Influoj kaj logado (en aliaj landoj!) el Anglio kaj Germanio. (ekzemple S-ino de Staël De l'Allemagne.)
Naciismo

Verkistoj

Laŭalfabeta listo de verkistoj konsiderataj kiel reprezentantoj de Romantikismo:

Romantikismo en muziko

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Romantikisma muziko.

En la muziko, la romantika skolo komenciĝis per Franz Schubert kaj liaj samtempuloj (kelkaj volas inkluzivi ankaŭ la finan periodon de Ludwig van Beethoven) kaj daŭris pli longe ol en la aliaj artoj, sur la eŭropa kontinento ĝis la komenca periodo de Arnold Schönberg, en norda Eŭropo ĝis kaj inkluzive Hugo Alfvén kaj Jean Sibelius.