Germaine Greer
| Germaine Greer | |||||
|---|---|---|---|---|---|
.jpg)
| |||||
| Persona informo | |||||
| Germaine Greer | |||||
| Naskiĝo | 29-an de januaro 1939 (86-jaraĝa) en Melburno | ||||
| Religio | ateismo vd | ||||
| Lingvoj | angla vd | ||||
| Ŝtataneco | Aŭstralio  vd
| ||||
| Alma mater | Universitato de Sidnejo Universitato de Kembriĝo - doktoro de filozofio (–1967) Kolegio Newnham Universitato de Melburno Universitato de Warwick vd
| ||||
| Familio | |||||
| Patro | Reg Greer (en)  vd
| ||||
| Patrino | Peggy Lafrank (en) vd
| ||||
| Edz(in)o | Paul du Feu (en) (1968–) vd
| ||||
| Profesio | |||||
| Okupo | eseisto kritikisto aktivisto pri virinaj rajtoj broadcaster (en) universitata instruisto feministo verkisto scenaristo aktoro ĵurnalisto profesoro anarĥiisto vd
| ||||
| Laborkampo | Scienco de seksa identeco kaj anglalingva literaturo vd
| ||||
| Aktiva dum | 1970– vd | ||||
| Verkado | |||||
| Verkoj | The Female Eunuch ❦ The Beautiful Boy vd | ||||
| |||||
| vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Germaine GREER (naskita la 29-an de januaro 1939 en Melburno) estas aŭstralia intelektulo, verkistino, ĵurnalisto [1] kaj anarkiisto, kiu estas konsiderita unu el la plej gravaj feministoj de la 20-a jarcento [2].
Ŝi estas la verkinto de pluraj bon-ricevitaj libroj. Ŝia libro The Female Eunuch (La Ina Eŭnuko), publikigita en 1970, iĝis internacia furorlibro, kiu estas konsiderata de iuj kiel la deirpunkto por la dua ondo de okcidenta feminismo. Greer vidas la celon de feminismo kiel la liberigo de virinoj, komprenita kiel lukto por virinoj por esti sin kaj difini siajn proprajn bezonojn. Tio ne estas la sama kiel egaleco, kiu laŭ la opinio de Greer povas nur proponi al virinoj vivon kiel ordinaraj, neliberaj viroj. Tiuj tezoj iĝis komuna scio en la mondo de feminismo kaj estis diskutitaj vigle kaj polemike ekde la 1970-aj jaroj [3].
Kariero, verkado kaj opinioj
[redakti | redakti fonton]Naskita en Aŭstralio, ŝi frekventis monaĥejan lernejon, gajnis stipendion en 1956 kaj poste studis ĉe la Universitato de Melburno.
En 1967 ŝi doktoriĝis tie pri la fruaj komedioj de Ŝekspiro. Post kompletigado de ŝia doktoreco, ŝi ricevis instruan pozicion en dramo ĉe la Universitato de Warwick en Coventry. Dum tiu tempo, ŝi ofte skribis artikolojn por respektataj semajnaj gazetoj, aperis kiel gasto en intervjuspektakloj, kaj kun-fondis la erotikan revuon Suck.
La ideoj de Greer estas kontestataj. Belinda Luscombe, skribanta en revuo Time, nomis ŝin "absoluta Troja Ĉevalo, bela kaj lerta, konstruita por penetri la ŝajne nepenetreblan citadelon de patriarkeco kaj lasi nin piedsoldatojn enen."
La dua libro de Greer kiu estis publikigita en 1979, The Obstacle Race (La Obstakla Vetkuro), en kiu ŝi ekzamenis la malfacilaĵojn konfrontitajn fare de virinoj en la arta mondo.
En la 1970-aj jaroj, Germaine Greer laboris kiel sendependa ĵurnalisto. Ŝi multe vojaĝis al Azio kaj Afriko por studi la vivkondiĉojn tie. En 1972 ŝi vizitis Bangladeŝon kaj eksciis pri la vivsituacio de virinoj, kiuj estis seksperfortitaj dum la secesiomilito kun Pakistano. En 1980 ŝi ricevis profesorecon pri poetiko ĉe la Universitato de Tulsa, Oklahomo. Tie ŝi fondis studcentron por feminisma literaturo kaj gvidis ĝin ĝis 1982.
En 1984 ŝia tri libro Sex and Destiny: The Politics of Human Fertility estis publikigita, kio ankaŭ estis ekfunkciigi furiozan publikan konflikton. Surbaze de ŝiaj spertoj dum ŝiaj vojaĝoj al la Tria Mondo, ŝi kritikis okcidentajn sintenojn al la nuklea familio : La mondo estas nur troloĝata laŭ okcidentaj normoj. Ŝi postulis reveno al la idealoj de familia vivo kaj modesteco anstataŭ senlima konsumismo. Ŝi pentris pozitivan bildon de virinoj kiel patrinoj de grandfamilioj kaj reklamis ĉastecon kiel ebla rimedo de kontraŭkoncipo. Farante tion, ŝi fremdigis partojn de sia legantaro. Kaj en partoj de la virina movado kaj en akademia feminismo, ŝia nova sinteno estis kritikita kiel reviziisma kaj rigardita kiel parto de la kontraŭreago.
En 1989, ŝi skribis pri sia patro en sia aŭtobiografia libro Daddy, We Hardly Knew You (Paĉjo, Ni apenaŭ konis vin). La libro estas speco de vojaĝtaglibro dokumentanta la vojaĝojn de Greer serĉante ŝiajn prapatrojn.
En ŝia libro The Change: Women, Aging and the Menopause (La Ŝanĝo: Virinoj, Maljuniĝo kaj la Menopaŭzo, 1992), ŝi priskribis siajn opiniojn en kiuj ŝi provis malkonfirmi mitojn pri menopaŭzo kaj malsanoj ligitaj al ĝi kaj maljuniĝo.
Laŭ iuj raportoj, en 1998 Greer ricevis duonan milionon da pundoj por verki daŭrigon - The Whole Woman (La Tuta Virino), en kiu ŝi atakas tendencojn en nuntempa feminismo. Ĉi tiu estas la unua libro inter la antaŭaj kvar, en kiu ŝi defias la ideon de la ekspluatado de virinoj kiu daŭras tra la mondo en la kampoj de sano, sekso, modo, patrineco, laboro kaj politiko. La libro parolas pri virina liberigo kaj ne pri egaleco inter virinoj kaj viroj, kiel politika feminisma celo. Tiusence ŝi restas radikala feministo, interesita pri kiel virinaj vivoj povas esti plibonigita de separisma organizo. Greer prezentas vastajn asertojn en la tridek kvin mallongaj ĉapitroj kiuj konsistigas ŝian libron bazitan sur konceptoj de romantikismo kaj naturo. En la mondo de Greer, nenio ŝanĝiĝis por la pli bono en la vivo de virinoj [4].
En 2003, Greer daŭre vekas konflikton, eĉ intence. Ŝi publikigis la libron The Beautiful Boy (La Bela Knabo), kiu enhavas pentraĵojn kaj fotojn de nudaj knaboj, kelkaj vidis ĝin kiel legitima projekto en la historio de arto, dum aliaj akuzis ĝin je pedofilio.
Kadre de la debato Me Too, ekde 2017, Germaine Greer kritikis eminentajn virinojn, kiuj publike priskribis siajn spertojn pri seksmisuzo post kiam antaŭe konservis ilin sekretaj dum jaroj pro konfidencaj interkonsentoj. Krome, ŝi klasifikis seksan rilaton kiu okazis inter aktorinoj kaj ekonomie superaj viroj kontraŭ la promeso de filmroloj kiel konsentaj kaj tial ne kiel misuzo de potenco kaj enpenetra, kio signifis ke ŝi prenis malsaman pozicion ol multaj, precipe pli junaj, feministoj. La rezulta konflikto ĉirkaŭ ŝiaj opinioj plue intensigis kiam Greer publikigis ŝian eseon On Rape (Pri Seksatenco) en libroformo en 2018. En ĝi, ŝi priskribas sian propran seksperforton kiel 19-jaraĝan studenton, sed samtempe ŝi rekomendas ke virinoj ne devus daŭre esti rakontitaj ke seksperforto estas la plej malbona afero kiu povus okazi al ili. Ĉar, laŭ Greer, la reguloj de indico en krimprocesoj nur kondukas al taŭga puno de krimintoj en tre malmultaj kazoj, ŝi kredas ke kaj redukto en la punintervalo kaj ŝanĝo de retraŭmatigado de krimprocesoj al burĝaj provoj devus okazi. La tezoj de Greer estis peze kritikitaj fare de feministoj; Interalie, ŝi estas akuzita je viktimo kulpigo, bagateligante la perforton de seksperforto kaj nenecese malvastigante la difinon de seksperforto.
Germaine Greer ankaŭ estas konata kiel kritikisto de transuloj, kaj ricevis multe da atento kiam ŝi iĝis publika kontraŭ la dungado de trans-virino, la fizikisto Rachael Padman, ĉe la Universitato de Kembriĝo [5].
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Why it's time to acknowledge Germaine Greer, journalist (7 January 2018).
- ↑ Magarey 2010, paĝoj 402–403; Medoff 2010, p. 263; Standish 2014, p. 263; Francis & Henningham 2017. For the date of birth, Wallace 1999, p. 3.
- ↑ Saracoglu, Melody (12 May 2014). "Melody Saracoglu on Germaine Greer: One Woman Against the World", New Statesman.
- ↑ Greer, Germaine, (1999), The whole woman, Transworld Publishers Ltd
- ↑ Clare Longrigg, «A Sister with No Fellow Feeling», The Guardian, 25. juni 1997
Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]- La Universitato de Melbourne Arkivoj Arkivigite je 2020-07-02 per la retarkivo Wayback Machine.
- Germaine Greer Meets the Archivists ĉe YouTube, University of Melbourne, la 8an de marto 2017.
- Professor Germaine Greer—An Insight—full interview ĉe YouTube, Universitato Leeds Beckett, marto 2010