Wilhelmus
| Wilhelmus | ||
|---|---|---|
| Vilhelmo | ||
| ||
| nacia himno | ||
| lando |  Nederlando
| |
| kantoteksto | aŭtoro nesciata | |
| muziko | Adrianus Valerius | |
| ekde | 1932 | |
| muzika ekzemplo | ||
Wilhelmus estas la unua vorto kaj la neformala titolo de la nederlanda nacia himno. Ĝi konsistas el 15 strofoj kiuj formas akrostiĥon: la unuaj literoj de de la strofoj formas la nomon Willem van Nassov (princo Vilhelmo la 1-a de Oranje-Nassau).
Kutime oni kantas nur la unuan strofon, sed foje post tiu ankaŭ la sesan, kiu gajnis specialan signifon dum la 2-a Mondmilito
La deveno de la teksto estas daŭra diskuto. Iuj opinias ke ĝin verkis Filips Van Marnix van Sint Aldegonde inter 1570 kaj 1572, sed tiu ne estas certe, ĉefe pro la iom amatora poezio. La melodio estis malnova franca soldatokanto.
La himno estis kvazaŭ propaganda kanto dum la Okdekjara Milito. En la teksto princo Vilhelmo I de Oranje-Nassau, la gvidanto de la ribelo de nederlandaj provincoj kontraŭ la habsburga povo, parolas. Unuflanke li deklaras sian lojalecon al sia suvereno, reĝo Filipo la 2-a de Hispanio, aliflanke li defendas la ribelon de la loĝantoj de la nederlandaj provincoj.
La Wilhelmus estas do tre malnova kanto, sed nur iĝis la nacia himno je la 10-a de majo 1932. Ĝi anstataŭis pli klasikan nacian himnon Wien Neerlands bloed, kiun oni konsideris tro ŝovinista.
Teksto
[redakti | redakti fonton]Unua strofo
Wilhelmus van Nassouwe
ben ik, van Duitsen bloed,
den vaderland getrouwe
blijf ik tot in den dood.
Een Prinse van Oranje
ben ik, vrij onverveerd,
den Koning van Hispanje
heb ik altijd geëerd.
Vilhelmo de Nassau
mi estas, de Germana sango;
fidela al patrio
mi restos ĝismorte.
Princo de Orange
mi estas, libere, sentime,
la Reĝon de Hispanio
mi ĉiam honoris.
Sesa strofo
Mijn schild ende betrouwen
zijt Gij, o God mijn Heer,
op U zo wil ik bouwen,
Verlaat mij nimmermeer.
Dat ik doch vroom mag blijven,
uw dienaar t'aller stond,
de tirannie verdrijven
die mij mijn hart doorwondt.
Mia ŝildo kaj konfido
estas Vi, Dio mia Sinjoro
mi volas konstrui je vi
neniam forlasu min.
Ke mi restu pia
ĉiam via servanto
forpelante la tiranion
kiu vundas mian koron.
La kompleta versio
[redakti | redakti fonton]| Hodiaŭa teksto: | Originala teksto: | Laŭvorta traduko: |
|---|---|---|
| Unua strofo
Wilhelmus van Nassouwe ben ik, van Duitsen bloed, den vaderland getrouwe blijf ik tot in den dood. Een Prinse van Oranje ben ik, vrij onverveerd, den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd.
In Godes vrees te leven heb ik altijd betracht, daarom ben ik verdreven, om land, om luid gebracht. Maar God zal mij regeren als een goed instrument, dat ik zal wederkeren in mijnen regiment.
Lijdt u, mijn onderzaten die oprecht zijt van aard, God zal u niet verlaten, al zijt gij nu bezwaard. Die vroom begeert te leven, bidt God nacht ende dag, dat Hij mij kracht zal geven, dat ik u helpen mag.
Lijf en goed al te samen heb ik u niet verschoond, mijn broeders hoog van namen hebben 't u ook vertoond: Graaf Adolf is gebleven in Friesland in den slag, zijn ziel in 't eeuwig leven verwacht den jongsten dag.
Edel en hooggeboren, van keizerlijken stam, een vorst des rijks verkoren, als een vroom christenman, voor Godes woord geprezen, heb ik, vrij onversaagd, als een held zonder vreden mijn edel bloed gewaagd.
Mijn schild ende betrouwen zijt Gij, o God mijn Heer, op U zo wil ik bouwen, Verlaat mij nimmermeer. Dat ik doch vroom mag blijven, uw dienaar t'aller stond, de tirannie verdrijven die mij mijn hart doorwondt.
Van al die mij bezwaren en mijn vervolgers zijn, mijn God, wil doch bewaren den trouwen dienaar dijn, dat zij mij niet verrassen in hunnen bozen moed, hun handen niet en wassen in mijn onschuldig bloed.
Als David moeste vluchten voor Sauel den tiran, zo heb ik moeten zuchten als menig edelman. Maar God heeft hem verheven, verlost uit alder nood, een koninkrijk gegeven in Israël zeer groot.
Na 't zuur zal ik ontvangen van God mijn Heer dat zoet, daarna zo doet verlangen mijn vorstelijk gemoed: dat is, dat ik mag sterven met eren in dat veld, een eeuwig rijk verwerven als een getrouwen held.
Niet doet mij meer erbarmen in mijnen wederspoed dan dat men ziet verarmen des Konings landen goed. Dat u de Spanjaards krenken, o edel Neerland zoet, als ik daaraan gedenke, mijn edel hart dat bloedt.
Als een prins opgezeten met mijner heires-kracht, van den tiran vermeten heb ik den slag verwacht, die, bij Maastricht begraven, bevreesde mijn geweld; mijn ruiters zag men draven zeer moedig door dat veld.
Zo het den wil des Heren op dien tijd had geweest, had ik geern willen keren van u dit zwaar tempeest. Maar de Heer van hierboven, die alle ding regeert, die men altijd moet loven, en heeft het niet begeerd.
Zeer christlijk was gedreven mijn prinselijk gemoed, standvastig is gebleven mijn hart in tegenspoed. Den Heer heb ik gebeden uit mijnes harten grond, dat Hij mijn zaak wil redden, mijn onschuld maken kond.
Oorlof, mijn arme schapen die zijt in groten nood, uw herder zal niet slapen, al zijt gij nu verstrooid. Tot God wilt u begeven, zijn heilzaam woord neemt aan, als vrome christen leven,- 't zal hier haast zijn gedaan.
Voor God wil ik belijden en zijner groten macht, dat ik tot genen tijden den Koning heb veracht, dan dat ik God den Heere, der hoogsten Majesteit, heb moeten obediëren in der gerechtigheid. |
Unua strofo
Wilhelmus van Nassouwe Ben ick van Duytschen bloet, Den Vaderlant getrouwe Blyf ick tot in den doot: Een Prince van Oraengien Ben ick vrij onverveert, Den Coninck van Hispaengien Heb ick altijt gheeert.
In Godes vrees te leven Heb ick altyt betracht, Daerom ben ick verdreven Om Landt om Luyd ghebracht: Maer God sal mij regeren Als een goet Instrument, Dat ick zal wederkeeren In mijnen Regiment.
Lydt u myn Ondersaten Die oprecht zyn van aert, Godt sal u niet verlaten Al zijt ghy nu beswaert: Die vroom begheert te leven Bidt Godt nacht ende dach, Dat hy my cracht wil gheven Dat ick u helpen mach.
Lyf en goet al te samen Heb ick u niet verschoont, Mijn broeders hooch van Namen Hebbent u oock vertoont: Graef Adolff is ghebleven In Vriesland in den slaech, Syn Siel int ewich Leven Verwacht den Jongsten dach.
Edel en Hooch gheboren Van Keyserlicken Stam: Een Vorst des Rijcks vercoren Als een vroom Christen man, Voor Godes Woort ghepreesen Heb ick vrij onversaecht, Als een Helt sonder vreesen Mijn edel bloet ghewaecht.
Mijn Schilt ende betrouwen Sijt ghy, o Godt mijn Heer, Op u soo wil ick bouwen Verlaet mij nimmermeer: Dat ick doch vroom mach blijven V dienaer taller stondt, Die Tyranny verdrijven, Die my mijn hert doorwondt.
Van al die my beswaren, End mijn Vervolghers zijn, Mijn Godt wilt doch bewaren Den trouwen dienaer dijn: Dat sy my niet verrasschen In haren boosen moet, Haer handen niet en wasschen In mijn onschuldich bloet.
Als David moeste vluchten Voor Saul den Tyran: Soo heb ick moeten suchten Met menich Edelman: Maer Godt heeft hem verheven Verlost uit alder noot, Een Coninckrijk ghegheven In Israel seer groot.
Na tsuer sal ick ontfanghen Van Godt mijn Heer dat soet, Daer na so doet verlanghen Mijn Vorstelick ghemoet: Dat is dat ick mach sterven Met eeren in dat Velt, Een eewich Rijck verwerven Als een ghetrouwe Helt.
Niet doet my meer erbarmen In mijnen wederspoet, Dan dat men siet verarmen Des Conincks Landen goet, Dat v de Spaengiaerts crencken O Edel Neerlandt soet, Als ick daer aen ghedencke Mijn Edel hert dat bloet.
Als een Prins op gheseten Met mijner Heyres cracht, Van den Tyran vermeten Heb ick den Slach verwacht, Die by Maestricht begraven Bevreesde mijn ghewelt, Mijn ruyters sach men draven. Seer moedich door dat Velt.
Soo het den wille des Heeren Op die tyt had gheweest, Had ick gheern willen keeren Van v dit swaer tempeest: Maer de Heer van hier boven Die alle dinck regeert. Diemen altijd moet loven En heeftet niet begheert.
Seer Prinslick was ghedreven Mijn Princelick ghemoet, Stantvastich is ghebleven Mijn hert in teghenspoet, Den Heer heb ick ghebeden Van mijnes herten gront, Dat hy mijn saeck wil reden, Mijn onschult doen bekant.
Oorlof mijn arme Schapen Die zijt in grooten noot, V Herder sal niet slapen Al zijt ghy nu verstroyt: Tot Godt wilt v begheven, Syn heylsaem Woort neemt aen, Als vrome Christen leven, Tsal hier haest zijn ghedaen.
Voor Godt wil ick belijden End zijner grooter Macht, Dat ick tot gheenen tijden Den Coninck heb veracht: Dan dat ick Godt den Heere Der hoochster Maiesteyt, Heb moeten obedieren, Inder gherechticheyt. |
Unua strofo
Vilhelmo de Nassau mi estas, de Germana sango; fidela al patrio mi restos ĝismorte. Princo de Orange mi estas, libere, sentime, la Reĝon de Hispanio mi ĉiam honoris.
Vivi en la timo de Dio mi ĉiam provis, tial mi estas elpelita for el lando, for el landanoj. Sed Dio regos min kiel bonan instrumenton, por ke mi revenu en mian regadon.
Se vi suferas, miaj subuloj, kiuj estas sinceraj de naturo, Dio ne forlasos vin, eĉ se vi nun estas ŝarĝitaj. Kiu pie deziras vivi, preĝu al Dio nokte kaj tage, por ke Li donu al mi forton, por ke mi helpu vin.
Vivon kaj varojn miajn, kunkune, mi ne nefaris for de via bezono, miaj fratoj de alta titolo same montris ĝin al vi: Grafo Adolf estas restinta en Frislando en la batalo, lia animo en la eterna vivo atendas la plej lastan tagon.
Nobele kaj alte naskita, de imperiestra deveno, elektita princo de la imperio, kiel pia kristano, laŭdita antaŭ la parolo de Dio mi, libere, sentime kiel heroo sen paco riskis mian noblan sangon.
Mia ŝildo kaj konfido estas Vi, Dio mia Sinjoro mi volas konstrui je vi neniam forlasu min. Ke mi restu pia ĉiam via servanto forpelante la tiranion kiu vundas mian koron. |
Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]- MP3-fragmento Arkivigite je 2007-09-27 per la retarkivo Wayback Machine
- Radio-versio Arkivigite je 2022-04-09 per la retarkivo Wayback Machine
| ||||||||||||